İşte ben böyle bir türküyü en yüksek sesimle haykırırken vuruldum sana. Planlı değildi vuruluşum, öngörülebilir değildi. İlk kazandığım zamandan sıyrılmak oldu. Artık zamana maruz değildim. Andım. Andaydım. Her andaydım. Geçmişim, geleceğim ve bugünüm milyarlarca an parçasına bölünmüştü ve hepsinde sen hüküm sürüyordun. Anlam verme çabamı bırakıvermiştim. Zira bu aşk denilen, bütün anlamların üstünde olmalıydı. Hangi kapıyı açsam sana çıkıyor ve yine hangi kapıdan kaçmaya çalışsam karşımda seni buluyordum. Kaçmaktan da vazgeçmiştim. Neden sonra farkına vardım bilmiyorum; ama her şeyden vazgeçebilirdim, senden asla! Kendimden mi? Ondan çoktan vazgeçmiştim.

Tende bir can, dudaklarında bir nefes olduğumu hayal ettiğim geceler tükettim Ben. Tükenen her gecenin sabahında sana yeniden doğuyordum. Yanarak yok olan, sonra küllerinden yeniden doğan, masalların Anka Kuş’u ben olmalıydım. Sen ise benim hayallerimi süslemiyordun. Sen benim hayalimdin. Şimdi hayalde mi gerçekte mi bilmiyordum. Zira ben bir hayale bin gerçeği takas edendim. Gözlerime dünya telaşı ile ilgili hiçbir şey değerli gözükmüyordu. Sessizliğime bile sirayet etmiştin ya; benim için gerisi adiyattan şeylerdi. Biliyordum, yakında adım deliye, meczuba çıkacaktı. Varsın olsundu, çıksındı. Bu aşk kalbimdeyken o kalp nasıl çatlamasındı? Bu aşk aklımdayken o akıl nasıl darmadağın olmasındı? Gözüm; aklımda da kalbimde de değildi. Zira ikisi de zaten senindi.

Aşka yükseliyordum. Sana yükseliyordum. Ayağıma pranga diye vurulan tüm tensel hazlardan kurtuluyordum üstelik. Her anıma hükmeden sen, kâinattaki her zerreye de hükmediyordun. Ya da ben yalnızca sana ait bir kâinatın minik parçacıkları haline geliyordum. Aşk’ın tokluğuna ya da birkaç kez aşık olunabileceğine dair yapılan vurguları önce küçümsüyor sonra da herkese verilmediğini anlayınca aşkın; o vurgulara tenezzül etmiyordum. Biliyordum ki; aşk, kendisinden başka hiçbir şeye tenezzülü gerekli kılmazdı.

Bildiğim ve bilmediğim her şeyi göze alarak yola çıktım ben. Evvelinde ve ahirinde sen olan her türlü oluşa razı gelerek ilerliyordum. Kalbimde şikâyetin ve ümitsizliğin zerresine dahi yer yoktu. Yalnızca sana yer vardı benim yerim yalnızca sendeydi. Başka herkesin dünyalarında yer vermeye çalıştığı her şeyi gönüllü olarak reddetmiştim. Benim gönüllülüğüm yalnızca sanaydı. Sana dair her şeye gönüllüydüm. Yine de şu tek duayı dilimden düşüremiyordum; sen de bana gönüllü olmalıydın!

Aşk yaktıkça tutku büyüyordu. Her geçen an sana dahil olsam da; daha da dahil olasım geliyordu. Ben; sonsuz sayıda parçaya bölünmeli ve senin sonsuzluğuna akmalıydım. Aşkın sonsuz olduğunu bu halim ile anladım. Her geçen an daha derine indim ve dönüp de kat ettiğim yola baktığımda aslında yolun başında olduğumu gördüm. Yaşadıkça gördüm ki; şimdiye kadar hakkında okuduğum hiçbir şey Aşk’ı anlatamıyordu. Onu anlatmaya çalışan her cümle aslında eksikti. Kuracağım cümlelerin eksikliğe mahkûm olduğunu gördükçe sessizliğe daha çok sığınmaya başladım. Anladım ki; seni anlatan şey konuşmak değil, sükût etmek.

Asia adlı üyeden alıntı:

Sen bana müjde misin​

Umut musun sevgili ?​

Kim demiş geçti mevsim ufukta göründü kar​

Bu kaçıncı bahar sakın sorma sevgilim​

Benim yorgun gönlümde aşkının telaşı var​

Bu kaçıncı bahar sakın sorma sevgili​

Benim olgun gönlümde aşkının telaşı var​

Genişletmek için tıkla ...

basarılı. Guzel Bır yazı .. Takıp edıyorum ..

“ Varlığın acı veriyor olsaydı bana;
Seni ölüme sevmez,

Gelmeyeceğini bile seni beklemezdim hala.

Ben sensizlikte bile "seni yaşıyorum" sevgili... ”


Mevsim, sonbahara akarken ben de sana geliyorum. Elimde yokluğun yüreğimde suskunluğunla sana geliyorum sevgili. Ilık bir Eylül gecesi kentin yorgun kaldırımlarında tanıdık kelimeler arıyorum sevdana dair. Sana dair tek bir kelime yeterdi bana. Tek bir nefes bile gülümsemem için yeterdi bana.. Sensizlikte kanarken sol yanım, ben hep seni düşledim zembereği kırılmış zamanın avuçlarında. Seni aradım güneşin sıcak alnında, senin ellerini aradım yağmurun ıslak dualarında.


Sana gelirken toprak yağmur kokuyordu sokaklar ise yalnızlık... Sana çıkan tüm yollar arsız dikenlerle süslenmişti sanki. Ayaklarım kan revan..Bir yanım uçurum bir yanım sensizlik ama her şeye inat sana geliyorum. Hava puslu, etraf ise sensizlik .. Dikenlere aldırmadan yalınayak yürüdüm gecenin dar sokaklarında. Yüreğimle ezdim tüm engelleri, ayaklarımla öptüm yollarındaki ikiyüzlü dikenleri. Her şeye inat sana geliyorum bir elimde mevsimlerin koynundan çaldığım ılık bahar bir elimde bulutların saçlarından arakladığım rüzgar ile .. Bir ömür uzaktan sana geliyorum bir elimde bir avuç gülüş karakışlarda güneş bil diye bir elimde bir yudum umut zifiri karanlıklarda aydınlığa sımsıkı tutun diye. Sana geliyorum sevgili....


Unutmadan sevgili; gittin diye meteliksiz bir intiharın ayakuçlarına boynunu büken bir kukla olmadım hiçbir zaman. Gittiğin gün kansız ve acımasız bir ihtilalin demir kelepçeli zamanlarından kaçıp sen diye ipsiz uçurumlara sığındım. Yokluğunda kimi zaman bir çocuk gibi koynunda ağladım kimi zaman kirpiklerinden ıslak yağmurlara kaçtım. Sensizlikte her gece arsız fırtınalarına göğüs gerdim ve esrarkeş yangınları sen diye koynuma alıp yüreğimde közledim yalnızlığının ıslak çığlıklarını. Evet gittiğin gün sen kokan kelimelerim çıplak kaldı dudaklarımda. Yüreğim gözyaşına asılı kaldı gözkapaklarımda. Ama hiçbir zaman boynumu bükmedim yokluğuna. Pes etmedim sensizlikte kıyılarıma vuran hasret dalgalarına. Direndim, savaştım yalnızlığınla. Kan revan içinde kalsam da, bilmediğim fırtınalarda sensiz savaşsam da ben hiçbir zaman “ yalnızlığına “ yenilmedim sevgili....


Gittiğin günden beri tek bir kelime konuşmadık seninle. Giderken seninle gitti taze baharlarım. Yetim kaldım mevsimlerin koynunda. Gözlerindeki sıcaklığı aradım güneşin sınırsız coğrafyasında. Seni sordum memleketimden göçen turnalara. Ama bulamadım seni. Yüreğimin derinliklerinde. kaybetmiştim seni. Aldığım nefeste, hayata bıraktığım her gülüşte seni aradım. Bulamadım işte. Ucube binaların nemli duvarlarına dayanıp sana ağladım. Dudaklarımı kapatıp kelimelerimle yalnızlığına ağladım. Ama hiçbir zaman ne kadere ne de sana isyan ettim. Gittin diye hiçbir zaman suçlamadım seni. Varlığına küfürler edip arkandan beddualar savurmadım hiçbir zaman. Gitmiştin beni “ sensiz “ bırakarak. Gitmiştin aramızda yaşananları bir kibritle zamansız yakarak. Ama gittin diye hiçbir zaman unutmadım seni. Yokluğuna inat yaşattım seni. Gittin diye bir ikindi vakti kefensiz satırlara gömmedim seni. Varlığın bana hiçbir zaman acı vermedi ki ben seni gidişinle suskunluğuna gömeyim sevgili…Seni “ sen “ diye sevdim ben. Varlığına inat yokluğunda bile sevdim seni. Sana duyduğum sevgim bir günlük olsaydı eğer; seni “ sensizlikte “ bile yaşatmazdım sevgili. Seni hiçbir zaman “ acılarımın metresi ” diye sevmedim ki ben. Ben yüreğindeki sıcaklığı, tenindeki saklı baharları ve gözlerindeki ıslak gözyaşları sevdim. Seni hep " aldığım nefes " bildim. Yüreğime dokunduğun için, yarım bir adamı sevginle tamamladığın için sevdim seni...


Satırlarıma sonvermeden bilmen gereken bazı şeyler var sevdiğim. İyi dinle beni sevgili. Cümlelere değil kelimelere örülmüş anlamları iyi algıla sevgili.. Yokluğunda seni aradım yorgun gecenin gri sabahlarında. Yalnızlığında kanattım fakir kelimelerimi. Dilimde birikmiş ve bir kaç cümleyi geçmeyen itirafım var sana canım. İyi dinle beni şimdi. Sensizlikte “ seni aldattım sevgili “. Yanlış duymadın sevgili. Açık açık utanmadan sıkılmadan seni aldattığımı söylüyorum sevgili. Sensizliğin soğuk gecelerinde seni aldattım. Hem de defalarca… Başucumda bu imkansız sevdanın sevapları dururken ben seni “ günahlarınla “ aldattım sevgili. Yokluğunda kanarken tövbesi yarım kalmış günahlarınla seviştim yalnızlığının buz tutmuş yatağında. Her gece bedenimi ateşlere serip günahlarınla seviştim kan ter içinde. Közlenmiş bedenimle, terkedilmiş yüreğimle tövbesi oldum en masum günahlarının. Seni sensizlikte “ senin günahlarınla “ aldattım sevgili…Sen benden uzaklarda iken bensiz zamanlarda işleyeceğin her günaha bedenimle kefil oldum. Körpe ve filizlenmemiş acılarını satın aldım ömür defterinden. Evet, tüm günahlarını ve bensiz yaşayacağın tüm acılarını satın aldım karşılığını “ yüreğimle “ ödeyerek.


Sen bu satırları benden uzaklarda okurken ben bir kelebek edasıyla baharın ince dallarından binlerce çiçeği yüreğimin eteklerine topluyor olacağım. Bir gün Cennetin taze baharlarında buluştuğumuzda giyineceğin “ beyaz duvağı “ süslemek için en parlak yıldızları çalacağım gecenin kirpiklerinden. Sen benden “ bir ömür “ uzaklıkta yaşarken sensizlikte bile sen varmışçasına sevdana nefes alıyor olacağım. Her gece günahlarınla sevişip güneşle beraber perdelerine gelip yüzüne ilk gülümseyen ben olacağım sevgili... Sen beni unutsan da ben seni yüreğimde yaşatacağım. Uzaklarda bir yerde yaşıyor ve nefes alıyor olmanı en büyük mutluluğum bilip acılarına delicesine yanacağım. Közlenmiş yüreğimle bir sonbahar gecesi ıslak saçlarına yağacağım avuçlarımda güller ile. Gözbebeklerinden yuvarlanıp ayakuçlarına serileceğim. Gülüşlerini nefesim bilip “ sensizlikte “ bile sana yaşıyor olacağım sevgili. Adını yüreğime vurulmuş bir mühür bilip dudaklarında anılan dua olarak hep seninle nefes alacağım sevgili..


“ Sen bana “ bir ömür “ uzakken ben sana bir nefes kadar yakınım sevgili.


Gelmeyeceğini bile bile ben hala seviyorum seni. “


Gün gelecek,
Adımı unutmak zorunda kalacaksın
Puslu gecenin yorgun sabahında.
Bir kibrit çakıp yaşananlara,
Tek tek yakacasın benli hatıraları
Ömür defterinin en masum günahında.


Duvarlarında asılı takvimlerden düşen
Bir gün gibi,
Ağladığında yüreğine gömülen
Bir hüzün gibi
Yavaş yavaş eriyeceğim dudaklarında.
Ama ben sana inat,
Yokluğuna inat,
Bedenimle közleneceğim günahlarında.


Seni benden alan kadere,
Tek bir kelime etmeden
Seni içimde yaşatacağım.
Çünkü ben senin;

“ Bedelini yüreğimle ödediğim
En masum günahındım….”

Hasretim ben sana gitme kal

Biliyorum özlem kör topal zamanlarında ilerliyoruz..Sen benden uzakta, ben senden ırakta yürümekteyiz..Dışı düşsüzlüğe gebe kalmış bir sabahın koynunda boyun bükmekteyiz..Bazen gözlerimiz nemlenmekte, bazen de özlem aramıza perdelenmekte..Ama bırakmak yok sevgili..Mutluluk umuda gark olmuşsa, artık dönüş yok bu yoldan..Ölüm ölümümüzü öldürmeden gitmek yok sevgili..Bırak ellerinden içmeyeyim bir bardak suyu..Bırak gözlerinde sabahlamasın yüreğim..Uzaklarda bana ait bir cümle ol yeter..Koynumda sonbaharları kurban edemesen de bırak yanımda hep umut ol yarınlara...

az kaldı şair olacaksın şeker

Şair edene bakacaksın abi biliyorsun aradaki sevgiyi

Katie tşk bitanem benim

hadi ben gidiyorum..

hadi gidelim canım