Her gece bir çizik daha atıyorum yüreğimin kerpiç duvarına, sensizliği tüketmek adına… Ama olmuyor… Her hücresinde bakışların saklı… Her kuytu köşesinde parmak izlerin… Bir görebilsen, yalnızlığın alnımın ortasına vurduğu soğuk damgayı… Bir duyabilsen, kalabalıkta kayboldukça yalnızlığın kollarında bulduğum feryadı… Ne güne ulaştı yüreğim ne gecede kaldı… Ne bir gülü tuttu, elim ne dikeni battı… Ey hayat canımı acıtma artık dedikçe canım daha çok yandı ˙ ˙·