Tokyo adlı üyeden alıntı:

Negatif insanları sevmiyorum.
Ve ben karakterleri menfaatlerine göre degişen insanları sevmiyorum..!!!
Sürekli acılar üzerine konuşanları, mutsuzluklarını her daim etrafa yayın yapanları, sıkıntılarını daima diri tutarak gündemde kalmaya çalışanları ruhum sevemiyor.
Sürekli onlar gibi ağlak olmadığımız için, tuzumuz kuru zannediyorlar.
Hiç acı çekmediğimizi, hiç haksızlığa uğramadığımızı, hiç sırtımızdan vurulmadığımızı, hiç dostlarımızın kalleşlik yapmadığını, hiç ekonomik sıkıntılarla sınanmadığımızı, hiç hastalıklarla mücadele etmediğimizi sanıyorlar.
Bir çırpıda kurabiliyorlar, “Senin tuzun kuru” cümlesini.
Bu hastalıklı insanlar bir tek kendilerinin acı çektiği üzerinden yaptıkları edebiyatla ayakta durabiliyorlar. Nefes alış verişleri tamamen hayatta yaşadıkları mağduriyetin devam ettirilmesi üzerine kurulu.
Yaşamış oldukları sıkıntıların şifalanmasına asla izin vermiyor, ruhlarının inşirah bulmasına müsaade etmiyorlar. Çünkü tüm yaşam enerjileri negatiflik üzerine kurulu.
Ve hâl böyle olunca, musibet başlarından hiç eksik olmuyor, çileleri bitmiyor, evrenin tüm negatifliğini üzerlerine çekiyorlar.
Sonra da, benim kaderim niye böyle diye dövünüyorlar. Sen bu kadar negatiflikle evrenin üzerine çökmediğine şükret.
Sen ise, sıkıntılarının içinde debelenmeyi seçmediğin, yaşadığın olumsuzlukları millete reklam etmediğin ve aslında şükür sahibi olduğun için suçlanıyor, kaderine ufak şeylerle mutlu olabilmeyi seçtiğin için tüm haset okların hedefi haline geliyorsun.
Belki bizim de tuzumuz ıslanmıştır da, sizin gibi onu nemli tutarak gündemde kalmak için çaba sarfetmek yerine, direkt güneşe koyup kurutmuşuzdur. Yeni kaderlerle yola koyulmuşuzdur.
Olamaz mı?

Genişletmek için tıkla ...