hem çok güçlü olmaya hem de içten içe çürümeye sebeptir. abi/abla kardeş iyi hoş da anne baba öldükten sonra kimsesizsindir.
kalbimin ortasına saplanan iki mezar taşı var. tam ortasında. öyle ulu çınarlar gibi, düştükçe en baştan ayağa kalkıp yeniden yükselen bir hayatım olsa da, her düşüncesiz lafta her kasıtlı incitişte biraz daha acıtan iki mezar taşı. kalbim yokmuş, incinmezmiş gibi görünmeme sebep budur, dilimin, sözümün, tepkilerimin soğuk oluşuna da.
aileye dahil olan kişinin sapsız üzüm olmasından daha iyisi nedir? şamda kayısı. atlanan büyük bir ayrıntı var. sapsız üzüm olan kişi söylenen ve söylenmek istenen her şeyi anlıyor. kimsesizlik anlama ve algılamada bir kayba neden olmuyor zira. anlıyorum ve kalbim biraz daha acıyor. kalbim acıdıkça acıtana karşı soğuyorum. anne ve babasızlığımı vurgulayan her söz sahibiyle birlikte donup kalıyor içimde. nasılsa güçlüdür diye rahat rahat söylenen her şey... sırf öfke kesiliyorum, sırf gözyaşı. ağlamıyorsam akıtacak gözyaşım kalmadığındandır.
garip olan, sen böyle değildir sitemi. bana senin kimin kimsen yok, varsa yoksa biz varız, bize mecbur, bize mahkumsun iması içeren cümleler sarf etmeden önce düşünecektiniz. hesap soracak kimse yok mu sanıyorsunuz? sanıyor musunuz ki, illa yakaya yapışılıp sorulur hesap denilen şey? hesap kesilir. bağlar kopar. "anne" "baba" hitaplarının içi boşalır. köprünün altından çok su akar, köprü yıkılır.
zamanda kimi kimsesi de oluyor insanın. çoluk çocuğa karışıyor. ve her incindiğimde, evlatlarım incinmeyecek duruma gelinceye kadar sağlıkla yaşamayı diliyorum.
"kimsesiz çocukların kalbi üçtür."*
altıntı:in:
kalbimin ortasına saplanan iki mezar taşı var. tam ortasında. öyle ulu çınarlar gibi, düştükçe en baştan ayağa kalkıp yeniden yükselen bir hayatım olsa da, her düşüncesiz lafta her kasıtlı incitişte biraz daha acıtan iki mezar taşı. kalbim yokmuş, incinmezmiş gibi görünmeme sebep budur, dilimin, sözümün, tepkilerimin soğuk oluşuna da.
aileye dahil olan kişinin sapsız üzüm olmasından daha iyisi nedir? şamda kayısı. atlanan büyük bir ayrıntı var. sapsız üzüm olan kişi söylenen ve söylenmek istenen her şeyi anlıyor. kimsesizlik anlama ve algılamada bir kayba neden olmuyor zira. anlıyorum ve kalbim biraz daha acıyor. kalbim acıdıkça acıtana karşı soğuyorum. anne ve babasızlığımı vurgulayan her söz sahibiyle birlikte donup kalıyor içimde. nasılsa güçlüdür diye rahat rahat söylenen her şey... sırf öfke kesiliyorum, sırf gözyaşı. ağlamıyorsam akıtacak gözyaşım kalmadığındandır.
garip olan, sen böyle değildir sitemi. bana senin kimin kimsen yok, varsa yoksa biz varız, bize mecbur, bize mahkumsun iması içeren cümleler sarf etmeden önce düşünecektiniz. hesap soracak kimse yok mu sanıyorsunuz? sanıyor musunuz ki, illa yakaya yapışılıp sorulur hesap denilen şey? hesap kesilir. bağlar kopar. "anne" "baba" hitaplarının içi boşalır. köprünün altından çok su akar, köprü yıkılır.
zamanda kimi kimsesi de oluyor insanın. çoluk çocuğa karışıyor. ve her incindiğimde, evlatlarım incinmeyecek duruma gelinceye kadar sağlıkla yaşamayı diliyorum.
"kimsesiz çocukların kalbi üçtür."*
altıntı:in: