Hüsameddin

Diyerek bir giriş yapmak istedim. Yine gün geçti, zaman değişti, ve akşamı bulduk bile. Ne güzel bir gün aslında, pencereyi açıp kuşlar ne güzel cıvıldıyor, kelebekler ne güzel uçuyor, dallar rüzgarın o güzel dokunuşuyla ne kadarda güzel sallanıyor demek istiyorum, ama pencereyi açtığımda karşımda duran sadece bu kadar güzel manzarayı örten inşaat malzemeleri, bide bu yetmezmiş gibi koskoca binanın önünde yer kalmamış gibi odamın penceresinin önüne çökmüş, hiç susmadan konuşan işçiler. Hani inşaat malzemeleri neyse de, işçilerin bağırarak konuşması, romantik bir cümleye, "ok, tamam, sağol" gibi yanıt veren kızlara benziyor. Tam bir hayal kırıklığı, fiyasko, yada daha da derine inmek gerekirse, sadece saygısızlık.

Halbuki öyle güzel hava, öyle güzel bir gün var ki, anlamak istesem bile anlatamam, hani anlatılmaz, yaşanır derler ya, tam olarak öyle işin aslı. Gerçi Londra'da denizi özlediğimide inkar edemem. Aslına belli de edemem, yani adada yaşayıp denizi özlemek nasıl bir duygudur, anlatılamaz heralde. Her neyse günlük, aslında bu günlerde sanırım beni tek mutlu eden şey Sena ile konuşmam olsa gerek, çünkü o benim için çok özel ve tabi beni her daim mutlu ediyor. Tabi bir yandan yeğenin durumu da üzücü. Tabi her şeyin peşinden koşturmaktan uyuduğuda yok, bu konuda da beni kızdırdığını es geçersek, aslında aramızda hiç bir problem yok.


Diyerek devam ediyorum cümlelerime. Kim bilir, belki mutluluğun anahtarı ikisindedir. Yani hem onla, hemde onsuz olmaktır. Ama nasıl olacak ki? Gözden ırak olan, gönülden de uzak olur derler. Yada beni bekleyen olur mu? Daha doğrusu sevdiğini bekleyen kaldı mı bu Dünyada? Düşündüm de sanırım, hayır. Aşk, eski romanların bir sayfasında, yada belki de sadece bir satırında bulunan tek bir kelime miydi? Yoksa sadece insanların, yalanlarını örtmek için uydurdukları bir kelime miydi? Zor bir soru bu biliyorum, ama ne yazık ki yanıtını bende bilmiyorum günlük.

Şimdilik hoşçakal diyebiliyorum ancak, yeniden görüşmek dileğiyle Hüso.