Aslında diye başlıyor bütün cümlelerim sana dair.
Aslında her kelimemde kendime göre doğrularım vardı. Attığım her adımda tekrar tekrar düşündüğüm hareketlerim.
Ben sana hiç yanlış yapmadım diye cevaplıyor vijdanım ve bir nebze rahatlıyor içimdeki acı. Düşün ki her defasında azalıyor olmasına rağmen hiç bitmiyor. Ben seni sensiz yaşamayı yada doğru olmayan yanımı senden dinlemek isterdim. Bana demeni isterdim neyin yolunda gitmediğine dair olan bakış açını. Çünkü biz konuşamayacak biri değildik, sana elim kalkmazdı ayrıca yada hakkında kötü olacağını düşündüğüm birşey yapmayacağımı iyi biliyor olman gerekirdi. Akıllıydık ve cesurduk. Senden başka hiç bişey beni korkutmadı ve hala çok net bi şekilde ifade edebilirim bu duyguyu. Benim korktuğum şeyle beni vurmana şaşırmadım değil aslında, Ben sensiz ve konuşamamaktan kaçtım hep, ya anlayamazsa beni dediğimde içimde bi ürperti hissettim daha evvel başka hiç bişeye duymadığım bi titremeydi belkide ..
Evet haklısın, Duygularını çok basit ifade edebilen biri değilim belki ama sana sonuna kadar güzel baktım, Sonu bende hiç gelmediğini bile bile. Şimdi geçmişime her bakışımda yenilenen birşeyler var içimde aslında, belkide bazı şeylerin bitmeme sebebi bu. Bu bitmeme beni rahatsız ediyor ama geriye bakmadanda yapamıyorum.
Bu ayaklarım sana doğru yürürdü aslında, Eğer ellerin bana doğru uzanmış olsaydı ...
Keşke ..