Myself adlı üyeden alıntı:

Bi kaç duble cintonik , bir sigara ve içimdeki tüm karamsarlık her içime çekişimde dumanı aldım bütün kederleri, her verişimde dumanı ise bir nebze olsun rahatladım. Ama şuan bunların hiç biri olmuyor. Büyüdükçe hayal dünyam giderek daralıyor, o duman zehir gibi içime oturup hiç çıkmıyor.
Aslında çok uzun zamandır, iyiymişim gibi davranıyorum; ama değilim.

Dakikalarca boş bir alana gözlerime dikerek baktığım oluyor, sulanana kadar çekemiyorum sanki çekince fayda etmeyecek gibi geliyor. Üzülüyorum böyle durumlarda ve o zamanlarda baktığım noktalardaki o küçüçük dokunuşlar bile bana bir şekil bir yazı çıkarıyor.Sanki duvarda yaşamımın ayrıntısız halini görür gibi oluyorum. Yalnızlık hiçliktir sanırım. Hiçliğimde karamsar oluyorum..
Gülünce bile içim sevinmiyor bazen , bir dakika gülüyorsam saniyelerce düşünüyorum.
Neyin ne olduğunu değil, nasıl olcağını.Aslında gelecekle ip cambazlığı yapıyorum.
Bu bir kader. Kendim çizemiyorum , çizmeye de bir kalem, bir kağıt bulamıyorum..
Günlerce, aylarca , yıllarca üşüdüm , üşüdüğümün farkında olupta olmamak arasında direnen , bu beden. Şimdilerde ise derinliği belli olmayan bir kuyuda mahsur kalmış gibi.
Işık tutulsa bile görünmeyecek türden. .

Genişletmek için tıkla ...