Üzülmem artık, gittiğin için.
Saniyeler dakikalaşıyor,dakika*lar,saatleşiyor.
Zaman geçiyor.
Mevsimler değişiyor.
Yazın yerini sonbahar,sonbaharın yerini kış alıyor.
Her gün,başka birinin yokluğunu yaşıyorum.
Çocukkende böyleydi,zaman geçer,insanlar azalırdı hayatımdan,bazen hayatıma eklenenler olurdu ama ben kazandıklarımdan çok kaybettiklerimin üzerine titrerdim.Titrerdim, çünkü kaybettiklerimin yokluğu üşütürdü beni ve soğuturdu hayattan.Belki de bundandı kazandıklarımın üzerinde pek durmayışım.
Üzülmem artık ben,artık büyüdüm,
Gidenler ölü gibiydi benim için çünkü geri gelmiyorlardı.
Üzülmem,sırf seni iyi hatırlamak için üzülmem.
Ve sana diyeceğim şu ki gittiğin yerde,kalbin şad olsun sevgili.