''Yusuf'' dedi Züleyha. .
Aşkını düşündü Züleyha
imdiye kadar hiç
düşünemediği hallerdeydi.
Tapınaklarda genç
rahiplerin buhur yakma
görevini yerine
getirmesinden bile erken
saatte Züleyha ırmağa
bakarak düşünmeye
başladı.
İlk kez Nil'in güllerinden
yapılmaz tacını başına
yasemenden bileziğini
ayağına takmamıştı.
Züleyha ilk kez gece kadar
sade sabah kadar yalındı.
Yusuf… dedi Züleyha
sen benim evvel düşen
şehrimsin
ahir düşen şehrimsin.
Ezel düşen şehrimsin
ebed düşen şehrimsin.
Yusuf… dedi Züleyha;
kalbim sen
benimsin yalnız benimsin
kalbin benseninim
yalnızca seninim.
Yusuf . dedi Züleyha
sen masumsun sen de
bilirsin ben de bilirim.
Şu dört duvar şu sıkı sıkı
kapalı kapıdöşemenin
üzerinde ezilen sarı gülün
yaprakları tanık ki suçun
yok senin.
Fakat güzelsin.
Güzelliğin yoruyor beni
çünkü mümkünü var
suret kasrında bir suret
değilsin.
Suçlu değilsen de bana
beni suçlu kılacak kadar
güzelsin.
Mümkünü olan bir
güzelliğin sahibiysen
Yusuf
ve bu güzellik yoruyorsa
beni
sen dünyanın en masum
mücrimisin.
Suçlusuçunu her zaman
bilerek işlemez Yusuf ve
güzellik bazen suça
dönüşür.
Yaratılmışların en güzeli
karşısında
ruhum kadar bedenim
kalbim kadar kalbimden
çıkıp da bütün bedenimi
deveran eden kanım ve
damarlarım
ve bütün zerrelerim
akıyorsa sana
ben de dünyanın en
mücrim masumu değil
miyim?
Çünkü dedi Züleyha
güzelliğin bir derin kuyu
senin.
Bir düşenin kurtuluşu
kolay olmaz.
Ne mutlu kalbine sen
düşene ve ne mutlu senin
kalbine düşene.
Tufandan kurtulmak için
kendi derinliğine akan bir
ırmak gibi;
akmasam sana ölürdüm
Yusuf
aktım
yine öldüm.
Kendi ölümümün şeklini
seçmem özgürlüğümse
susarak ölmeyi değil
söyleyerek ölmeyi seçtim.
Tortulanarak ve bulanarak
değil taşarak ve coşarak
ölmeyi istedim.
Hükmümün Yusuf olduğu
yerde ölümlü olduğumu
bildim.
Ve yine dirilecek olmamın
emniyetiyle ölümlü
oluşumu çok sevdim.
Yusufdedi Züleyha
bütün bir hayat kınanma
horlanma
yitirme her şey kalbimin
üzerinden geçecek ve ben
kalbimin altında
kalacağım.
Bana dair ve bana rağmen
var olan bir dünyada
büyüklüğü
yitirdiklerinin çokluğuyla
ölçülen bir Züleyha kalbi
olacağım.
Senin zindan karanlığın
benim özgür aydınlığıma
denk düşecek
o kadar ki karanlık
olacağım Sancıyla elimi
attığım fundalıklar mavi
çiçeklere dönüşmedi
henüz
ama aslolan kalp olacak ve
hayatı sonradan
bulacağım.
Yusuf dedi Züleyha
aşk zorlu bir sınav
ben bu sınavı en baştan ve
gönüllü mü kaybettim?
Hayır işte! Yitirmiş
görünsem de kazancımsın
sen benim.
Ve şer gibi görünsem de
göreceksin
yitirdiğin ne varsa benim
sana açtığım kuyuda
hayrın olacağım sonunda.
Yusuf dedi Züleyha sana
gel kaderim ol
demem.
O kadar ki güldeki sevda
çöldeki ateş
denizdeki su kadar
kadersin bana.
Bak alnına iki kaşının
ortasına.
Orada benim mührüm var.
Alnımın yazısı olduğun
kadar alnına da yazıyım.
Değil mi ki sen Yusuf
güzelisin gömleğin çoktan
yırtık senin.
Ve değil mi ki ben tecelli
etmesem eksik kalır sana
dair kader.
"Senin kaderin benim
tecellim."
kaderimde zindan varsa
Yusufluğum su götürmez
benim.
Nazan Bekiroğlu
Aşkını düşündü Züleyha
imdiye kadar hiç
düşünemediği hallerdeydi.
Tapınaklarda genç
rahiplerin buhur yakma
görevini yerine
getirmesinden bile erken
saatte Züleyha ırmağa
bakarak düşünmeye
başladı.
İlk kez Nil'in güllerinden
yapılmaz tacını başına
yasemenden bileziğini
ayağına takmamıştı.
Züleyha ilk kez gece kadar
sade sabah kadar yalındı.
Yusuf… dedi Züleyha
sen benim evvel düşen
şehrimsin
ahir düşen şehrimsin.
Ezel düşen şehrimsin
ebed düşen şehrimsin.
Yusuf… dedi Züleyha;
kalbim sen
benimsin yalnız benimsin
kalbin benseninim
yalnızca seninim.
Yusuf . dedi Züleyha
sen masumsun sen de
bilirsin ben de bilirim.
Şu dört duvar şu sıkı sıkı
kapalı kapıdöşemenin
üzerinde ezilen sarı gülün
yaprakları tanık ki suçun
yok senin.
Fakat güzelsin.
Güzelliğin yoruyor beni
çünkü mümkünü var
suret kasrında bir suret
değilsin.
Suçlu değilsen de bana
beni suçlu kılacak kadar
güzelsin.
Mümkünü olan bir
güzelliğin sahibiysen
Yusuf
ve bu güzellik yoruyorsa
beni
sen dünyanın en masum
mücrimisin.
Suçlusuçunu her zaman
bilerek işlemez Yusuf ve
güzellik bazen suça
dönüşür.
Yaratılmışların en güzeli
karşısında
ruhum kadar bedenim
kalbim kadar kalbimden
çıkıp da bütün bedenimi
deveran eden kanım ve
damarlarım
ve bütün zerrelerim
akıyorsa sana
ben de dünyanın en
mücrim masumu değil
miyim?
Çünkü dedi Züleyha
güzelliğin bir derin kuyu
senin.
Bir düşenin kurtuluşu
kolay olmaz.
Ne mutlu kalbine sen
düşene ve ne mutlu senin
kalbine düşene.
Tufandan kurtulmak için
kendi derinliğine akan bir
ırmak gibi;
akmasam sana ölürdüm
Yusuf
aktım
yine öldüm.
Kendi ölümümün şeklini
seçmem özgürlüğümse
susarak ölmeyi değil
söyleyerek ölmeyi seçtim.
Tortulanarak ve bulanarak
değil taşarak ve coşarak
ölmeyi istedim.
Hükmümün Yusuf olduğu
yerde ölümlü olduğumu
bildim.
Ve yine dirilecek olmamın
emniyetiyle ölümlü
oluşumu çok sevdim.
Yusufdedi Züleyha
bütün bir hayat kınanma
horlanma
yitirme her şey kalbimin
üzerinden geçecek ve ben
kalbimin altında
kalacağım.
Bana dair ve bana rağmen
var olan bir dünyada
büyüklüğü
yitirdiklerinin çokluğuyla
ölçülen bir Züleyha kalbi
olacağım.
Senin zindan karanlığın
benim özgür aydınlığıma
denk düşecek
o kadar ki karanlık
olacağım Sancıyla elimi
attığım fundalıklar mavi
çiçeklere dönüşmedi
henüz
ama aslolan kalp olacak ve
hayatı sonradan
bulacağım.
Yusuf dedi Züleyha
aşk zorlu bir sınav
ben bu sınavı en baştan ve
gönüllü mü kaybettim?
Hayır işte! Yitirmiş
görünsem de kazancımsın
sen benim.
Ve şer gibi görünsem de
göreceksin
yitirdiğin ne varsa benim
sana açtığım kuyuda
hayrın olacağım sonunda.
Yusuf dedi Züleyha sana
gel kaderim ol
demem.
O kadar ki güldeki sevda
çöldeki ateş
denizdeki su kadar
kadersin bana.
Bak alnına iki kaşının
ortasına.
Orada benim mührüm var.
Alnımın yazısı olduğun
kadar alnına da yazıyım.
Değil mi ki sen Yusuf
güzelisin gömleğin çoktan
yırtık senin.
Ve değil mi ki ben tecelli
etmesem eksik kalır sana
dair kader.
"Senin kaderin benim
tecellim."
kaderimde zindan varsa
Yusufluğum su götürmez
benim.
Nazan Bekiroğlu