[/b]





Yürekten dökülen kırıklar parçalamasın....





Suskunluğun en acımasız olduğu zamanlardayım bu





günlerde... Sadece susuyorum ve uzaktan izliyorum bir





sevdanın hazin intiharını... Dirhem dirhem kan damlıyor





açık yaralarımdan ve her damlada bir umut eksiliyor





damarlarımdan...

Susmak yakıştı sanırım bana artık kimse yadırgamıyor





beni ve suçlamıyor seni sevdigim icin ... Beni unutanı





unutamadığım için ayıplamıyor kimse... Yüzümde





mutluluk denen maske dilimde yalandan sevda şarkıları





ve hiç gelmeyecek güzel günleri beklermiş gibi





yapıyorum...

Ağlamıyorum artık halka açık mekânlarda... Hiçbir çaba





sarf etmiyorum sadece susuyorum... Herkes bir anlam





katıyor susuşuma her kafadan bir ses çıkıyor... Kimileri





“delirmiş bu” diyor kimileri “aklı başına gelmiş” kimileri





“unuttu artık” diyor kimileri “ölsede unutamaz” ben ise





sadece susuyorum...

Ne varsa yaşamak istediğim içimde yaşıyorum... Kimi





zaman geceyi bekliyorum maskemi çıkarmak için kimi





zaman bir deniz kıyısına atıyorum kendimi yada adını





yolunu bilmediğim caddelere... Hüzünlerimle baş başa





kalıyorum kendim olabilmek için acılarımla yüzleşiyorum...





İçime akıttığım gözyaşlarını denize boşaltıyorum kimseler





görmeden...

Yitirdiğim umutlarımın arkasında türküler yakıyorum





kimsenin bilmediği... Giden sevgiliye şiirler okuyorum





kafiyesiz beklide anlamsız yada benden başka kimsenin





anlayamayacağı... Özlemlerimi özgür bırakıyorum





salıveriyorum gökyüzüne belki özlediğime giderler





kendilerini gösterirler ve tarif ederler özlenene nasıl





özlendiğini ama nafile özlemlerimde dilsiz benim gibi





onlarda suskun artık...

Eski ve kimsenin bilmediği yerlere sakladığım resimlere





bakıyorum herkesin yaktığımı sandığı hatıralarla baş başa





kalıyorum hatıralar da suskun ve bendeki resmin artık





bana bakmıyor... Hasretlere kafa tutuyorum cesaretim





yok aslında ve güçsüzüm karşısında ama dedim ya





kendim olmak için mecburum buna...

Kendime bakıyorum uzaktan isyanlarım bile suspus olmuş





kendi halinde... Hesap bile soramıyorum artık sevgiden...





Birkaç soru var aslında dilimde neden severken onsuz





oldum? Neden o onu sevmeyene gitti? Ölümüne sevilmek





varken neden sevgi dilenmek istedi anlayışsız ellerden?

Pardon ama aşk iki kişilik değimliydi iki kişinin derdi neden





bir bana yüklendi? Peki şimdi nerde neden unuttu her





şeyi? Hanilerle devam eden ve uzayıp giden ama bir türlü





sorulamayan sorulsa da cevaplanmayacak sorularım...





Gece güne dönmek üzereyken takıyorum yine maskemi





ve suskunluğumu geçiriyorum bedenime...

İnsan içine karışıyorum herkes gibi görünmeye





çalışıyorum... Hüzünleri özlemleri gözyaşlarımı





aldanışlarımı ve düş kırıklarımı saklıyorum kimsenin





bilmediği yerlere... Unutmasam da unutmuş gibi





yapıyorum... Ve yine suspus oluyorum...

Bilsin istemiyorum kimse içimde “keşkeler” ile başlayan





isyanlar olduğunu anlasınlar istemiyorum görsünler





istemiyorum acılarımı... Satır aralarına gizliyorum





yaşamak isteyip te yaşayamadıklarımı konuşmak isteyip





te anlatamadıklarımı... Sıradan cümleler kullanmaya





dikkat ediyorum anlasın istemiyorum kimse gerçekte ne





anlatmak istediğimi ne fırtınalar koptuğunu içimde ne





hesaplaşmalar yaşadığımı kendimce bilsinler





istemiyorum...

Söylenmemiş ve yaşanmamış o kadar çok şey var ki





içimde sana dair hepsini suskunluğuma hapsediyorum





satır aralarına gizliyorum sana söylemek istediklerimi...





Bir bilsen bir anlayabilsen neler haykırıyor





suskunluğum...





Anlamayacak olsan da ben yine susuyorum ve





noktalıyorum cümlelerimi...

Maskem yüzümde gece güne dönmek üzereyken bende





kalabalık yalnızlığıma feryatlar içindeki suskunluğuma ve





sahte bana geri dönüyorum...





Suskunluğun en acımasız olduğu zamanlardayım sadece





susuyorum…

​