Yıllar ‘geçmeyecekmiş’ gibi yaşıyoruz.
Zaman bitip ‘tükenmeyecekmiş’ gibi...
Bir gün hiç beklemediğimiz bir anda ‘ölmeyecekmişiz’ gibi yaşıyoruz.
Hayaller kurup, hayaller yıkarak yaşıyoruz.
‘İnsan’ olduğumuzu unutarak ‘menfaatlerimiz’ için yaşıyoruz.
Değerleri, verilen sözleri ve yeminleri hiçe sayarak ‘bencilce’ yaşıyoruz.
Geçmişi vefasızca silip, geleceği umursamadan, aslında kendimize de ihanet ederek ‘anı’ yaşıyoruz.
Sadece mutlu olmak için mutluluk tuzakları kurup, o tuzaklarda boğulup, mutsuzluk yayarak yaşıyoruz.
Yalanlar üzerine kurduğumuz bir dünyanın gerçek sahibiymiş gibi aslında bu sahte dünyada ‘misafir’ olduğumuzu unutarak yaşıyoruz.
Kendimizi kandırdığımızı bilemeden başkalarını kandırarak yaşıyoruz.
‘Ah’ edenlerin sesini duyanın ‘Allah’ olduğunu bilmeden yaşıyoruz.
Ve bir gün yaptığımız her şeyin, attığımız her adımın ve söylediğimiz her sözün hesabının sorulacağını bilmeden yaşıyoruz.

Yaşıyoruz işte... ‘Bilemeden’ yaşıyoruz...