Ne kader, ne tercihtir. Yalnızlık çok iyi bir ödüldür. Tabi kullanabilene...
Şöyle düşünün, Arşimet hamamda eğer yalnız olmasaydı suyun kaldırma kuvvetini bulabilir miydi? Ya da Newton'u düşünün; kafasına elma düştüğünde yanında ona gülen bir arkadaşı olsaydı. Yer çekiminin varlığını mı düşünürdü yoksa o elmayı arkadaşının kafasına fırlatmanın hesabını mı yapardı?
Bu bizim içinde böyledir. Bir şeylerin farkına varmamız için yalnız kalmamız gereklidir.
İnsanın hayatında arada sırada yalnız kalmaya ihtiyacı vardır. Zaten ben bunun dışındaki yalnızlıklara da inanmıyorum. Hani öyle upuzun... Bence bir insan yapayalnızsa -ama gerçekten yapayalnızsa- o insan yaşayamaz.