- Konum
- ىαкαяyλ
-
- Üyelik Tarihi
- 27 Kas 2009
-
- Mesajlar
- 24,120
-
- MFC Puanı
- 79
Yazdıklarım* yaşadıklarımın yerini aldı. İnsan yazarken* yazdıklarını yaşadıkları sanıyor; zihnimin derinliklerinde uyuyan gizli düşünceler uyanıyor* solmuş duygularım canlanıyor* uzakta kalmış gençlik anılarım yorgun yüreğimi acısıyla tatlısıyla okşuyor* ruhumda zaman zaman oluşan karamsar duygular unutuluyor* her şey güzel ve sevgiyle hatırlanıyor*çirkinlikler örtülüyor. Öyleyse* burun kıvırmadan bu mutluluğun tadını çıkarmalıyım. İnsan bu kadar yaşadıktan sonra* gelecek günlerden çok az şey umuyor; gönlü avuntuya* yeniliğe muhtaç.Yazdıklarımı başkalarının gözüyle okumak* onların sesinden dinlemek şaşırtıcı ve güzel; sanki bana ait değilmiş gibi geliyor.
Bir resim belirir gözlerimin önünde; kırık bir aynaya bakar gibi*parçalanmış görünür her şey önce. Sanki ağa yakalanmış yıllar*unutulmuş anılar. Sonra bir fırtına başlar ruhumda* silir süpürür tozları* netleşir görüntüler. Onu hatırladığım zaman* asıl canımı yakan unutmuş gibi davranmam değil mi? Hayatımdaki kalıcı anları hep geçici sanmıştım* tekrar yaşamak için geriye dönmedi zamanım; şimdi her şey için ne kadar geç kaldım.
O an* her zamankinden daha güzeldi. Açmış kollarını uçacak bir kuş kadar narin* ufka bakıyor* neyi bekliyor? Gökyüzü ile deniz arasına sıkışmış güneşin ışıkları* dalgalarla oyun oynuyor. Bizi anlatan şarkıları beraber söylerdik* yolumuzu sonsuzluğa doğru çizecektik* söz vermiştik. Kumsala serilmiş ruhum* ayaklarıma çarpan dalgaları hissediyor. Nasıl bilebilirdim*buranın her şeyin başladığı ve bittiği yer olduğunu.
Kim beni onun elinden aldı* umurumda değil* aşındırdığım kaldırımlarına bu şehrin ne söyleyebilirim? Ancak* huzursuz* neşesiz oturup bekleyebilirim.Tutkuyla kanatlanmış gibi kalbimi çarptıran* sonra bir kayaya çarpmış gibi bu sevgi değil mi beni yaşamaktan alıkoyan? Artık gözlerimin önünde beliren resimlerde bulanık* beni yalnız bırakmalarını söylüyorum dinlemiyorlar.Belki de bir hayal* herkesin gördüğü ve acı çektiği.
Her şey biz insanlar için değil mi?
Ben kendimle konuşuyorum* sen başın bana dönük* elinde gül* yüzünde mutlu bir ifade uyuyorsun. İnanırım içinden şarkı söylüyorsun; arada bir gözlerini açıp dışarıdaki gecenin koyu maviliğinde* sanki içimden geçenleri duyuyorsun. Elinden tutup* kırlarda koşmak istiyorum seninle; kelebekler gibi dansetmek kır çiçeklerinin üzerinde. Sonra bir ağaç gölgesine sığınıp*günah işlemek gözlerinin içinde. Hissettin galiba* bana arkanı dönüyorsun..
Biliyorum senin gözlerinin önünde beliren resimlerde bulanık..