The Punisher
MFC Üyesi
-
- Üyelik Tarihi
- 6 Haz 2015
-
- Mesajlar
- 578
-
- MFC Puanı
- 31
Şimdi sükût vakti ey kalbim!
Gel sükût ey/leyelim bu dem.
Seninle bir şairin anlam kokulu odalarına saklanalım.
Semazenlerce kendimize dönelim.
Ve ölelim.
Münzevî dervişler gibi ey kalbim, susarak dirilelim.
Oysa dört duvar arasına sıkışmış gözlerimiz, kapanınca susar mı aniden?
Yahut dilimizin kilitli sandıklarına saklanmışsa sessizlik, bir kalem anahtar olup tersine çevirebilir mi sessiz şiirleri?
Anlatabilir mi harfler, sükûtun zamanı bölen sesini?
Bilinmez
Bilinen o ki, dilimizde sükût üzere yazılmış şiirler var kalbim.
Belki en çok söyleyen yanımız.
Kâğıdımız var bizim, cümle okyanusuna benzer ve kalemimiz var elbet, gemi gibi dize dize okyanusta yüzer.
Mürekkebimiz var ey kalbim, bütün seslere koyu bir karanlık çeker de lâl kesilir bütün nefesler
Bilirler mi acep, şair susarsa bir bir intihar eder bütün harfler.
Ve inzivaya çekilir dizeler.
Bilmezler ey kalbim
Bilmezler yalnız yaşamayanlar
Nasıl korku verir sessizlik insana
diyor Orhan Veli.
Sükût, korku mudur kalbim, yalnızlık mıdır?
Yoksa yüreği geniş bir evin tek kişilik uzletinde iç seslere muhatap olmak mıdır sükût?
Sorularımızı bohçamıza alalım ve şiirlerimizi cebimize
Çıkalım.
Dört duvar arasına sıkışmış gözlerimizi ve nefes dahi alamayan sesli/sessiz bütün harflerimizi alıp yanımıza
Çıkalım bu odalardan.
Ve ardından şehrin yollarca uzanan kollarına bırakalım kendimizi.
Dilimizde yeni bitmiş cümlelerle düşelim yollara, seyyah misali.
İnsanların (y)arasına karışalım.
İnsanlar harflerimiz olsun, elif gibi, vav gibi Yürüyelim
Sen bana harfleri topla getir adam başı.
Adım başı, ben sana şiirler devşireyim.
Bu şehrin kalabalık sokaklarında gezdirirken ruhumuzu, seni gürültü yağmurlarından korumak için şiirden şemsiyeler almalıyım yanıma.
Sana bir şiir okumalıyım.
Bayazıtı anmalıyım meselâ:
Susmanın kalesine sığınıyorum;
Önümde karanlıktan duvarlar
Sırtımda insan yüklü bir gök var
Şimdi sükût vakti ey kalbim!
Bak, insanlar taze telaşlar toplamada kaldırımlarda.
Tüyü bitmemiş günahlarını süslü ve sahte bir edayla sunuyorken şehir, insanlar çığlık çığlık "yalnızlık" haykırmakta...
İnsanlar âvâre, insanlar divâne...
Bu şehir virâne ey kalbim...
Asûde iklimler çoktan terk etmiş gökyüzünü...
Ağaçlar öksüz kalmış, çiçekler yetim...
Irmaklar başıboş geziyor, yolları kurumuş çoktan.
Toprak sessiz figanlar akıtıyor göğsünden...
İnsanlar parçalanmış nar gibi saçılmış ey kalbim!
Ezilmiş bir nar çiçeği var hangi kaldırıma baksam.
İnsanlar ey kalbim, insanlar...
Bunca ses varken...
Bunca gürültü, patırtı, şamata, kahkaha varken...
İnsanlar uçurum gibi yüksek seslerden kendilerini bırakıyorken o devâsâ boşluğa...
Her ses, her nefes bir bir intihar ediyorken benliğin o satır aralarında...
Biz nasıl bu kadar sessiz kalabildik ey kalbim?
Biz nasıl bu kadar kimsesiz
Ey sesimi keskin bir bıçak gibi
Kınında saklayan çağ
Ey sabırla bekleyen günlerimi
diye şiirler söylüyorken Bayazıt
Şehirler sessiz sessiz diriliyorken tarihin küllerinde.
İstanbul kelimelerini yakmış ve savuruyor Boğazın sularına.
Alfabesini bir üftadenin tesbih tanelerine emanet etmiş Bursa.
Konyanın son sözü hâmûş olmuş, suskun deyivermiş erenler ve tersine dönmüş bütün bilinenler
Peygamber muştusu getirmiş ve cümlelerini göllere bırakıvermiş Urfa.
Ve şehirler
Şehirler sükûtun dilini seçmiş, insanların aksine.
Şehirler sessiz sessiz diriliyorken tarihin küllerinde, insanlar konuşarak ölüyor yüksek seslerin alevlerinde.
Ve benim ellerimde ey kalbim, sadece sükût üzere yazılmış şiirler var.
Sana bir şiir okumalıyım Tanpınardan:
Başım sükûtu öğüten
Uçsuz, bucaksız değirmen;
İçim muradına ermiş
Abasız, postsuz bir derviş
Şimdi sükût vakti ey kalbim!
Gel sükût ey/leyelim bu dem.
Hem yalnız bahçelerde sessizliğini bozmadan açan güllerin katmerlenmiş yaprak aralarına saklanmanın da vakti gelmedi mi artık?
Açalım gonca gülleri
Gel kaçalım ey kalbim; odalardan, şehirlerden, ülkelerden ve hatta kendimizden.
Sükûtu arayalım seninle simyacı misali.
Hoş, ne de olsa söz gümüş ise sükût altın değil mi?
Yürüyelim kalbim, diyar diyar
Bir dağ başına gidelim meselâ.
Yan yana büyüyen; fakat yine de bir diğerine kavuşamayan ağaçların sözcüklerini de tek tek döküp iyice çıplak kaldığı ormanlara gidelim.
Kalabalıklar içinde sessiz ve sözsüz kalmış o ağaçların kovuğuna
Sonra münzevî harfler bırakalım toprağın ellerine.
İnzivaya çekilmiş ve sükûta ermiş bir vav gibi düşelim toprağın koynuna.
Huzuru arayalım ey kalbim, bir vavın en sessiz kıvrımında.
Yahut inlere saklanalım. İn cin top oynasın dilimizin mağaralarında.
Bağıra çağıra seslerini, harflerini idam ederken insanlar
Biz bir mağaranın en tenha köşesinde yedi uyuyanlara karışalım.
Yemliha henüz duyup gelmeden şehrin gürültüsünü, biz uyuyalım ey kalbim
Susalım ve uyuyalım.
Ya da bir adaya düşelim.
Odalardan adalara geçerken bedenimiz, yanımıza alacağımız üç şey huzur, hüzün ve sükûn olsun.
Sonra çöllere sığınalım kalbim.
Uçsuz bucaksız kumlara bırakalım mâsivâyı.
Arınalım varlıktan, toprağa dokunalım.
Bir aynaya bakar gibi toprağa, özümüze bakalım.
Ve geçelim çölün gönlünden, yalınayak
Zira insanlara kızgınlığımız kadar acı verici olabilir mi kumların kızgınlığı?
Susalım kalbim, susalım.
Biz şiirler dokuyalım Ömrümde Sükût diyen Tarancının dilinden:
Çıngıraksız, rehbersiz deve kervanı nasıl
İpekli mallarını kimseye göstermeden
Sonu gelmez kumlara uzanırsa muttasıl
Ömrüm öyle esrarlı geçecek ses vermeden
Şimdi sükût vakti ey kalbim!
Bildim ki nereye kaçarsak kaçalım, kendimiz kadardır uzaklığımız.
Ve susmalarımız, dil yaralarımızın toplamı
Sükût aslında harfe bürünmekten korkan seslerin en büyük haykırışı, en içli yakarışı değil midir?
Sükût çilehâneye kapanan bir sûfînin gözyaşı değil midir?
Kaleminin kanatlanıp uçması değil midir sükût, kelimeleri yüreğine dar gelen bir şairin?
Yahut bir çift gözün derin derin bakması, ezan çiçeğinin nazlı nazlı açması, yağmur damlasının yere düşüp parçalanması, neyin dertli dertli yanması, pervanenin muma tutulup kül olması, hattatın kamışa dokunması, ebrûzenin suyu aşkla buluşturması değil midir sükût?
Bana ses ver ey kalbim!
Konuşan dilimdir, susansa sen.
Yani kalbim
Kaldır artık sükûtun perdelerini, aç artık peçelerini!
Bana bir sükût miktarı ses ver ey kalbim!
Senden ve cebimde sükût üzere yazılmış şiirlerden başka hazinem yok benim.
Sana son defa Âkiften bir şiir hediye etmeliyim.
Ve sonra susmalıyım.
Zira, şimdi sükût vakti ey kalbim!
Ağlarım, ağlatamam, hissederim, söyleyemem
Dili yok kalbimin, ondan ne kadar bîzarım
Senem Gezeroğlu
Gel sükût ey/leyelim bu dem.
Seninle bir şairin anlam kokulu odalarına saklanalım.
Semazenlerce kendimize dönelim.
Ve ölelim.
Münzevî dervişler gibi ey kalbim, susarak dirilelim.
Oysa dört duvar arasına sıkışmış gözlerimiz, kapanınca susar mı aniden?
Yahut dilimizin kilitli sandıklarına saklanmışsa sessizlik, bir kalem anahtar olup tersine çevirebilir mi sessiz şiirleri?
Anlatabilir mi harfler, sükûtun zamanı bölen sesini?
Bilinmez
Bilinen o ki, dilimizde sükût üzere yazılmış şiirler var kalbim.
Belki en çok söyleyen yanımız.
Kâğıdımız var bizim, cümle okyanusuna benzer ve kalemimiz var elbet, gemi gibi dize dize okyanusta yüzer.
Mürekkebimiz var ey kalbim, bütün seslere koyu bir karanlık çeker de lâl kesilir bütün nefesler
Bilirler mi acep, şair susarsa bir bir intihar eder bütün harfler.
Ve inzivaya çekilir dizeler.
Bilmezler ey kalbim
Bilmezler yalnız yaşamayanlar
Nasıl korku verir sessizlik insana
diyor Orhan Veli.
Sükût, korku mudur kalbim, yalnızlık mıdır?
Yoksa yüreği geniş bir evin tek kişilik uzletinde iç seslere muhatap olmak mıdır sükût?
Sorularımızı bohçamıza alalım ve şiirlerimizi cebimize
Çıkalım.
Dört duvar arasına sıkışmış gözlerimizi ve nefes dahi alamayan sesli/sessiz bütün harflerimizi alıp yanımıza
Çıkalım bu odalardan.
Ve ardından şehrin yollarca uzanan kollarına bırakalım kendimizi.
Dilimizde yeni bitmiş cümlelerle düşelim yollara, seyyah misali.
İnsanların (y)arasına karışalım.
İnsanlar harflerimiz olsun, elif gibi, vav gibi Yürüyelim
Sen bana harfleri topla getir adam başı.
Adım başı, ben sana şiirler devşireyim.
Bu şehrin kalabalık sokaklarında gezdirirken ruhumuzu, seni gürültü yağmurlarından korumak için şiirden şemsiyeler almalıyım yanıma.
Sana bir şiir okumalıyım.
Bayazıtı anmalıyım meselâ:
Susmanın kalesine sığınıyorum;
Önümde karanlıktan duvarlar
Sırtımda insan yüklü bir gök var
Şimdi sükût vakti ey kalbim!
Bak, insanlar taze telaşlar toplamada kaldırımlarda.
Tüyü bitmemiş günahlarını süslü ve sahte bir edayla sunuyorken şehir, insanlar çığlık çığlık "yalnızlık" haykırmakta...
İnsanlar âvâre, insanlar divâne...
Bu şehir virâne ey kalbim...
Asûde iklimler çoktan terk etmiş gökyüzünü...
Ağaçlar öksüz kalmış, çiçekler yetim...
Irmaklar başıboş geziyor, yolları kurumuş çoktan.
Toprak sessiz figanlar akıtıyor göğsünden...
İnsanlar parçalanmış nar gibi saçılmış ey kalbim!
Ezilmiş bir nar çiçeği var hangi kaldırıma baksam.
İnsanlar ey kalbim, insanlar...
Bunca ses varken...
Bunca gürültü, patırtı, şamata, kahkaha varken...
İnsanlar uçurum gibi yüksek seslerden kendilerini bırakıyorken o devâsâ boşluğa...
Her ses, her nefes bir bir intihar ediyorken benliğin o satır aralarında...
Biz nasıl bu kadar sessiz kalabildik ey kalbim?
Biz nasıl bu kadar kimsesiz
Ey sesimi keskin bir bıçak gibi
Kınında saklayan çağ
Ey sabırla bekleyen günlerimi
diye şiirler söylüyorken Bayazıt
Şehirler sessiz sessiz diriliyorken tarihin küllerinde.
İstanbul kelimelerini yakmış ve savuruyor Boğazın sularına.
Alfabesini bir üftadenin tesbih tanelerine emanet etmiş Bursa.
Konyanın son sözü hâmûş olmuş, suskun deyivermiş erenler ve tersine dönmüş bütün bilinenler
Peygamber muştusu getirmiş ve cümlelerini göllere bırakıvermiş Urfa.
Ve şehirler
Şehirler sükûtun dilini seçmiş, insanların aksine.
Şehirler sessiz sessiz diriliyorken tarihin küllerinde, insanlar konuşarak ölüyor yüksek seslerin alevlerinde.
Ve benim ellerimde ey kalbim, sadece sükût üzere yazılmış şiirler var.
Sana bir şiir okumalıyım Tanpınardan:
Başım sükûtu öğüten
Uçsuz, bucaksız değirmen;
İçim muradına ermiş
Abasız, postsuz bir derviş
Şimdi sükût vakti ey kalbim!
Gel sükût ey/leyelim bu dem.
Hem yalnız bahçelerde sessizliğini bozmadan açan güllerin katmerlenmiş yaprak aralarına saklanmanın da vakti gelmedi mi artık?
Açalım gonca gülleri
Gel kaçalım ey kalbim; odalardan, şehirlerden, ülkelerden ve hatta kendimizden.
Sükûtu arayalım seninle simyacı misali.
Hoş, ne de olsa söz gümüş ise sükût altın değil mi?
Yürüyelim kalbim, diyar diyar
Bir dağ başına gidelim meselâ.
Yan yana büyüyen; fakat yine de bir diğerine kavuşamayan ağaçların sözcüklerini de tek tek döküp iyice çıplak kaldığı ormanlara gidelim.
Kalabalıklar içinde sessiz ve sözsüz kalmış o ağaçların kovuğuna
Sonra münzevî harfler bırakalım toprağın ellerine.
İnzivaya çekilmiş ve sükûta ermiş bir vav gibi düşelim toprağın koynuna.
Huzuru arayalım ey kalbim, bir vavın en sessiz kıvrımında.
Yahut inlere saklanalım. İn cin top oynasın dilimizin mağaralarında.
Bağıra çağıra seslerini, harflerini idam ederken insanlar
Biz bir mağaranın en tenha köşesinde yedi uyuyanlara karışalım.
Yemliha henüz duyup gelmeden şehrin gürültüsünü, biz uyuyalım ey kalbim
Susalım ve uyuyalım.
Ya da bir adaya düşelim.
Odalardan adalara geçerken bedenimiz, yanımıza alacağımız üç şey huzur, hüzün ve sükûn olsun.
Sonra çöllere sığınalım kalbim.
Uçsuz bucaksız kumlara bırakalım mâsivâyı.
Arınalım varlıktan, toprağa dokunalım.
Bir aynaya bakar gibi toprağa, özümüze bakalım.
Ve geçelim çölün gönlünden, yalınayak
Zira insanlara kızgınlığımız kadar acı verici olabilir mi kumların kızgınlığı?
Susalım kalbim, susalım.
Biz şiirler dokuyalım Ömrümde Sükût diyen Tarancının dilinden:
Çıngıraksız, rehbersiz deve kervanı nasıl
İpekli mallarını kimseye göstermeden
Sonu gelmez kumlara uzanırsa muttasıl
Ömrüm öyle esrarlı geçecek ses vermeden
Şimdi sükût vakti ey kalbim!
Bildim ki nereye kaçarsak kaçalım, kendimiz kadardır uzaklığımız.
Ve susmalarımız, dil yaralarımızın toplamı
Sükût aslında harfe bürünmekten korkan seslerin en büyük haykırışı, en içli yakarışı değil midir?
Sükût çilehâneye kapanan bir sûfînin gözyaşı değil midir?
Kaleminin kanatlanıp uçması değil midir sükût, kelimeleri yüreğine dar gelen bir şairin?
Yahut bir çift gözün derin derin bakması, ezan çiçeğinin nazlı nazlı açması, yağmur damlasının yere düşüp parçalanması, neyin dertli dertli yanması, pervanenin muma tutulup kül olması, hattatın kamışa dokunması, ebrûzenin suyu aşkla buluşturması değil midir sükût?
Bana ses ver ey kalbim!
Konuşan dilimdir, susansa sen.
Yani kalbim
Kaldır artık sükûtun perdelerini, aç artık peçelerini!
Bana bir sükût miktarı ses ver ey kalbim!
Senden ve cebimde sükût üzere yazılmış şiirlerden başka hazinem yok benim.
Sana son defa Âkiften bir şiir hediye etmeliyim.
Ve sonra susmalıyım.
Zira, şimdi sükût vakti ey kalbim!
Ağlarım, ağlatamam, hissederim, söyleyemem
Dili yok kalbimin, ondan ne kadar bîzarım
Senem Gezeroğlu