[/i]

Geceyarısı

karanlık bir bozkırda

Işıklar içinde akan bir tren kadar yalnızım

içinde onca insan

içinde dünya...

Soluk soluğa

demirden bir ırmağa mahkum

Ve bilmeyen sonsuzluk nedir

Haklı olan kim bu kargaşada?

Ateş ve su

irin ve şiir

Ucu bucağı olmayan bu çığlıgın

Ortasında nasil barışılabilir?

Anlamak isterim

hangi yasa

Bir beşikle bir darağacını

Aynı ağaçtan

ne adına varedebilir?



Sorular sormak icin geldim şu dünyaya

Yasım acıların yasıdır

Boynumu üzgün bir çicek gibi kırıp da

Yollara düştügümde

başımda deniz köpüklerinden

Ya da sabah yellerinden bir taçla

Yürüdüğüme inanırdım - yanılırdım

Geceyi günle

acıyı sevinçle kardığım

Bu söylencenin bir yerinde durakladım

Ve anlatamadım

konuşamadım bir daha.



Acını ödünç ver bana

gözyaşlarını

Damarlarında uyuyan sevinci ödünç ver

Yitirdim çünkü onları da..

Ilenmiyorum

el çırpmıyorum artık

Ne aklımda yaşadiılarım üstüne düşünceler

Ne de geleceğime dair bir tasa.

Gelirken çan çalmıyor yalnızlık

Bir adam

bir ev

Yüzle

susuşlar boyunca



Soruların vardı senin

ne çok soruların

Gözlerin dunyayı eleyip dururdu boyuna

Bir fısıltı gibi başladı sevgim

Çığlık oldu

kağıtlarda çiçek açtı sonra

Sonrası...Mutlu bile olduk bazı

Artık sen yadsısan da ne kadar

Ya da ben bilmiyorum mutluluk nedir

Anlatsın yollar

yollar...



Şimdi gece

soluğumu verdim içime

Az önce kağıtlara gül kuruları serptim

Dolaplardan kekik

nane kokuları çıkardım

Öylece serptim

seni yazacağım diye

Sen ki

deniz görmemiş bir deniz kızısın

Aklımın almadığı bir yerde

öylesin

Şimdi gece

iki kişilik bu yalnızlık

Bize artık yeter de artar bile...



Dünyanın ölümünü gördüm

suyun toprağın

En yakın dostlarımın birer birer

Vakitsiz açan çiçeklerin

vakitli doğan çocukların

Ölümünü gördüm

ama kimse

İnandıramaz beni öldüğüne sevgilerin!

Yaşam ki bir kum saatidir usulca akan

Dolan sevgilerimizdir biz boşaldıkca

Yaşımız biraz da sevgilerimizin akranıdır

Vereceğimiz tek şey budur dünyaya.



Şu dağılgan yüreğimi

şu köpüklere imrenen

Yüreğimi bir gün yollara atarsam

Bir gün bir nehir yataklarına dolarsam

korkarım

Bütün sözcüklere adını ekleyeceğim

Güldeniz

Gülşarap

Gülaşk

Gülerhan

Ey gül yaşamım

yitip giden düşlerim!



Gecelerdi

solgun - sessiz tüterdi yüzün

Yatağımda bir kımıltıydın

dilimde türkü

Uykusunda konuşurken sesini öptüğüm

Varmak için beyninin kıvrak dağ yollarına

Kokundu

bedenimi saran o ince buğu

Esintisinde usul usul yürüdüğüm

Ki değişmem yaseminlerle

portakal ağaçlarıyla..



Sanki bir kız yürürdü yollarda

Evimin sokağına girer

paspasa ayaklarını silerdi

Kapımı açardı gümüş bir anahtarla

Sanki hep gelirdi

konuşurduk

Tozlu kitapların yığıldığı odalarda

Kalırdı duvarlarda gülüşünden bir tini

Yatağımda bedeninden bir oyuk.



Benimse ellerim titrerdi

alnının aklığından

Saçlarına saçlarına doğru titrerdi

Şimdi kağıtların üstünde gidip gelen ellerim

Titremiyor artık

yolunu biliyor şimdi

Geceyarılarını çoktan geçti

Bu şiir bitmeyince varolmayacak ellerim

Ellerim uykusuz

ellerim geberesiye yalnız

Süzülüp alçalıyor karanlığa doğru.



Bütün yaşamım seninle geçiyor belleğimden

Seninle var ve seninle sürüp gidecek artık

Bir akdeniz kentinde limon koklayan

Ve hep ufkun ardına bakan çocuk

Acıyı buldu sonunda

kanayan bir gülden

Çaldı yüzünü bir yaşamlık

Geçer şimdi dumanlı bir kentin sokaklarından

Şaire çıkar adı - az buçuk kaçık.



Yeryüzünden silinmiş ırkların sonuncusuyum ben

Oturup da şimdi aşk şiiri yazmam bundan

Gülsün köpek sürüsü

lime lime edip

Bu dizeleri

satsınlar haraç-mezat

Doğru

benden sonra da tufan kopmayacak

Ama haykıracağim laflarını tuzla kesip

Yitip giden bu aşkı

nefesim tukenene dek.



Beynime bir sarkaç gibi vuruyor sorular

Neresinde yanıldik biz bu yaşamın?

Hangi el bozdu büyüyü

hangi yazı

Acılara hüküm verdi

soldan sağa taşarak?

Kalbimde yillardır kabuk bağladı yaralar

Ödüm kopuyor

bir gun hepsi birden kanamaya başlayacak diye

Yenilmeyeceğim

boyun eğmeyeceğim hiçbir şeye

Hep direnen bir yanım kalacak

Adımın soluk izi

acının seyir defterinde.



şimdi gece

bindokuzyuz¤¤¤¤enikiyle

Üçyüzaltmışbeşi çarp - oradayım işte

Yorgun değilim

umarsızım yalnızca

Geçmişle geleceğin öpüştüğü yerde bir nokta

Gibiyim ve çoktan dürüldü defterim

Uçurumlar üstünde uçuşur dizelerim

Onlara köprü olacak bir beden yoksa da..



Bu benim yalnızlığım

dalsızlığım benim

Kana kana içtiğim çesmelerden susayarak ayrılmak

Titreyen bir ışık karanlıklarda

Onu kim görebilir

kim tanıyabilir?

Sonuda hep bir soruyla karşı karşıya kalmak

Boynumun borcu bu

ödenmedi yıllardır.



Her aşktan böyle bir şiir kaldı bende

Yaşamımın bir dilimini özetleyen

Unutuşun çiçekleri bunun için hic açmıyor

Donuyor bir gülüş tek bir dizede

Yaşanmış yüzlerce anı

buruk bir özlem

Çivileniyor beynimin bir yerlerine

Geride -hayır- acılar filan da kalmıyor

Bir boşluk yalnızca

uçurumlara özenen.

Nefret ediyorum ve seviyorum seni

Girdiğin bütün kapıları açık bırak

Birazdan git diyebilirim çünkü..

Çağım yalnız bırakmıyor beni

ellerini

Tutuşumda

usulca öpüşümde dudağını

Çağım aramızda çekilen kanlı bir bayrak

Uzayan

akan bir irin yolu gibi.



Sözcükleri güden çobanları var kalbimin

Beynimin yaşamı saran kıskaçları

Bitsin dediğim yerde bunun icin başlıyorum

Yitirdiğim her şeye dönüp de bakmam bundan

Sensin yalnızlığa uzanan yolların düğüm yeri

Ama şu anda içimde öyle çoğulsun ki

Böyle irkilmezdim dünyayı kucaklasam.



Çapraz yalnızlıklar astım göğsüme

Yollarda bir savaşçı gibi yürüdüğüm doğrudur

Gözlerle

dillerle kuşatilmis bir ülke

kalbimdir ona tek sınır

Susmayı bunun icin severim bir cığlık gibi

Donup kalır sesim kendi göğünde

Onu ne anlayan

ne de duyan bulunur.



Yaşamım sonsuz bir hac yolculuğuna dönüşüyor burada

Kendi içimde ya da uzak yollarda

Bulduğum ve yitirdiğim bütün varlıklar

Bir mozayiğe biçim veriyorlar sessizce..

Bende dünyanın acısıyla sevinci öpüşüyor

Irmakların birleştiği o nokta benim

İtilip tekmelendiğim bütün kapılarda

Bana atılan her taş şimdi çiçek açıyor.



Bir gün anlarsın beni neden suskunum

Dünya içimde konuşurken böyle

Bedenimi aşıyor yorgunluğum

Karşında oturduğum masalardan dökülüp saçılıyor

Bu öyle bir cığlık ki

susuşlar kalıyor geride

Ondan öte her söz bir saçmalığı büyütüyor.



Adını çoktan unuttun yüzün aklımda

Ve bu şiiri neden sana adadığımı bilmiyorum

Ama her güzellik nasılsa kendi adını bulur

Bunun için ben Gül dedim sana..

Yine de bir çiçeğe bunca yağmur yağarsa

Kökleri toprağı saramaz olur

Üstüne titrediğim her şeyi yitirmeyi öğrendim çoktan



Söylenecek bir tek sözüm kalmazsa

Çizerim yüzünü kuşların kanatlarına

Her çırpınışta gökyüzüne dağılır

Yüzün

hücrelerine varana dek uçuşur.



Kağıtların aklığına aşkın tortusu çöküyor

Parklar

söylenmiş ya da söylenmemiş sözler



Yazdıkça biraz daha unutuyorum seni

Ve her yerde düş tacirleri

şiirseviciler

Bir şeyleri yorumlayıp duruyorlar aptalca

Büyüteçlerle inceliyorlar şu yitik ömrümüzü

Ben aşkın son hasatçısı

son peygamber

Gülünç

soyu tükenmiı bir varlığı oynuyorum boyuna.



Sana artık bir sığınak olsun bu şiir

Noterlere ver onaylasınlar - her hakkı saklıdır

Düşün

kalemimi sen tuttun yazarken

Yeni okula başlayan bir çocuğa yardım eder gibi

Öyle acemilikler yaptım ki ben

Hiç kalır bu şiir onların yanında ve

Nasıl ayaktayım diye şaşıyorum bazen.



Görüp göreceği son şey bu şiirdir dünyanın

Çığlığımdan arta kalan bunlar olacak

Aklımın son kırıntılarını da burada harcıyorum

Bundan böyle ibreler hep eskiye vuracak

Yakınmıyorum

yerinmiyorum hiçbir şeyle

Kalırsa odalarda unutulmuş birkaç şiir

Bir yeniyetmen in altını çizeceği dizeler benden

Senin adın nasılsa bir gün hepsini tamamlayacak...

​