Sen Yaktın

güneşi tuttum da ellerimle,
yanmadı yüreğim,
avuçlarım acımadı
güldüm bile kendi kendime,
heyecanla savurdum duygularımı
her yana,
dağıldım birden parça parça oldum,
ama yüreğim,
yüreğim dayanamadı senin acına.
aldım güneşi, vurdum da yere,
zaten ne işi var ki orada
aydınlatmıyorsa dünyamı,
varsın olmasın, zaten hep karanlık,
boşa bir ışık bekleyişi,
boşa insanın ümitlenişi.
tuttum güneşi, ateşi tuttum
okşadım, sevdim sıcaklığını,
senin sıcaklığın kadar
yakmadı yüreğimi.
haklıymış yıldızlar,
her gece tepemde dolaşırken,
bir ışık kümesi her biri ama yok fayda,
her uzandığımda uzaklaşan parıltılar onlar,
belki, belki bir ümit
yakalarım, tutarım, okşar,
severim diye,
onlarsa dönüp umarsızca haykırışıma gülerdi.
bir sen yaktın,
bir sen aydınlattın yüreğimi,
söndüremedim o yangını
başaramadım kül etmeyi,
şimdi geçmiş zaman hatalarımla
yokluyorum kendimi,
meğer ne kadar gaddarmış
yangın yüreğim,
daha ötesi yok
bitiriyorum kendimi,
yakıyorum,
kendi kendime kendi bedenimi.