her itiraf adı konmamış yeni bir ayrılık oluyor
yollara vuruyorum kendimi

sahilde tanımadığım insanlarla aynı bankı paylaşıyorum
sessiz, suskun oturup
kendi yaralarımızı kanatıyoruz
sigaralarımızın dumanı karışıyor bazen
ayırmaya çalışmıyoruz

beyaz bir martının kanadına tutunup
süzülüyorum dakikalarca

gemiler geçip gidiyor uzaklardan
her birine ayrı bir parçamı yükleyip
gönderiyorum bilmediğim uzaklara

bir araya gelmesinler istiyorum bir daha

bir cafe'ye oturup
garsonculuk oynayan çocuğa arkadaş oluyorum
hayali siparişler verip
hayali ücretler ödüyorum

sessiz bir tebessümle vedalaşıyoruz
babasının elinden tutup uzaklaşırken

gideceği bir yer yok dediğimiz gibi
gideceğim bir yer yok

içtiğim çaylarla demliyorum
katmerlenen yalnızlığımı

sen olsaydın böyle olmazdım diyorum
duymuyorsun..
​