Satır arası yalnızlığı

Satırların bir soluk gibi içime işliyor ne zaman okusam..

Satırların hayatımın bütün boşluklarını, karşılıksız kalmış bütün umutlarını, bilip de bilmezden geldiğim tüm yanılgılarımın içini dolduruyor.

Seni okuyunca çocukluğuma döner,
Oynadığım bütün oyunları yarıda bırakır
Sokağın köşesindeki bir taşa hüzünle oturur,
Gözüm yerde, kalbim gökyüzünde
Öyle kıpırtısız, öyle bütün saldırılara
Bütün yaralanmalara açık durur gibi kalıyorum..

Sürgüne gönderilen iki insanın yolda karşılaşması gibiydi ilk buluşmamız.
Hiçbir iklimde barınamamıştık mesela.
Çatışmalardan yorgun düştüğümüzde bütün gücümüzü yitirmiş gibiydik.
Gözlerimizi sıkıca kapatıp bilmediğimiz yöne doğru ilerlerken,
Hangi büyüyle birbirimize yaslandığımızı anlatabilir miyiz dersin.?

Venüs seni bilseydi;

Karalar bağlayıp yüzünü gizlerdi.
Binlerce aşığı dile gelip yalvarsaydı yine de kimselere görünmezdi.


Dolunay;

Yüzünün suya yansımasının acemi bir suretiydi..

Çiçekler;

Teninden yayılan kokunun kimyasını çözebilmek için doğanın umutsuzca deneme yanılması..

**

O sahil kasabasında aynı masada rakı içer misin benimle.
Zamandan çaldığımız o anlarda az olanı silip bir kalabilir misin benimle..
Dudaklarının arasından dökülen sözcükler ile sarhoş edebilir misin beni,
Yaralarını açıp yaralarımın üzerine örter misin sahiden.

Bembeyaz duvarlar, uçuşan perdelerin arasında bir yatakta
Nefesini nefesime,
Tenini tenime katar mısın.?

**

öylesine, hitabı yok

Teşekkür ederim

Beğenmene sevindim