- Konum
- » вαşкєnт.
-
- Üyelik Tarihi
- 29 Nis 2013
-
- Mesajlar
- 870
-
- MFC Puanı
- 85
Sahi insan ne zaman özlemeye başlar,
Kaybettiği anda mı ?
Yoksa zaman ilerledikçe mi ?
Kaybettiğiniz anda sevdiğinizi alışırsınız yokluğuna..
Ölüm o kadar soğuktur;
O kadar alışırsınız ki;
Önce eşyalarından başlarsınız..
Tek tek özenle seçilerek uzaklaştırırsınız evinizden
Kırkı çıkar kalabalık gider her gün konuşulan ;
Anlatılan anılar alır sırayı
Yavaş yavaş azalır
Artık sizin onunla ilgili konuştuğunuz anılar anılaşmaya başlar
Eskileri rafa kaldırmanın zamanı gelmiştir
Acımasızca kaldırılırlar tozlu raflara...
Belki ilerde bir zaman anımsanmak umuduyla beklerler orada,
Rutin hayata dönülür,işe dönüş yapılır
Aynı düzen devam etmeye başlar .....
Ya bırakıp giden
Sanki bu hayatta hiç yaşamamış gibi,
Aslında öyle bir beden hiç var olmamış gibi...
Her şeyiyle sonsuza kadar yok olur...
Geriye gerçenten onu sevenler için bir avuç özlem kalır işte
Yokluğun alışkanlığı yerini özlemenin çaresizliğine bırakır
Her gün sabah kalktığında sesini duyamazsın yaaa
Yüzünü göremezsin yaaa
İşte onun çaresi yoktur...
Atarsın kendini karşıyakanın soğuk topraklarına
Anlatırsın konuşursun bir kaç damlada gözyaşını düşürürsün
Ses gelmez cevap gelmez
işte tamda o anlarda işte gelir çörekleni verir Özlem denen o duygu...
Böyledir özlemek çaresizliktir işte...
Ruhunun en kırık yerini bulup,
Usul usul sızar içeriye...
Özlersin ......
Kaybettiği anda mı ?
Yoksa zaman ilerledikçe mi ?
Kaybettiğiniz anda sevdiğinizi alışırsınız yokluğuna..
Ölüm o kadar soğuktur;
O kadar alışırsınız ki;
Önce eşyalarından başlarsınız..
Tek tek özenle seçilerek uzaklaştırırsınız evinizden
Kırkı çıkar kalabalık gider her gün konuşulan ;
Anlatılan anılar alır sırayı
Yavaş yavaş azalır
Artık sizin onunla ilgili konuştuğunuz anılar anılaşmaya başlar
Eskileri rafa kaldırmanın zamanı gelmiştir
Acımasızca kaldırılırlar tozlu raflara...
Belki ilerde bir zaman anımsanmak umuduyla beklerler orada,
Rutin hayata dönülür,işe dönüş yapılır
Aynı düzen devam etmeye başlar .....
Ya bırakıp giden
Sanki bu hayatta hiç yaşamamış gibi,
Aslında öyle bir beden hiç var olmamış gibi...
Her şeyiyle sonsuza kadar yok olur...
Geriye gerçenten onu sevenler için bir avuç özlem kalır işte
Yokluğun alışkanlığı yerini özlemenin çaresizliğine bırakır
Her gün sabah kalktığında sesini duyamazsın yaaa
Yüzünü göremezsin yaaa
İşte onun çaresi yoktur...
Atarsın kendini karşıyakanın soğuk topraklarına
Anlatırsın konuşursun bir kaç damlada gözyaşını düşürürsün
Ses gelmez cevap gelmez
işte tamda o anlarda işte gelir çörekleni verir Özlem denen o duygu...
Böyledir özlemek çaresizliktir işte...
Ruhunun en kırık yerini bulup,
Usul usul sızar içeriye...
Özlersin ......