Otobüs durağa geldiğinde ilk olarak kardeşimin oturduğu eve baktım. Evleri durağa çok yakındı. Hiç kimsenin olmadığını görünce içim rahatladı. Bir taksiye binip, adresi söyledik. Baba evinin sokağına dönerken taksinin şoförü:
-Cenazeye mi geliyorsunuz? dediğinde şok oldum.
Yalnızca “Hayıııııırrrrr!” diye bağırdığımı hatırlıyorum. Kendime geldiğimde evin bahçesinin mahşer gibi kalabalık olduğunu gördüm. Annem:
-Neredeydin be yavrum? Anan yandı, nerdeydin? diyordu.
Annemi teselli edecek durumda değildim. Yalnızca;
-Hayıııııııııııııııırrrrrr! diye bağırıyordum.
Birkaç saat sonra hastaneden cenazesini getirdiler. Tabutu açtılar. Tabuttan başka bir ceset çıkacakmış gibi umutlanıyordum. Ama kardeşimdi. O çok sevdiğim, hiç kıyamadığım, doyamadığım kardeşim…
Çok sevdiği pembe hırkayı usulca tabutun üzerine koydum…
(Tanıtım Bülteninden)


Türkçe
84 s. — 2. Hamur– Ciltsiz — 13 x 21 cm
İstanbul, 2014