İnsan nasıl başlar bir yazıya, neler anlatır dinlemekten bıkmayan beyaz kâğıda? En sadık dost mudur bir beyaz kâğıda yazılan hüzünlü cümleler. Herkes, her şey bırakıp gittiğinde seni o da bırakır mı acaba. Bırakmaz değil mi?
İlk kez ışıklı bir kenti ve ışıklı kentin ışıklı kaldırımlarını bırakıp bir gelin gerdanlığı gibi uzanan güneşin doğduğu topraklara gelen bir yüreği ve bu yüreğin bu topraklarda yaşamaya başladığı iyi kötü güzel çirkin günleri anlatsan mesela dinler mi o kâğıtlar? Saklar mı koynunda sevdiklerine ve sevmediklerine dair anıları? Yolun başındayken henüz bir yüreğe sığmayanları tutabilir mi içinde?
Hoyrat rüzgârlarıyla boğuşurken hayatın kızıl kumların göğe yükselişini gördüğümü ve karanlıkta kalışını kederli yüreğin çok zaman, çok zaman susuz kalışını mesela dinler mi? Hepsi bir yana bu beyaz kâğıtlar ve simsiyah cümleler göğsün sol yanına almak istediklerini saklar mı içinde? Anlar mı anlatamadıklarını, baharı olmayan topraklarda baharı gördüm ve her ne pahasına olursa olsun yaşamak istiyorum seni desen duyar mı mesela?
Olmak ya da olmamak işte bütün mesele bu demiş ya üstad, değil. Sevmek ya da sevmemek işte bütün mesele bu aslında. Evet, işte bütün mesele bu. Sevmek ya da sevmemek. Zaten sevmek var olmak değil mi? Yani seviyorsan varsın aslında. Aslında yaşamak sevmek olmuyor mu? Ve bütün bunları yazabilir misin korkusuzca?
Günahımız boyumuzu aşalı çok olmuş belki bilinmez. Yine de sapasağlam durmalı yüreğimiz. En keskin yerinde dur diyebilmeliyiz Zülfikar gibi keskin yanına hayatın. Dur diyebilmeliyiz düşlerimize gem vurmaya çalışan amansızlara. Biziz çünkü yaşatan her şeyi. Umudu, emeği, günü, geceyi, direnci, sevgiyi yaşatan biziz. Ben yok artık sen yok biz varız.
Tutmalıyız birbirimizin ellerini, gözlerimizi değdirmeliyiz gözlerimize. Yarınız çünkü biz. Yarınlarız biz ve yarınlar bizim.
Bir beyaz kâğıda neler yazılabilir ki? Neleri saklar içinde hüzünbaz cümleler. Mevsimlere dağıtılan çiçekleri, denize bırakılan şiirleri, maşuka söylenen ezgileri saklar mı mesela. Öyle ya da böyle varız hala. Nefes alıp veriyoruz, yaşıyoruz. Her şeye ve herkese rağmen yaşıyoruz. Yaşamamızı istediği için yaratan yaşıyoruz. Yaşadığımız kadar seviyoruz sevdiğimiz kadar yaşıyoruz. Öyleyse mesele olmak ya da olmamak değil. Sevmek ya da sevmemek işte bütün mesele bu
İlk kez ışıklı bir kenti ve ışıklı kentin ışıklı kaldırımlarını bırakıp bir gelin gerdanlığı gibi uzanan güneşin doğduğu topraklara gelen bir yüreği ve bu yüreğin bu topraklarda yaşamaya başladığı iyi kötü güzel çirkin günleri anlatsan mesela dinler mi o kâğıtlar? Saklar mı koynunda sevdiklerine ve sevmediklerine dair anıları? Yolun başındayken henüz bir yüreğe sığmayanları tutabilir mi içinde?
Hoyrat rüzgârlarıyla boğuşurken hayatın kızıl kumların göğe yükselişini gördüğümü ve karanlıkta kalışını kederli yüreğin çok zaman, çok zaman susuz kalışını mesela dinler mi? Hepsi bir yana bu beyaz kâğıtlar ve simsiyah cümleler göğsün sol yanına almak istediklerini saklar mı içinde? Anlar mı anlatamadıklarını, baharı olmayan topraklarda baharı gördüm ve her ne pahasına olursa olsun yaşamak istiyorum seni desen duyar mı mesela?
Olmak ya da olmamak işte bütün mesele bu demiş ya üstad, değil. Sevmek ya da sevmemek işte bütün mesele bu aslında. Evet, işte bütün mesele bu. Sevmek ya da sevmemek. Zaten sevmek var olmak değil mi? Yani seviyorsan varsın aslında. Aslında yaşamak sevmek olmuyor mu? Ve bütün bunları yazabilir misin korkusuzca?
Günahımız boyumuzu aşalı çok olmuş belki bilinmez. Yine de sapasağlam durmalı yüreğimiz. En keskin yerinde dur diyebilmeliyiz Zülfikar gibi keskin yanına hayatın. Dur diyebilmeliyiz düşlerimize gem vurmaya çalışan amansızlara. Biziz çünkü yaşatan her şeyi. Umudu, emeği, günü, geceyi, direnci, sevgiyi yaşatan biziz. Ben yok artık sen yok biz varız.
Tutmalıyız birbirimizin ellerini, gözlerimizi değdirmeliyiz gözlerimize. Yarınız çünkü biz. Yarınlarız biz ve yarınlar bizim.
Bir beyaz kâğıda neler yazılabilir ki? Neleri saklar içinde hüzünbaz cümleler. Mevsimlere dağıtılan çiçekleri, denize bırakılan şiirleri, maşuka söylenen ezgileri saklar mı mesela. Öyle ya da böyle varız hala. Nefes alıp veriyoruz, yaşıyoruz. Her şeye ve herkese rağmen yaşıyoruz. Yaşamamızı istediği için yaratan yaşıyoruz. Yaşadığımız kadar seviyoruz sevdiğimiz kadar yaşıyoruz. Öyleyse mesele olmak ya da olmamak değil. Sevmek ya da sevmemek işte bütün mesele bu