​

Aynı ranzada uyumuştuk seninle​

yatılı okula benzeyen bir sevdada,
üstte kim yatabilirdi ki: Elbette yeryüzü!
altta kim yatabilirdi ki: Elbette gözlerimizdeki intihar süsü!
birbirimizi düşündüğümüz gizli saklı rüyalarla
kim mutlu olabilirdi ki: Elbette günah dürtüsü!


Nasıl tabir edilir ki artık veda kabusları..​

şimdi çift kişilik yataklardayız başka
başka insanlarla! Başka başka hayatlarda!


ama hiçbir iyi geceler! ağlatmıyor beni​

ağlatmıyor senin karanlığın içinden duyulan
küçük hıçkırıkların kadar hala!​