- Konum
- İstanbul
-
- Üyelik Tarihi
- 27 Tem 2013
-
- Mesajlar
- 813
-
- MFC Puanı
- 14
Yıllar önce çocukluk kâbuslarına giren ‘O’ tüm kötülükleriyle geri dönmüştü. ‘O’ nu yok etmeleri için korkularını yenmeleri ve birlikte hareket etmeleri gerekiyordu.
Ama bu hiç de kolay değildi, çünkü ‘O‘ şeytanın kendisiydi.
Kitabın Girişinden
Bildiğim kadarıyla o dehşet, gazete parçasından yapılmış bir kayıkla başladı. Yirmi sekiz yıl sürecekti bu korku. Aslında belki de hiçbir zaman tam anlamıyla sona ermeyecekti. Sözünü ettiğim kağıt kayık kaldırımın kenarından akan yağmur suyunda yüzüyordu.
Yalpalıyor, yan yatıyor, tekrar düzeliyor, cesaretle girdaplara dalıyordu. Witcham Sokağı’yla Jackson Sokağı’nın kesiştiği dört yol ağzındaki trafik lambasına doğru iniyordu. 1957 yılında, karanlık bir sonbahar günüydü. Trafik lambasının dört tarafındaki üçer dikey ışık sönüktü. Yağmur bir haftadan beri yağıyordu. İki gün önce fırtına da başlamıştı. Bu yüzden Derry kentinin önemli bir bölümünde elektrikler kesilmiş, bu mahallelere henüz cereyan verilmemişti…
Kitabın içinden
“Gözleri gümüş gibi parlıyordu… Dişleri de sirkteki aslanınkiler gibiydi. Yani çok kocamandı. Sonra palyaço, Adrian Melleon’un kollarını kaldırıp başına dayadı…”
“Sonra ne oldu? Chris?” Boutillier hikâyenin bu bölümünden sıkılmıştı. Zaten sekiz yaşından beri peri masalları içini sıkardı.
Unwin, “Bilmiyorum…” diye mırıldandı. “Aynı anda Steve beni yakalayarak arabaya bindirdi. Ama… Galiba palyaço adamın kolunun altını ısırdı.” Başını kaldırarak kararsızca iki adama baktı. “Öyle sanıyorum. Onun kolunun altını ısırdı. Sanki onu yemek istiyordu. Kalbini yemek…”
Ama bu hiç de kolay değildi, çünkü ‘O‘ şeytanın kendisiydi.
Kitabın Girişinden
Bildiğim kadarıyla o dehşet, gazete parçasından yapılmış bir kayıkla başladı. Yirmi sekiz yıl sürecekti bu korku. Aslında belki de hiçbir zaman tam anlamıyla sona ermeyecekti. Sözünü ettiğim kağıt kayık kaldırımın kenarından akan yağmur suyunda yüzüyordu.
Yalpalıyor, yan yatıyor, tekrar düzeliyor, cesaretle girdaplara dalıyordu. Witcham Sokağı’yla Jackson Sokağı’nın kesiştiği dört yol ağzındaki trafik lambasına doğru iniyordu. 1957 yılında, karanlık bir sonbahar günüydü. Trafik lambasının dört tarafındaki üçer dikey ışık sönüktü. Yağmur bir haftadan beri yağıyordu. İki gün önce fırtına da başlamıştı. Bu yüzden Derry kentinin önemli bir bölümünde elektrikler kesilmiş, bu mahallelere henüz cereyan verilmemişti…
Kitabın içinden
“Gözleri gümüş gibi parlıyordu… Dişleri de sirkteki aslanınkiler gibiydi. Yani çok kocamandı. Sonra palyaço, Adrian Melleon’un kollarını kaldırıp başına dayadı…”
“Sonra ne oldu? Chris?” Boutillier hikâyenin bu bölümünden sıkılmıştı. Zaten sekiz yaşından beri peri masalları içini sıkardı.
Unwin, “Bilmiyorum…” diye mırıldandı. “Aynı anda Steve beni yakalayarak arabaya bindirdi. Ama… Galiba palyaço adamın kolunun altını ısırdı.” Başını kaldırarak kararsızca iki adama baktı. “Öyle sanıyorum. Onun kolunun altını ısırdı. Sanki onu yemek istiyordu. Kalbini yemek…”