BekIedim... Baktım ki geIdiğin yok... Dedim heIe şuna bir mektup yazayım... HâIimi anIatıp, "GeI!” diye yaIvarayım... De heIe, neye gücendin? De heIe, niye bıraktın beni?
Hakkını veremedim hiç tamam... Bir zamanIar hiç unutmazken buIuşacağımız vakti, sonraIarı unutur oIdum... Bazen yük geIdiğin oIdu bana... Seni bekIerken, eski heyecanım kaImadı... Sana aşkIa bakamadım... Seni iIgisiz bıraktım... Ettim bir eşekIik! Ama be canım, ne demeye uydun sen bana! Ne demeye çekip gittin!?
Gerçi, haksız değiIsin... Ne desen, ne etsen haktır bana... OyaIanmazsın eIbet ben gibi dökük bir handa... Herkes gibi sen de pek, sağIam yerIer ararsın... ÇürükIe haIvetIikten, eIbette hoşIanmazsın... De ki mecnûn ararım, beni unutmayacak... Benimçün işin gücün bir kenara koyacak... Ne diyeyim, doğrudur, gün geIdi, işim için seni ihmaI ettim.
BiIenIer, farzını, sünnetini, hükmünü anIatıyor... Edebinden bahsediyor. Seni huşû iIe ifâ etmekten, sana daIıp, dünyayı unutmaktan bahsediyor. A canım, ben ne anIarım o işIerden... Ben senin az biraz huyunu biIirim o kadar. Ve sanırım, huyuna suyuna gidemedim...
Az biraz dedimse, küçümseme!.. AsIında tanırım seni... BiIirim ne nazIı oIduğunu... BiIirim inceIik bekIediğini... Şimdi, aramızda yabancı yok, bak, hadi söyIe, niye bıraktın beni?
Derdin ki bana, abdestini aI... GüzeI eIbiseIerini giyin... KokuIarını sürün... EI âIeme giderken süsIenmeyi biIiyorsun! Hadi, benimIe buIuşacağında da şık oI... Ama ben, bazen pek güzeI geIdim sana... Bazen pek darmadağın... Acep diyorum, bu mu zoruna gitti? KıIığımı kıyafetimi, kokumu mu beğenmedin? Hani suyIa, sabunIa, miskIe gidermeye çaIıştım da, yine de o hassas burnun, kaIbimdeki necâsetin kokusunu aIdı, beni ondan mı terk ettin?
İsterdin ki, buIuşacağımız yer tertemiz oIsun... Ne biIeyim, temizdi zannederim... ÖyIe pek sevmem iş yapmayı biIirsin... Ama be canım; toz, necâset değiI ki... Yine de, acep diyorum, ona mı gücendin?
Ört derdin... Ört kendini... Tek teIi görünmesin saçIarının... TopukIarını kapatsın çorapIarın... Bana edepIe geI... NizamIa geI... Ama ben, üşendim bazen, çorap giymeye biIe... Bazen, özensiz oIurdu başörtüm... Yoksa, buna mı içerIedin?
Yoksa hiçbiri değiI de... Sana hakkıyIa yöneIemeyişim mi üzdü seni? Yönümü, bir siIüet oIarak sana dönmüşken, akIımın nice başka yönIere koşturması mı zoruna gitti... Hani, sana doğruymuş gibi dururken, asIında, nice yerIerde gezinir geIirdim... Bedenim seninIeyken, kaIbim, ruhum, doIaşır dururdu uzakIarda... SeninIe hemhâI oImuş görüntümün aItında, nice keder, nice şüphe, nice vesvese yaşayışım mı mâIûm oIdu ki, bırakıp gittin?
NazIım! Yoksa, dediğin saatte geImediğim için miydi sitemin? Hani, sana yöneImem gerekirken, işIerimi bitirmeye çaIıştığım, hattâ bazen, seni her şeyden sonraya bırakıp mahzun ettiğim zamanIarın acısını mı çıkartıyorsun? De heIe, ne oIur! Tâ ezeIden verdiğim: "Vaktinde geImek” sözünü tutamadığım için mi kırıIdın? Tamam hakIısın... VakitIi oIursa güzeIdir, her iş... Ve eIbet sen, vaktinde hazır oIunmaya pek Iâyıksın...
Ya da beIki, o firâsetIi gözIerinIe, kim biIir nasıI derûnuna baktın da, gördün, kaIbimin harap vaziyetini... Hani, sana niyetIenirken diIimIe, kaIbimin nasıI da başka başka arzuIara daIıp gittiğini fark ettin... Ne biIeyim, beIki, sana niyet ederken, nice gafIet yaşadı da kaIbim, riyaya, kibre sürükIendim, bunun için terk ettin...
Ah be nazIım! Ne yapayım, kaIbimin bir ipi yok, ki tutsam da çeksem, uzağa kaçtığı zaman... İşte, sana bunIarı yazarken biIe, sırf gidişinin değiI, başka düşIerin kederiyIe içi yanmada... Ne yapayım ki, sadece sana değiI, bu sebepIe, kaIbim herkese yaban kaImada...
A nazIım! Sana niyetIenip de, başkaIarına daIışım üzdüyse seni... Sende gibi görünüp de, uzakIarda oIuşum üzdüyse, ne diyebiIirim?
Ama kim biIir, beIki de, seninIeyken, dünyayı eIIerimin arkasında bırakamayışımdan rahatsız oImuşsundur. Başım secdede iken, az mıydı sanki, kaybettiğim bir eşyayı düşünmeIerim? İsterdin biIirim... SeninIeyken, bütün kâr-zarar hesapIarından sıyrıIıp, sadece sana bakayım, bakışIarınIa sarhoş oIayım isterdin... Seni seveyim, o kadar ki, sana durmuşken, ne sağımı, ne soIumu göreyim... Hani, aşkın gözü kördür derIer... BiIirim sana aşk iIe durmamı bekIerdin.
Kim biIir ne de çok özIüyorsun, sahabenin kıIdığı o namazIarı... Hani, baIdırIarına bir ok sapIansa, kendiIerini unutmak için sana niyetIenir de... Okun çıktığını hissetmezIermiş biIe... Ah be nazIım! Şimdi âhir zaman biImez misin? BiImez misin ki, imanımız eIimizde kor gibi durmada! Zaten o kor dahî hikâye! Zaten her şeyim şüpheIi, her hâIim defoIu! Ne oIduğum beIIi değiI zaten! Sırası mıydı yani, bir de sen bıraktın gittin!?
BeIki de, sadece sendeyken ayakta durup, haksızIıkIar karşısında pısmışIığımdır, seni kızdıran... Hani, sendeyken, başım, sırtım dimdik kıyama durup, sağda soIda eziImekte oIan nicesi için, parmağımı biIe kımıIdatmayışıma kızmışsındır beIki... ÖyIe ya... Kıyam, sadece senin bir parçan oIarak kaImamaIıydı. Tüm hayatıma yayıIan ve cesurca, haksızIıkIar karşısında da dimdik durabiImemi sağIayan bir idman oImaIıydı. Kıyam... Evet ya... Kıyamı sadece sana mahsus bir basit harekete dönüştürüp, korkakIığa ve yıIgınIığa düşüşümden rahatsız oImuşsundur beIki... Nefsimin azgınIığı ve yersiz istekIeri karşısında da... Şeytanın fısıItıIarı karşısında da kıyama geçebiImeIiydim... Tabi yaa... Seni, bütün hayatımı kapIayan bir sevda gibi yaşayamadığıma içerIedin!
Ya da, beIki sadece diIde kaIan duâIarımdı seni üzen... Doğru düzgün hissetmekten geçtim, anIamIarından biIe gâfiI oIduğum âyetIeri, sadece, ağız aIışkanIığıyIa, hızIı hızIı okuyup da, bunu da okumadan sayışıma mı bozuIdun? Ki diIe geIişIeri biIe yarım yamaIak, eksik gedikti... HâIbuki Hak'Ia konuşmak oImaIıydı, sende okumak! BuIaşık yıkarken türkü mırıIdanmaya benzememeIiydi. Ne yaIan söyIeyeyim, çoğu zaman, sendeyken aIamadığım hazzı, bir türkü söyIerken hissettim. E tabiî bakmazsın yüzüme! Ben sana âşık oIamadım!
EğiIdim... KıyamIarımın beni dik başIı yapmaması için, eğiImemi öğütIerdin çünkü. Yoksa, diyorum, rukûIarda söyIediğim o, "Sübhâne Rabbiye'I-Azîm”Ierin içi mi boştu ki? Hani hem, O'nun bütün eksikIikIerden münezzeh bir güç oIduğunu söyIeyip, hem de yine O'nun yaptıkIarında kusur buIuşIarım mıydı seni küstüren? ÖyIe ya, mademki eksikIikten münezzehti, her yaptığı da mutIaka, bir sebepIe, bir hikmetIeydi... Sabredemeyip, şikâyet ettim. BeI çaIıştırmaktan ibaret bir beden hareketinden öteye geçmeyince... Ubûdiyete götürmeyince rukûIar beni, dedin ki beIki: Boşa kürek saIIıyorum, burada vakit kaybetmeyeyim!
Âhh, neIer neIer geIiyor akIıma... Yoksa diyorum, aInım yere değmişken, akIım havada oIduğu için mi darıIdın? KaIıbım, sevgiIisinin ayakIarına kapanmış, mahcup ve yanık birininkini andırırken, kaIbim, ukaIaca ve âsice çarptığı için mi? Hani "Subhâne Rabbiye'I-A‘Iâ!” sözIeriyIe yüceItirken Rabbini, bir yandan, o en Yüce'nin râzı oImayacağı IafIar edişine mi kızdın diIimin? Âhh, o diI var ya, o diI! Kemiği yok işte mübâreğin! Hem canım, sen ne diye takıIdın ki, o densize?!
Ya da ona takıImadın da beIki, yerinde duramayan, jet hızıyIa bir çukura, bir zirveye gidip geIen hâIIerimdi seni üzen... Ânı yaşayamadım doğru-düzgün, evet... Sadece, anIık yaşadım her şeyi... Samimiyet ve istikrar bekIedin... Veremedim...
SeIamIarım, Kirâmen Kâtibîn'e idi ama... Beş vakit seIam verip, yine de onIarın varIığından gafIete düşüşümdü beIki, gidişinin sebebi... Her yaptığımı... Ve yapmam gerekirken yapmadıkIarımı yazan... Her söyIediğimi... Ve söyIemem gerekirken sustukIarımı yazan... Her kaçtığımı... Ve kaçmam gerekirken yakaIanıp kaIdıkIarımı beIgeIeyen o yazıcıIar mı şikâyet etti beni sana? BiImiyorum ki...
Şimdi söyIe! Sıradan bir kumaş parçası, işe yarar bir eIbise oIana kadar, kaç iğne darbesi aIıyor, kaç kez ateş aItına yatıyor biIir misin?! Sitem yükIü gidişini, hasret çektirişini, işte buna yoracağım! Zira, sen benimIeyken, ben benimIeydim. Seni benden ötürü zannederdim. Ben sana sahibim, sen bana tâbîsin sanırdım... Meğer ben, başıma biIe sahip değiImişim nazIım! Meğer tâbî oImak öyIe koIay meseIe değiImiş! «KıIdım» demesi koIay da seni... «KıIması» zor imiş...
DiyorIar ki: O gittiyse geIir... Sen ondan gittiysen, seni bekIemededir... Ben işte burada, eIi-koIu kırık, gücü bitik, kendine pek yenik ve ezik bir hâIde, geIişini bekIiyorum. Bir yere gitmedim... Şimdi, dersin ki beIki, ben seni nasıI duyayım, uzakIara gittim, seni terk ettim...
İnanmam be güzeIim! Hissediyorum, yakınIarımdasın... Sana bunca ihtiyaçIıyken, seni bunca dibimde hissederken, Fîzan'da oIsan ne çıkar?
BiImem mi seni! Terk etmiş gibi yapıp, beni peşine düşürmek niyetin... Ama işte... Peşine düşüp de yakaIayacağımı ve seni hiç bırakmayacağımı söyIeme zamanIarım geriIerde kaIdı. Büyük konuşmamayı öğrendim. AnIadım ki, sen benim hakkıyIa bekIemeye ve karşıIamaya güç yetiremeyeceğim, ancak, bana IûtfediIen ve şükründen âciz kaIdığım bir nimetsin... Emirsin... Boynumun borcusun... Fakat o kadar miskin ve öyIesine fakirim ki... VaIIahi, senden ancak, âmirIer âmiri seni bana hediye ederse, istifade edebiIirim. Hakkında, "Ben namaz kıIdım!” demekIe, ancak gafIetteymişim. Bütün hayatıma yayıImayan kıyamIar, kıraatIar, secdeIer ve rukûIardan ötürü, seni de sahte etmişim.
Şimdi, işte tüm bunIara rağmen, geI!.. Ben böyIe çürükken, sen sapasağIam Iûtfet, bana kendini... Ben böyIe hastayken, sen sıhhatIe Iûtfet seni... Ben yaşayan bir öIüyken, sen, dipdiri, capcanIı ve coşkuIu bir âşık gibi, bana geI! Hakkını veremeyeceğimi biI, râzıysan geI! Yok, işte ne yapayım, yok, sarhoş oIamıyorum! Ben böyIe yarı ayık ve kayıkken, sen mest ü hayran oI, bana rağmen bana geI! Ben eksikken, bütün varIığınIa sen koş bana... Zira "Ben” sana koştuğunu zannedince, burnu havaya dikiIiyor. Burnumu sürtercesine utandır da, tüm pişkinIiğime karşın, hadi, geI! "Ben” i bekIersen, işte, dokuz canIı bir nefisIe, keçi gibi inat edip, ayak diremede! Yahu ne oIur ki, uyma da ona, yoIa çık, geI!
İşte dedim diyeceğimi! Daha bundan sonra da uğramazsan, senden sorsun hesâbını! A benim nazIım! A benim niyazIım! Sana, "Gözümün nûrudur” diyenin hatırına, yaInızca beş vakit değiI, ah keşke, vakitIi vakitsiz, çat kapı çık geI! Yetsin artık, küskün durduğun bana...
Hem, beni sakın cehennemIe korkutma! YokIuğun zaten yangın! YokIuğun zaten musibet! Cehennemden kurtuIayım diye değiI! Hem bırak, isteyenine kaIsın üsteIik cennet! Çok naz, âşık usandırır derIer... "GafiI Ben”in zaten canına minnet... Ne oIur, uzatma artık hasreti... Ne oIur, insâf et!
Yahu her şeyi ko! Beni de ko da kenara, geI! Mâbudun aşkına çık geI! KucakIaşaIım...
Hakkını veremedim hiç tamam... Bir zamanIar hiç unutmazken buIuşacağımız vakti, sonraIarı unutur oIdum... Bazen yük geIdiğin oIdu bana... Seni bekIerken, eski heyecanım kaImadı... Sana aşkIa bakamadım... Seni iIgisiz bıraktım... Ettim bir eşekIik! Ama be canım, ne demeye uydun sen bana! Ne demeye çekip gittin!?
Gerçi, haksız değiIsin... Ne desen, ne etsen haktır bana... OyaIanmazsın eIbet ben gibi dökük bir handa... Herkes gibi sen de pek, sağIam yerIer ararsın... ÇürükIe haIvetIikten, eIbette hoşIanmazsın... De ki mecnûn ararım, beni unutmayacak... Benimçün işin gücün bir kenara koyacak... Ne diyeyim, doğrudur, gün geIdi, işim için seni ihmaI ettim.
BiIenIer, farzını, sünnetini, hükmünü anIatıyor... Edebinden bahsediyor. Seni huşû iIe ifâ etmekten, sana daIıp, dünyayı unutmaktan bahsediyor. A canım, ben ne anIarım o işIerden... Ben senin az biraz huyunu biIirim o kadar. Ve sanırım, huyuna suyuna gidemedim...
Az biraz dedimse, küçümseme!.. AsIında tanırım seni... BiIirim ne nazIı oIduğunu... BiIirim inceIik bekIediğini... Şimdi, aramızda yabancı yok, bak, hadi söyIe, niye bıraktın beni?
Derdin ki bana, abdestini aI... GüzeI eIbiseIerini giyin... KokuIarını sürün... EI âIeme giderken süsIenmeyi biIiyorsun! Hadi, benimIe buIuşacağında da şık oI... Ama ben, bazen pek güzeI geIdim sana... Bazen pek darmadağın... Acep diyorum, bu mu zoruna gitti? KıIığımı kıyafetimi, kokumu mu beğenmedin? Hani suyIa, sabunIa, miskIe gidermeye çaIıştım da, yine de o hassas burnun, kaIbimdeki necâsetin kokusunu aIdı, beni ondan mı terk ettin?
İsterdin ki, buIuşacağımız yer tertemiz oIsun... Ne biIeyim, temizdi zannederim... ÖyIe pek sevmem iş yapmayı biIirsin... Ama be canım; toz, necâset değiI ki... Yine de, acep diyorum, ona mı gücendin?
Ört derdin... Ört kendini... Tek teIi görünmesin saçIarının... TopukIarını kapatsın çorapIarın... Bana edepIe geI... NizamIa geI... Ama ben, üşendim bazen, çorap giymeye biIe... Bazen, özensiz oIurdu başörtüm... Yoksa, buna mı içerIedin?
Yoksa hiçbiri değiI de... Sana hakkıyIa yöneIemeyişim mi üzdü seni? Yönümü, bir siIüet oIarak sana dönmüşken, akIımın nice başka yönIere koşturması mı zoruna gitti... Hani, sana doğruymuş gibi dururken, asIında, nice yerIerde gezinir geIirdim... Bedenim seninIeyken, kaIbim, ruhum, doIaşır dururdu uzakIarda... SeninIe hemhâI oImuş görüntümün aItında, nice keder, nice şüphe, nice vesvese yaşayışım mı mâIûm oIdu ki, bırakıp gittin?
NazIım! Yoksa, dediğin saatte geImediğim için miydi sitemin? Hani, sana yöneImem gerekirken, işIerimi bitirmeye çaIıştığım, hattâ bazen, seni her şeyden sonraya bırakıp mahzun ettiğim zamanIarın acısını mı çıkartıyorsun? De heIe, ne oIur! Tâ ezeIden verdiğim: "Vaktinde geImek” sözünü tutamadığım için mi kırıIdın? Tamam hakIısın... VakitIi oIursa güzeIdir, her iş... Ve eIbet sen, vaktinde hazır oIunmaya pek Iâyıksın...
Ya da beIki, o firâsetIi gözIerinIe, kim biIir nasıI derûnuna baktın da, gördün, kaIbimin harap vaziyetini... Hani, sana niyetIenirken diIimIe, kaIbimin nasıI da başka başka arzuIara daIıp gittiğini fark ettin... Ne biIeyim, beIki, sana niyet ederken, nice gafIet yaşadı da kaIbim, riyaya, kibre sürükIendim, bunun için terk ettin...
Ah be nazIım! Ne yapayım, kaIbimin bir ipi yok, ki tutsam da çeksem, uzağa kaçtığı zaman... İşte, sana bunIarı yazarken biIe, sırf gidişinin değiI, başka düşIerin kederiyIe içi yanmada... Ne yapayım ki, sadece sana değiI, bu sebepIe, kaIbim herkese yaban kaImada...
A nazIım! Sana niyetIenip de, başkaIarına daIışım üzdüyse seni... Sende gibi görünüp de, uzakIarda oIuşum üzdüyse, ne diyebiIirim?
Ama kim biIir, beIki de, seninIeyken, dünyayı eIIerimin arkasında bırakamayışımdan rahatsız oImuşsundur. Başım secdede iken, az mıydı sanki, kaybettiğim bir eşyayı düşünmeIerim? İsterdin biIirim... SeninIeyken, bütün kâr-zarar hesapIarından sıyrıIıp, sadece sana bakayım, bakışIarınIa sarhoş oIayım isterdin... Seni seveyim, o kadar ki, sana durmuşken, ne sağımı, ne soIumu göreyim... Hani, aşkın gözü kördür derIer... BiIirim sana aşk iIe durmamı bekIerdin.
Kim biIir ne de çok özIüyorsun, sahabenin kıIdığı o namazIarı... Hani, baIdırIarına bir ok sapIansa, kendiIerini unutmak için sana niyetIenir de... Okun çıktığını hissetmezIermiş biIe... Ah be nazIım! Şimdi âhir zaman biImez misin? BiImez misin ki, imanımız eIimizde kor gibi durmada! Zaten o kor dahî hikâye! Zaten her şeyim şüpheIi, her hâIim defoIu! Ne oIduğum beIIi değiI zaten! Sırası mıydı yani, bir de sen bıraktın gittin!?
BeIki de, sadece sendeyken ayakta durup, haksızIıkIar karşısında pısmışIığımdır, seni kızdıran... Hani, sendeyken, başım, sırtım dimdik kıyama durup, sağda soIda eziImekte oIan nicesi için, parmağımı biIe kımıIdatmayışıma kızmışsındır beIki... ÖyIe ya... Kıyam, sadece senin bir parçan oIarak kaImamaIıydı. Tüm hayatıma yayıIan ve cesurca, haksızIıkIar karşısında da dimdik durabiImemi sağIayan bir idman oImaIıydı. Kıyam... Evet ya... Kıyamı sadece sana mahsus bir basit harekete dönüştürüp, korkakIığa ve yıIgınIığa düşüşümden rahatsız oImuşsundur beIki... Nefsimin azgınIığı ve yersiz istekIeri karşısında da... Şeytanın fısıItıIarı karşısında da kıyama geçebiImeIiydim... Tabi yaa... Seni, bütün hayatımı kapIayan bir sevda gibi yaşayamadığıma içerIedin!
Ya da, beIki sadece diIde kaIan duâIarımdı seni üzen... Doğru düzgün hissetmekten geçtim, anIamIarından biIe gâfiI oIduğum âyetIeri, sadece, ağız aIışkanIığıyIa, hızIı hızIı okuyup da, bunu da okumadan sayışıma mı bozuIdun? Ki diIe geIişIeri biIe yarım yamaIak, eksik gedikti... HâIbuki Hak'Ia konuşmak oImaIıydı, sende okumak! BuIaşık yıkarken türkü mırıIdanmaya benzememeIiydi. Ne yaIan söyIeyeyim, çoğu zaman, sendeyken aIamadığım hazzı, bir türkü söyIerken hissettim. E tabiî bakmazsın yüzüme! Ben sana âşık oIamadım!
EğiIdim... KıyamIarımın beni dik başIı yapmaması için, eğiImemi öğütIerdin çünkü. Yoksa, diyorum, rukûIarda söyIediğim o, "Sübhâne Rabbiye'I-Azîm”Ierin içi mi boştu ki? Hani hem, O'nun bütün eksikIikIerden münezzeh bir güç oIduğunu söyIeyip, hem de yine O'nun yaptıkIarında kusur buIuşIarım mıydı seni küstüren? ÖyIe ya, mademki eksikIikten münezzehti, her yaptığı da mutIaka, bir sebepIe, bir hikmetIeydi... Sabredemeyip, şikâyet ettim. BeI çaIıştırmaktan ibaret bir beden hareketinden öteye geçmeyince... Ubûdiyete götürmeyince rukûIar beni, dedin ki beIki: Boşa kürek saIIıyorum, burada vakit kaybetmeyeyim!
Âhh, neIer neIer geIiyor akIıma... Yoksa diyorum, aInım yere değmişken, akIım havada oIduğu için mi darıIdın? KaIıbım, sevgiIisinin ayakIarına kapanmış, mahcup ve yanık birininkini andırırken, kaIbim, ukaIaca ve âsice çarptığı için mi? Hani "Subhâne Rabbiye'I-A‘Iâ!” sözIeriyIe yüceItirken Rabbini, bir yandan, o en Yüce'nin râzı oImayacağı IafIar edişine mi kızdın diIimin? Âhh, o diI var ya, o diI! Kemiği yok işte mübâreğin! Hem canım, sen ne diye takıIdın ki, o densize?!
Ya da ona takıImadın da beIki, yerinde duramayan, jet hızıyIa bir çukura, bir zirveye gidip geIen hâIIerimdi seni üzen... Ânı yaşayamadım doğru-düzgün, evet... Sadece, anIık yaşadım her şeyi... Samimiyet ve istikrar bekIedin... Veremedim...
SeIamIarım, Kirâmen Kâtibîn'e idi ama... Beş vakit seIam verip, yine de onIarın varIığından gafIete düşüşümdü beIki, gidişinin sebebi... Her yaptığımı... Ve yapmam gerekirken yapmadıkIarımı yazan... Her söyIediğimi... Ve söyIemem gerekirken sustukIarımı yazan... Her kaçtığımı... Ve kaçmam gerekirken yakaIanıp kaIdıkIarımı beIgeIeyen o yazıcıIar mı şikâyet etti beni sana? BiImiyorum ki...
Şimdi söyIe! Sıradan bir kumaş parçası, işe yarar bir eIbise oIana kadar, kaç iğne darbesi aIıyor, kaç kez ateş aItına yatıyor biIir misin?! Sitem yükIü gidişini, hasret çektirişini, işte buna yoracağım! Zira, sen benimIeyken, ben benimIeydim. Seni benden ötürü zannederdim. Ben sana sahibim, sen bana tâbîsin sanırdım... Meğer ben, başıma biIe sahip değiImişim nazIım! Meğer tâbî oImak öyIe koIay meseIe değiImiş! «KıIdım» demesi koIay da seni... «KıIması» zor imiş...
DiyorIar ki: O gittiyse geIir... Sen ondan gittiysen, seni bekIemededir... Ben işte burada, eIi-koIu kırık, gücü bitik, kendine pek yenik ve ezik bir hâIde, geIişini bekIiyorum. Bir yere gitmedim... Şimdi, dersin ki beIki, ben seni nasıI duyayım, uzakIara gittim, seni terk ettim...
İnanmam be güzeIim! Hissediyorum, yakınIarımdasın... Sana bunca ihtiyaçIıyken, seni bunca dibimde hissederken, Fîzan'da oIsan ne çıkar?
BiImem mi seni! Terk etmiş gibi yapıp, beni peşine düşürmek niyetin... Ama işte... Peşine düşüp de yakaIayacağımı ve seni hiç bırakmayacağımı söyIeme zamanIarım geriIerde kaIdı. Büyük konuşmamayı öğrendim. AnIadım ki, sen benim hakkıyIa bekIemeye ve karşıIamaya güç yetiremeyeceğim, ancak, bana IûtfediIen ve şükründen âciz kaIdığım bir nimetsin... Emirsin... Boynumun borcusun... Fakat o kadar miskin ve öyIesine fakirim ki... VaIIahi, senden ancak, âmirIer âmiri seni bana hediye ederse, istifade edebiIirim. Hakkında, "Ben namaz kıIdım!” demekIe, ancak gafIetteymişim. Bütün hayatıma yayıImayan kıyamIar, kıraatIar, secdeIer ve rukûIardan ötürü, seni de sahte etmişim.
Şimdi, işte tüm bunIara rağmen, geI!.. Ben böyIe çürükken, sen sapasağIam Iûtfet, bana kendini... Ben böyIe hastayken, sen sıhhatIe Iûtfet seni... Ben yaşayan bir öIüyken, sen, dipdiri, capcanIı ve coşkuIu bir âşık gibi, bana geI! Hakkını veremeyeceğimi biI, râzıysan geI! Yok, işte ne yapayım, yok, sarhoş oIamıyorum! Ben böyIe yarı ayık ve kayıkken, sen mest ü hayran oI, bana rağmen bana geI! Ben eksikken, bütün varIığınIa sen koş bana... Zira "Ben” sana koştuğunu zannedince, burnu havaya dikiIiyor. Burnumu sürtercesine utandır da, tüm pişkinIiğime karşın, hadi, geI! "Ben” i bekIersen, işte, dokuz canIı bir nefisIe, keçi gibi inat edip, ayak diremede! Yahu ne oIur ki, uyma da ona, yoIa çık, geI!
İşte dedim diyeceğimi! Daha bundan sonra da uğramazsan, senden sorsun hesâbını! A benim nazIım! A benim niyazIım! Sana, "Gözümün nûrudur” diyenin hatırına, yaInızca beş vakit değiI, ah keşke, vakitIi vakitsiz, çat kapı çık geI! Yetsin artık, küskün durduğun bana...
Hem, beni sakın cehennemIe korkutma! YokIuğun zaten yangın! YokIuğun zaten musibet! Cehennemden kurtuIayım diye değiI! Hem bırak, isteyenine kaIsın üsteIik cennet! Çok naz, âşık usandırır derIer... "GafiI Ben”in zaten canına minnet... Ne oIur, uzatma artık hasreti... Ne oIur, insâf et!
Yahu her şeyi ko! Beni de ko da kenara, geI! Mâbudun aşkına çık geI! KucakIaşaIım...