Padişah, askerleri ve hüzünlü bir aşk hikâyesi...Bir yanda, başlarken muhteşem biterken tükenmiş yeniçeriler... Bir yanda, satın aldığı esame ile bütün hayatı değişen ve kendisini aşkın tükenişe varan yolculuğunda bulan Numan... Bir yanda, kokuların ruhunu bilen, Numan'ın baştan ayağa aşk eden Nihâde... Diğer yanda, Yeniçeri Ocağı, Numan ve Nihâde üçgenine bağlanan küçük hikâyeler...Her şey Numan'ın kalbinden ve Yeniçeri Ocağı'ndan kıvılcım almışa benzeyen muazzam bir yangında yok olurken; Nazan Bekiroğlu resmi tarihin hükümleriyle bireysel tarihçelerin ne kadar uyuşmaz olduğunu anlatıyor. Yerli bir bakışla..

“aşkın büyüklüğünü terk ettiklerinin çokluğuyla ölçmeyi öğrenmiş olan ben. öyle bir an geliyor ki durdurmak istese bile insan kendi içindeki işleyişlere söz geçiremiyordu. en acısı da parmaklar arasından kayıp giden bu bir avuç suya tanıklıktı. çare yok, aşk onu yaratan tarafından, hikmet işte, mükemmelliği azaltılarak yaratılmıştı.aşkı ve de onu kalbinde taşıyacak olanların tümünü yaratan kuşku yok ki, aşıklar, gerçek aşkın mahiyetini ve kaynağını önünden bulutlar çekilen dolunay gibi farketsinler diye, birbirlerine bitimsiz bir aşkla bağlanmasınlar diye, aşkı bitimli kılmıştı. bitmemesi aşkın, ancak onu yaratanın farkedilmesi anlamına geliyordu.”

"aklımla kalbimin, hâlimle sözümün, teslimiyetimle ve vehmimin arasında kaldım ben.
aklımı gösteren ismimle aşkımı gösteren ateş arasına düştüm, o uçurumda yittim ben.
aynı anda iki şey olunamadığı için aşkın saltanatında, o uçurumda yitirdim ben."

''o'nu, gördüğüm o ile göremediğim o arasındaki uçurumları hesaba katmayarak sevdim.''

''meğer aşk indiği kalbi ihya ediyordu ya, ihya edemezse yok ediyordu. kazasız belasız kurtulmanın imkanı yoktu."

"şimdi hatırasız bir aşktı bu. bütün yaşadıklarımı yok etmek için attım bütün defterlerimi ateşe. kalbim kalmasaydı geriye, yaşanmamış bir aşk olacaktı bu. kalbimi yakamadım."

"kalbimin ilk kıpırdadığı anı sığdıracağım ne kadar çok kelamım vardı benim. yine de bir kıpırtısına kalbimin kelam yetiremedim."