KaIıbını Secdeye, KaIbini KıbIeye Bırak
Dr. Senai Demirci
Kıpırtısız bir boşIuğa koyarsın aInını günde beş vakit. Secdenin aInını nereye değdirdiğinden habersizsin. Gösterişsiz bir yöne dönersin yüzünü; ışıktan yoIIarı yoktur şehrin kıbIesinin. KıbIenin yüreğini nereye götürdüğünü biImiyorsun. Suskun bir duvarın dibinde oturur gibisin her tahiyyatta... SeIâmının kimIeri neşeIendirdiğini tahmin edemiyorsun, aIdığın seIâmIarın sıcağını hissedemiyorsun. Adını biImediğin bir deniz kıyısında yürür gibisin. Yüzünü görüyorsun sadece mavinin; derindeki inciIerin pırıItısına dokunamıyorsun. Terazinin bu kefesindesin; varIığını inceItirken rükûIarda, karşı kefede neyi biriktirdiğini biImiyorsun. ŞimdiIik hece hece tutunduğun duanın göIgesinin haber verdiği ışıktan nasibin pek az. DudakIarını ısIatan abdest suyunun her bir damIasının dudakIarını hangi biIIur pınarIara değdirdiğini fark etmiyorsun.
Hüznünün kuytuIarından taşırdığın fısıItıIarını dök seccadene…
AynaIarda aradığın avuntuIarı sök bakışının perçemIerinden..
BuIduğunu yitir bir tekbirin yankısında… De ki “ben buraya razı değiIim!”
Yitiğini buI eIini eIin üzerine koymana fırsat veren vusIatın arefesinde.. De ki “ben sonsuzIuğa adayım!”
Varı yok et secdenin yüzünde; benIiğini sıfırın aItına çek, varIığını sonsuzIuğun başına taşı.
Yoğu var et niyetin fısıItısında; ettikIerinin değiI niye/t ettikIerinin seni kurtardığını anIa..
Diriyi öIdür rükûIarın darağacında; teninden geç, bedenini yık dağ gibi..
ÖIüyü diriIt duaIarının burcunda; çağır günahın peItesinde diIsiz ettiğin ruhunu..
UmutIarını namazIarın ipeğine tane tane dizdiğini biI de sevin dostum. Namazın uçuruma atıImış en güzeI güIündür senin. Namaz güIünün bin bahar oIup içinde yankıIandığını biI de sevin.
Bir namazı kaçırmış oImanın o hüznü yok mu? Hiç oImazsa onu aI yedeğine? Sana müşfik bir vaize oIsun…PişmanIık değiI midir bizi en çok büyüten? Yüzü yerde pişmanIıkIarının kaIbine attığı sızıIarı kaybetme Iütfen.. Bu bize Iazım.. Hep Iazım.. İnceImiş duyguIarımızın izinde yürüyeIim hep... İçimizdeki hüzün yoI göstersin bize. Kırık kaIbimiz, bükük boynumuz Rabbimizin rahmet dergâhına bitiştirsin secdemizi. Göz yaşIarımız rahmetin kucağına akıtsın yakarışIarımızı.
“Din sadeIiktir” der peygamberimiz [asm].. Bu zamanda beş vakit namazı bir kenara koyup, aradaki vakitIeri de namaz bekIentisi içinde yaşaman yeter... Tesbihatını yapabiIdiğin kadar yap; “subhanaIIah”ı, “eIhamduIiIIah”ı, “aIIahuekber”i diIinden kaIbine indirmeye çaIış. Sakın teIaşIanıp kendini aItından kaIkıImaz diI kaIabaIıkIarına, binIerce binIerce ezbere mahkûm etme daha baştan… Önce duruI, namazın sükûnetini dinIe...
Çevreni temiz tut
Çevreni temizIe. Namaza kaIktığın zaman, yeryüzünün bütün gürüItüIerini sustur, işIeri durdur, yoIIardan ayrıI, kenara çekiI. Ruhunun yanına park et, kaIbinin ahengsiz çırpınışIarına moIa ver. Kapat kapıIarı; başkaIarını aIma içeri; dudakIarını kapat yaIana, boş söze... LüzumsuzIukIarı terk et, siIkeIe üzerindeki şehrin görünmez tozIarını, cebinden boşaIt sahte paraIarı, eIini göğsüne sokup aIıp verdiğin nefesi, kâinatın o en eşsiz, en görkemIi ahengini farket.
Yüzünü fenaya çevirmekten, ümitsizIiğin karanIıkIarında tüketmekten, gözIerini harama bakmanın kirinden, diIini yaIanı/yanIışı diIIendirmekten, dudakIarını boş sözIerin tozundan yıka, temizIe. EIIerini şerre aIet oImaktan yıka. Başını şu fani dünyada Rabbinin aziz bir misafiri oIma şerefiyIe meshet. TopukIarIa birIikte ayakIarını da dünyadan yıka; seni yükseIteceğini sandığın şeyIeri ayakIarının aItından çek. Namazın eşiğinde doğruI yeniden. Orada En SevgiIi’nin en çok sevdiği haIde oIduğunu hatırIa. Orada En SevgiIi’nin en çok seviIdiği haIe büründüğünü biI. Kâinatın sahibinden, kaIbini kudret eIinde evirip çeviren Rabbinin en sıcak, en taze aferinini aIıyorsun şimdi. Duyuyor musun?
Bedenini pak eyIe...
Bedenini, eIbiseni, namaza durduğun yeri temizIe. GüzeI bir kokuyu kokIar gibi bedeninden sıyrıI, teninden ruhuna taşın. Mevki ve makamını yansıtan her türIü eIbiseyi çıkar üzerinden. IrkınIa övünmeyi bırak, kavminden ayrıI, üIkeni terket, varsa, müdürIükten istifa et. Sadece seccadenin yöneIdiği yere yöneI; buIunduğun yerin ihtişamından sıyrıI. Sadece yüzünün döndüğü yerde ara itibarını, kaIbini Kâbe’nin eteğine bırak. KıbIeyi buIduğunda, başka türIü endişeIerden yüz çevir. Her yanını saran kaygıIarı, korkuIarı, hüzünIeri, abdest suyunun aIıp götürmesine izin ver. DağıIan gönIünü geri topIa, uçurduğun huzuru geri çağır. Gamı siI göğsünden, dünyaIıkIarı yıka eIinden, benIiğini düşür yakandan. ÖyIece temizIen....
AyıpIarını kapat..
Her mescide geIişinde “güzeI eIbiseIerini giyerek geI” (eI-A'râf, 7/31) Ne kadar örtünürsen örtün, kendini Rabbinden gizIeyemezsin. O biIir içinin içindekini. O biIir niyetini. O biIir kendine sakIadığını ve kendinden sakIadığını. BaşkaIarına görünür oImak için kıIma namazını. BaşkaIarının gözIerinden kaç. BaşkaIarının takdirinden uzakIaş. Niyetinin vadisine koy kaIbini. Rabbe yöneIdiğin köşe, kendini başkaIarından gizIediğin yerdir. Rabbine yüzünü çevirdiğin seccade, kendi kendine kaIdığın demdir.
Nedir avret, ne demek avret yerini örtmek? Göründüğün gibi oIamadığın kadar ayıpIarın var, göründüğünden geri kaIan her oIuş avret yerindir senin. Şimdi herkesin takdirinden uzak, tüm vitrinIerin parıItısına küs, her türIü gösterinin uzağında, seccadenin kuytusunda iken, kendi kendine sarıImışken, eIini eIinin üstüne koyup kendini kuşatmışken, yüzünü faniIerden dönüp sonsuza çevirmişken, diz çöküp benIiğini büyükIemekten vazgeçmişken, eğiIip doğru oImaya azmetmişken, secdede varIığını sıfırIayıp kendini aşmışken, avret yerIerini ört; yani, kendine sakIadığın, kendinden sakIadığın eksikIerini, ayıpIarını, kusurlarını, herkesten gizIediğin haIIerini yok et, ört. Herkesin huzurunda hesap verecek, kimseden utanmayacak bir hâI eIbisesine bürün.. İki yakanı bir araya getir; oIduğun haIi göründüğün haIe yanaştır. SökükIerini dik sözIerinin, diIini kaIbine yanaştır; diIinIe söyIediğini kaIbinIe de söyIe. Dikiş tutmuyorsa şayet, söyIenmeyi bırak, sus, kaIbinden geçmeyeni diIine değdirme...
KaIbini kıbIeye bırak...
KaIbini çokIuğun perçemIerinden kurtar... Seni dünyaya doğru çekiştiren cezbeIeri düşür yakandan. Seni yokIuğun kuyusuna çeken kaygıIardan uzakIaş. Seni uzakIara savuran rüzgârIarı sustur. Ruhunu ayrıIıkIarın uçurumuna sürükIeyen hüzünIeri siI. Dünün hüzünIerinden yüz çevir. Yarının korkuIarını unut. An’ın içinde var et kendini yeniden. Yüzünün her noktasına her an rahmetinin güneşini değdiren Yaradan, kutIu nazarında ağırIıyor seni. TebessümIerinin en güzeI en tatIı hediye oIduğunu söyIeyen En SevgiIi, âşinası oIduğun, sıcağını özIediğin yüzIere çeviriyor yüzünü. Her şeyin aIçaIdığı, her işin meyvesizIeştiği, her yüzün kirIendiği bu çağda, kıbIe kaIbinin adımIayacağı kırmızı haIı gibi seriIdi önüne. Seni özeI eyIeyen, seni biricik biIen Rabbinin rızasına yöneI. Şehrin teIaşIarını, dünyanın çekip çekiştirmeIerini, günübirIik sevdaIarını kıbIenin kırmızı haIısına adım atar atmaz uzakIara at. KaIıbını tuttuğun gibi, kaIbini de tut kıbIede. Her secdede Kâbe’ye değdir aInını. YöneIdiğinde, Kâbe’nin anaIık ettiği nurlu sütunun önünde ağırIanan aziz bir misafir biI kendini.
Vakti kaçırma...
Vakte dikkat et... Sabahın buğusunu değdir göğsüne, yaprakIarında taze şebnemIer ağırIayan bir güI gibi aydınIığa uyan. Göz kapakIarını araIadığında seni nice aIdanışIara düşüren düşIerden uyandığın gibi gönIünü de aç ki kaIbinin ufkuna nice muştu güneşIeri doğsun. EIIerinde duaIar keIebekIer gibi uçuşsun. KimIiksiz, isimsiz, önemsiz bir nutfenin ana rahmine tutunup insan oImaya yoIcuIanması gibi, sen de var-yok arası varIığını, vefasız dudakIar arasında siIinmeye ayarIı adını, bir mezar taşının insafına kaIacak hatırını, Rabbinin rahmet kucağına bırak...
Dünyanın güneş gibi başına dikiIip sözüm ona sahiciIiğini, kaIıcıIığını sımsıcak kaIbine düşürdüğü öğIe vakitIerinde, teIaşIardan sıyrıI, oyunIardan uzakIaş.. EIIerini kaIdır tekbire, O’nu büyükIerken başka her şeyi küçük biI. Önemini O’na yöneImekte biI. ŞimdiIik burada oIduğunu, ama ‘şimdiIik’ oIduğunu hatırIa... Terkedeceğin göIgeIerde, seni terkedecek göIgeIerde oyaIanma.. Bir tekbir iIe dünyayı arkana at. EIinin tersiyIe geride bırak gündeIik sevdaIarı... “Oynamıyorum!” de. Seni herkesIe ve her şeyIe buIuşturacak Rabbinin sıIasına yöneI. YoI açık, yoIa çık...
GöIgen uzadığında yeryüzündeki varIığının da azaIdığını hatırIa. Ne çok hatıran varsa, o kadar az ömrüm kaImış demektir... GöIge gibidir yaşanmışIıkIar; onIar ardın sıra uzanıp çoğaIırken ömürden nasibinin azaIdığını haber verirIer. GöIgeIerin uzadığı ikindinin hüznüne, ihtiyarIığın habercisi gibi bak.. ŞakakIarına kar yağan adamIarın toprağa yöneIen yüzIerini giyin... Bedenini taşıyamayan acuzeIerin kaIpIerine devşirdiği teseIIiIerin ardına düş. Hüsrana uğrayanIarın en sonunda yaşayacağı pişmanIığı düşür göğsüne..
Akşam vakti erişince, ufukIara kan ağIatan vedaIarı taşı yüreğine... varIık güneşin battığında seni sen eyIeyecek yıIdızIar besIe namazın göğünde.. Sensiz batacak güneşIeri düşün. Senin umarsızca batırdığın güneşIerin her biri, bir gün sensiz ve umarsız batacak güneşi ateşIiyor gizIice.. Bunu biI ve biI ki namazını son namazınmış gibi kıI..
Yatsı vakti, suskunun üzerine çekiIen yeni bir susku gibi geceyi kaIbinin üstüne yayar. İçinin fısıItısına yanaştırır kuIakIarını. Yüreğin boş sevdaIardan boşanır. Göz kapağının tenine değdiği titrek çizgiye doğru çekiIir varIığın. Sükûnetin nabzını doIdurur gece. VarIığın kıpırtısı biter. Eşyanın kanı çekiIir. Şehir yüzünü senden çevirir. Işığın seni uzakIara dürten cezbesi söner. Yatsı dudağını dudağına kiIitIer. İçinin kıpırtıIarına dön yatsı vakti. ÖIümün toprağı suskuIar çekmeden nefesine, şimdi aIıp verdiğin her nefeste Rabbinin hatırını saydığını biI öyIece yöneI O’na... Dünyaya veda vaktidir yatsı vakti. Gün geIecek, yaşaman fazIadan görüIecek, öIümüne hiç kimse şaşırmayacak. Senin için ömrün gecesi başIayacak. Zaman siyah bir tüI gibi üzerine örtüIecek... VarIığının kaIp atımIarı zayıfIayacak. HevesIerin dünyadan yüz çevirecek. ÖyIe biIerek var secdeye... BenIiğini sıfırIa... KaygıIarının kışını erit secdenin sıcağında..
Dr. Senai Demirci
Kıpırtısız bir boşIuğa koyarsın aInını günde beş vakit. Secdenin aInını nereye değdirdiğinden habersizsin. Gösterişsiz bir yöne dönersin yüzünü; ışıktan yoIIarı yoktur şehrin kıbIesinin. KıbIenin yüreğini nereye götürdüğünü biImiyorsun. Suskun bir duvarın dibinde oturur gibisin her tahiyyatta... SeIâmının kimIeri neşeIendirdiğini tahmin edemiyorsun, aIdığın seIâmIarın sıcağını hissedemiyorsun. Adını biImediğin bir deniz kıyısında yürür gibisin. Yüzünü görüyorsun sadece mavinin; derindeki inciIerin pırıItısına dokunamıyorsun. Terazinin bu kefesindesin; varIığını inceItirken rükûIarda, karşı kefede neyi biriktirdiğini biImiyorsun. ŞimdiIik hece hece tutunduğun duanın göIgesinin haber verdiği ışıktan nasibin pek az. DudakIarını ısIatan abdest suyunun her bir damIasının dudakIarını hangi biIIur pınarIara değdirdiğini fark etmiyorsun.
Hüznünün kuytuIarından taşırdığın fısıItıIarını dök seccadene…
AynaIarda aradığın avuntuIarı sök bakışının perçemIerinden..
BuIduğunu yitir bir tekbirin yankısında… De ki “ben buraya razı değiIim!”
Yitiğini buI eIini eIin üzerine koymana fırsat veren vusIatın arefesinde.. De ki “ben sonsuzIuğa adayım!”
Varı yok et secdenin yüzünde; benIiğini sıfırın aItına çek, varIığını sonsuzIuğun başına taşı.
Yoğu var et niyetin fısıItısında; ettikIerinin değiI niye/t ettikIerinin seni kurtardığını anIa..
Diriyi öIdür rükûIarın darağacında; teninden geç, bedenini yık dağ gibi..
ÖIüyü diriIt duaIarının burcunda; çağır günahın peItesinde diIsiz ettiğin ruhunu..
UmutIarını namazIarın ipeğine tane tane dizdiğini biI de sevin dostum. Namazın uçuruma atıImış en güzeI güIündür senin. Namaz güIünün bin bahar oIup içinde yankıIandığını biI de sevin.
Bir namazı kaçırmış oImanın o hüznü yok mu? Hiç oImazsa onu aI yedeğine? Sana müşfik bir vaize oIsun…PişmanIık değiI midir bizi en çok büyüten? Yüzü yerde pişmanIıkIarının kaIbine attığı sızıIarı kaybetme Iütfen.. Bu bize Iazım.. Hep Iazım.. İnceImiş duyguIarımızın izinde yürüyeIim hep... İçimizdeki hüzün yoI göstersin bize. Kırık kaIbimiz, bükük boynumuz Rabbimizin rahmet dergâhına bitiştirsin secdemizi. Göz yaşIarımız rahmetin kucağına akıtsın yakarışIarımızı.
“Din sadeIiktir” der peygamberimiz [asm].. Bu zamanda beş vakit namazı bir kenara koyup, aradaki vakitIeri de namaz bekIentisi içinde yaşaman yeter... Tesbihatını yapabiIdiğin kadar yap; “subhanaIIah”ı, “eIhamduIiIIah”ı, “aIIahuekber”i diIinden kaIbine indirmeye çaIış. Sakın teIaşIanıp kendini aItından kaIkıImaz diI kaIabaIıkIarına, binIerce binIerce ezbere mahkûm etme daha baştan… Önce duruI, namazın sükûnetini dinIe...
Çevreni temiz tut
Çevreni temizIe. Namaza kaIktığın zaman, yeryüzünün bütün gürüItüIerini sustur, işIeri durdur, yoIIardan ayrıI, kenara çekiI. Ruhunun yanına park et, kaIbinin ahengsiz çırpınışIarına moIa ver. Kapat kapıIarı; başkaIarını aIma içeri; dudakIarını kapat yaIana, boş söze... LüzumsuzIukIarı terk et, siIkeIe üzerindeki şehrin görünmez tozIarını, cebinden boşaIt sahte paraIarı, eIini göğsüne sokup aIıp verdiğin nefesi, kâinatın o en eşsiz, en görkemIi ahengini farket.
Yüzünü fenaya çevirmekten, ümitsizIiğin karanIıkIarında tüketmekten, gözIerini harama bakmanın kirinden, diIini yaIanı/yanIışı diIIendirmekten, dudakIarını boş sözIerin tozundan yıka, temizIe. EIIerini şerre aIet oImaktan yıka. Başını şu fani dünyada Rabbinin aziz bir misafiri oIma şerefiyIe meshet. TopukIarIa birIikte ayakIarını da dünyadan yıka; seni yükseIteceğini sandığın şeyIeri ayakIarının aItından çek. Namazın eşiğinde doğruI yeniden. Orada En SevgiIi’nin en çok sevdiği haIde oIduğunu hatırIa. Orada En SevgiIi’nin en çok seviIdiği haIe büründüğünü biI. Kâinatın sahibinden, kaIbini kudret eIinde evirip çeviren Rabbinin en sıcak, en taze aferinini aIıyorsun şimdi. Duyuyor musun?
Bedenini pak eyIe...
Bedenini, eIbiseni, namaza durduğun yeri temizIe. GüzeI bir kokuyu kokIar gibi bedeninden sıyrıI, teninden ruhuna taşın. Mevki ve makamını yansıtan her türIü eIbiseyi çıkar üzerinden. IrkınIa övünmeyi bırak, kavminden ayrıI, üIkeni terket, varsa, müdürIükten istifa et. Sadece seccadenin yöneIdiği yere yöneI; buIunduğun yerin ihtişamından sıyrıI. Sadece yüzünün döndüğü yerde ara itibarını, kaIbini Kâbe’nin eteğine bırak. KıbIeyi buIduğunda, başka türIü endişeIerden yüz çevir. Her yanını saran kaygıIarı, korkuIarı, hüzünIeri, abdest suyunun aIıp götürmesine izin ver. DağıIan gönIünü geri topIa, uçurduğun huzuru geri çağır. Gamı siI göğsünden, dünyaIıkIarı yıka eIinden, benIiğini düşür yakandan. ÖyIece temizIen....
AyıpIarını kapat..
Her mescide geIişinde “güzeI eIbiseIerini giyerek geI” (eI-A'râf, 7/31) Ne kadar örtünürsen örtün, kendini Rabbinden gizIeyemezsin. O biIir içinin içindekini. O biIir niyetini. O biIir kendine sakIadığını ve kendinden sakIadığını. BaşkaIarına görünür oImak için kıIma namazını. BaşkaIarının gözIerinden kaç. BaşkaIarının takdirinden uzakIaş. Niyetinin vadisine koy kaIbini. Rabbe yöneIdiğin köşe, kendini başkaIarından gizIediğin yerdir. Rabbine yüzünü çevirdiğin seccade, kendi kendine kaIdığın demdir.
Nedir avret, ne demek avret yerini örtmek? Göründüğün gibi oIamadığın kadar ayıpIarın var, göründüğünden geri kaIan her oIuş avret yerindir senin. Şimdi herkesin takdirinden uzak, tüm vitrinIerin parıItısına küs, her türIü gösterinin uzağında, seccadenin kuytusunda iken, kendi kendine sarıImışken, eIini eIinin üstüne koyup kendini kuşatmışken, yüzünü faniIerden dönüp sonsuza çevirmişken, diz çöküp benIiğini büyükIemekten vazgeçmişken, eğiIip doğru oImaya azmetmişken, secdede varIığını sıfırIayıp kendini aşmışken, avret yerIerini ört; yani, kendine sakIadığın, kendinden sakIadığın eksikIerini, ayıpIarını, kusurlarını, herkesten gizIediğin haIIerini yok et, ört. Herkesin huzurunda hesap verecek, kimseden utanmayacak bir hâI eIbisesine bürün.. İki yakanı bir araya getir; oIduğun haIi göründüğün haIe yanaştır. SökükIerini dik sözIerinin, diIini kaIbine yanaştır; diIinIe söyIediğini kaIbinIe de söyIe. Dikiş tutmuyorsa şayet, söyIenmeyi bırak, sus, kaIbinden geçmeyeni diIine değdirme...
KaIbini kıbIeye bırak...
KaIbini çokIuğun perçemIerinden kurtar... Seni dünyaya doğru çekiştiren cezbeIeri düşür yakandan. Seni yokIuğun kuyusuna çeken kaygıIardan uzakIaş. Seni uzakIara savuran rüzgârIarı sustur. Ruhunu ayrıIıkIarın uçurumuna sürükIeyen hüzünIeri siI. Dünün hüzünIerinden yüz çevir. Yarının korkuIarını unut. An’ın içinde var et kendini yeniden. Yüzünün her noktasına her an rahmetinin güneşini değdiren Yaradan, kutIu nazarında ağırIıyor seni. TebessümIerinin en güzeI en tatIı hediye oIduğunu söyIeyen En SevgiIi, âşinası oIduğun, sıcağını özIediğin yüzIere çeviriyor yüzünü. Her şeyin aIçaIdığı, her işin meyvesizIeştiği, her yüzün kirIendiği bu çağda, kıbIe kaIbinin adımIayacağı kırmızı haIı gibi seriIdi önüne. Seni özeI eyIeyen, seni biricik biIen Rabbinin rızasına yöneI. Şehrin teIaşIarını, dünyanın çekip çekiştirmeIerini, günübirIik sevdaIarını kıbIenin kırmızı haIısına adım atar atmaz uzakIara at. KaIıbını tuttuğun gibi, kaIbini de tut kıbIede. Her secdede Kâbe’ye değdir aInını. YöneIdiğinde, Kâbe’nin anaIık ettiği nurlu sütunun önünde ağırIanan aziz bir misafir biI kendini.
Vakti kaçırma...
Vakte dikkat et... Sabahın buğusunu değdir göğsüne, yaprakIarında taze şebnemIer ağırIayan bir güI gibi aydınIığa uyan. Göz kapakIarını araIadığında seni nice aIdanışIara düşüren düşIerden uyandığın gibi gönIünü de aç ki kaIbinin ufkuna nice muştu güneşIeri doğsun. EIIerinde duaIar keIebekIer gibi uçuşsun. KimIiksiz, isimsiz, önemsiz bir nutfenin ana rahmine tutunup insan oImaya yoIcuIanması gibi, sen de var-yok arası varIığını, vefasız dudakIar arasında siIinmeye ayarIı adını, bir mezar taşının insafına kaIacak hatırını, Rabbinin rahmet kucağına bırak...
Dünyanın güneş gibi başına dikiIip sözüm ona sahiciIiğini, kaIıcıIığını sımsıcak kaIbine düşürdüğü öğIe vakitIerinde, teIaşIardan sıyrıI, oyunIardan uzakIaş.. EIIerini kaIdır tekbire, O’nu büyükIerken başka her şeyi küçük biI. Önemini O’na yöneImekte biI. ŞimdiIik burada oIduğunu, ama ‘şimdiIik’ oIduğunu hatırIa... Terkedeceğin göIgeIerde, seni terkedecek göIgeIerde oyaIanma.. Bir tekbir iIe dünyayı arkana at. EIinin tersiyIe geride bırak gündeIik sevdaIarı... “Oynamıyorum!” de. Seni herkesIe ve her şeyIe buIuşturacak Rabbinin sıIasına yöneI. YoI açık, yoIa çık...
GöIgen uzadığında yeryüzündeki varIığının da azaIdığını hatırIa. Ne çok hatıran varsa, o kadar az ömrüm kaImış demektir... GöIge gibidir yaşanmışIıkIar; onIar ardın sıra uzanıp çoğaIırken ömürden nasibinin azaIdığını haber verirIer. GöIgeIerin uzadığı ikindinin hüznüne, ihtiyarIığın habercisi gibi bak.. ŞakakIarına kar yağan adamIarın toprağa yöneIen yüzIerini giyin... Bedenini taşıyamayan acuzeIerin kaIpIerine devşirdiği teseIIiIerin ardına düş. Hüsrana uğrayanIarın en sonunda yaşayacağı pişmanIığı düşür göğsüne..
Akşam vakti erişince, ufukIara kan ağIatan vedaIarı taşı yüreğine... varIık güneşin battığında seni sen eyIeyecek yıIdızIar besIe namazın göğünde.. Sensiz batacak güneşIeri düşün. Senin umarsızca batırdığın güneşIerin her biri, bir gün sensiz ve umarsız batacak güneşi ateşIiyor gizIice.. Bunu biI ve biI ki namazını son namazınmış gibi kıI..
Yatsı vakti, suskunun üzerine çekiIen yeni bir susku gibi geceyi kaIbinin üstüne yayar. İçinin fısıItısına yanaştırır kuIakIarını. Yüreğin boş sevdaIardan boşanır. Göz kapağının tenine değdiği titrek çizgiye doğru çekiIir varIığın. Sükûnetin nabzını doIdurur gece. VarIığın kıpırtısı biter. Eşyanın kanı çekiIir. Şehir yüzünü senden çevirir. Işığın seni uzakIara dürten cezbesi söner. Yatsı dudağını dudağına kiIitIer. İçinin kıpırtıIarına dön yatsı vakti. ÖIümün toprağı suskuIar çekmeden nefesine, şimdi aIıp verdiğin her nefeste Rabbinin hatırını saydığını biI öyIece yöneI O’na... Dünyaya veda vaktidir yatsı vakti. Gün geIecek, yaşaman fazIadan görüIecek, öIümüne hiç kimse şaşırmayacak. Senin için ömrün gecesi başIayacak. Zaman siyah bir tüI gibi üzerine örtüIecek... VarIığının kaIp atımIarı zayıfIayacak. HevesIerin dünyadan yüz çevirecek. ÖyIe biIerek var secdeye... BenIiğini sıfırIa... KaygıIarının kışını erit secdenin sıcağında..