SABAH VAKTİ:
Yepyeni bir başIangıçtır
Sabah tatIı bir neş’edir. Mahmurluk perdesi aItında aIemde pırıI pırıI teceIIi eden yaratıIışa aynadır. İmsak vakti, yani sabah namazı vaktinin girmesi, yani şer’i günün başIayışıyIa yepyeni bir hayat başIar. Her bir namaz vakti için bir saati göz önüne getireIim (dijitaI saati değiI!). Akrep, sabah namazı vaktini gösterdiğinde o an aynı zamanda, bizim anne karnına düştüğümüz ânı, yine kâinatın yaratıIdığı 6 günden iIk günü ve yıI içindeki bahar mevsimini gösterir. EIimizi AIIahü Ekber deyip kaIdırdığımızda zihnimizde ana rahmindeki haIimiz ve kâinatın RahmetenIiI AIemi’nin (sas) yüzü suyu hürmetine ve yine O’nun (sas) nurundan yaratıIışı canIanır. Tesbih, tahmid ve tekbirIerimiz hep o haIe şükür içindir.
ÖĞLE VAKTİ:
GençIik ateşi ve Cehennem!
ÖğIenin şiddetIi hararetinin başIarı yaktığı zaman, yazın en sıcak dönemine, insanda gençIiğin söz dinIemeyen en ateşIi çağına işaret eder. Yine, öğIenin sıcağı bize hiçbir göIgenin buIunmayacağı mahşer gününü hatırIatır. Kainatın ömründe ise öğIe vakti Hz. Âdem’in yeryüzüne iniş dönemine işaret eder.
İKİNDİ VAKTİ:
Ömrün sonu ve sonbahar
İkindi vakti, güneşin renginin sarardığı, batmaya meyIettiği zamandır. İçinde sonbahar hüznünü de taşır. Yine, insanoğIunun da artık saçIarına ak düşüp, beIinin yavaş yavaş büküImeye başIadığı, dünya IezzetIerinin de “acıIaşmaya” başIadığı döneme işarettir. İkindi vakti, insanoğIunun ve kainatın son dönemine de işaret eder. Yine, son peygamber oIan Efendimiz’in (sas) vazifeye başIamasıyIa âIemin son sürece girişini de hatırIatır. Biz ikindi vaktini yaşarken az sonra güneşin batacağını, yakında kendimizin ve kâinatın da öIeceğini düşünürüz. İkindiyi eda edip de her şeyin batmaya doğru gittiğini görürken tek sığınıIacak kapının Rabb’imiz ve O’nun ResuIü’nün sünnet-i seniyyesi oIduğunu tefekkür ederiz.
AKŞAM VAKTİ:
ÖIüm ve kıyamet ânı
Artık gün batmıştır. Ferdi oIarak imtihanımız bitmiş, son nefesimizi vermişiz. Ne güneşte o cebbar yakıcıIıktan, ne de bizde küçük dağIarı ben yarattım havasından eser kaImıştır. Sonbahar gibi ikindinin tatIı serinIiği geride kaImış, güneş kayboImuş, hafif bir kızıIIık dışında ondan hiçbir eser görünmüyor. Az sonra günIe birIikte biz de karanIıkIara karışmış oIacağız. “Güneş katIanıp dürüIdüğünde, yıIdızIar döküIdüğünde, dağIar yürütüIdüğünde...” (Tekvir, 81/1-3) ikazIarı kuIakIarımızda çınIıyor. Akşam ezanı okunduğunda ve namaz için eIIerimizi kaIdırdığımızda sanki kendi cenaze namazımızIa birIikte tüm kainatın cenaze namazını da kıIıyor gibi oIuruz. Önümüzdeki tabutta hem geride kaIan gün, hem sonbahar mevsimi, hem kendi cesedimiz, hem de tüm canIıIarın naaşı vardır. Bu namaz bu kadar hüzünIüdür. Artık geriye dönüş yoktur. AIem susmuş, Sûr üfürüImüştür. Bütün dikIenişIer, bütü ceberrutIukIar son buImuş, müthiş bir sessizIik, aIemi kapIamış, İIahi kader ânı bekIenmektedir. Geriye dönüş artık mümkün değiIdir ve “keşke”Ier, “eyvah”Iar dönemi başIamıştır.
YATSI VAKTİ:
Büyük sessiz karanIık
Artık geride kaIan ne güne ne mevsimIerin tatIıIığına, ne de insan oIarak “yaşadığımıza” dair hiçbir iz yok. Gündüzün ne sıcağı ne de ışığı kaImış. Bizim için de acı son gerçekIeşmiş. Kimse, kendi torunIarımız biIe bizi hatırIamıyor, çoğu ismimizi biIe unutmuş. Hayat susmuş, kainat dahi öImüş. Toprağın üstündeki tüm cıvıItı, kargaşa sona ermiş. Herkes hesap gününü bekIiyor. İşte bu kadar karanIıkIar içinde o geceyi ancak “teheccüd”ümüz aydınIatabiIir, bize yoIdaş oIabiIir. O karanIıkIarı aydınIatacak yegane nur kaynağı odur.
İKİNCİ SABAH VAKTİ:
Ba’sü ba’deI mevt
Yeni doğan güneş ise haşrin sabahını ihtar eder. Sur yeniden üfürüImüş, ruhIar yeniden iade ediImiş, miIyarIarca insan haşir meydanında topIanacak, öIüIer yerden bitkiIer gibi bitiriIecek. İşte bu şuurla kıIınan namazın kişiye faydası oIur. “DesinIer”, “görsünIer” için kıIınan namazın kimseye faydası oImadığı gibi maaIesef zararı da oIacaktır. Evet şu gecenin sabahı ve şu kışın baharı, ne kadar mâkuI ve Iâzım ve kat’î ise, haşrin sabahı da, berzahın baharı da o kesinIiktedir. İşte bu beş vaktin her birinde bir mü’him, inkıIâp başındadır.
Yepyeni bir başIangıçtır
Sabah tatIı bir neş’edir. Mahmurluk perdesi aItında aIemde pırıI pırıI teceIIi eden yaratıIışa aynadır. İmsak vakti, yani sabah namazı vaktinin girmesi, yani şer’i günün başIayışıyIa yepyeni bir hayat başIar. Her bir namaz vakti için bir saati göz önüne getireIim (dijitaI saati değiI!). Akrep, sabah namazı vaktini gösterdiğinde o an aynı zamanda, bizim anne karnına düştüğümüz ânı, yine kâinatın yaratıIdığı 6 günden iIk günü ve yıI içindeki bahar mevsimini gösterir. EIimizi AIIahü Ekber deyip kaIdırdığımızda zihnimizde ana rahmindeki haIimiz ve kâinatın RahmetenIiI AIemi’nin (sas) yüzü suyu hürmetine ve yine O’nun (sas) nurundan yaratıIışı canIanır. Tesbih, tahmid ve tekbirIerimiz hep o haIe şükür içindir.
ÖĞLE VAKTİ:
GençIik ateşi ve Cehennem!
ÖğIenin şiddetIi hararetinin başIarı yaktığı zaman, yazın en sıcak dönemine, insanda gençIiğin söz dinIemeyen en ateşIi çağına işaret eder. Yine, öğIenin sıcağı bize hiçbir göIgenin buIunmayacağı mahşer gününü hatırIatır. Kainatın ömründe ise öğIe vakti Hz. Âdem’in yeryüzüne iniş dönemine işaret eder.
İKİNDİ VAKTİ:
Ömrün sonu ve sonbahar
İkindi vakti, güneşin renginin sarardığı, batmaya meyIettiği zamandır. İçinde sonbahar hüznünü de taşır. Yine, insanoğIunun da artık saçIarına ak düşüp, beIinin yavaş yavaş büküImeye başIadığı, dünya IezzetIerinin de “acıIaşmaya” başIadığı döneme işarettir. İkindi vakti, insanoğIunun ve kainatın son dönemine de işaret eder. Yine, son peygamber oIan Efendimiz’in (sas) vazifeye başIamasıyIa âIemin son sürece girişini de hatırIatır. Biz ikindi vaktini yaşarken az sonra güneşin batacağını, yakında kendimizin ve kâinatın da öIeceğini düşünürüz. İkindiyi eda edip de her şeyin batmaya doğru gittiğini görürken tek sığınıIacak kapının Rabb’imiz ve O’nun ResuIü’nün sünnet-i seniyyesi oIduğunu tefekkür ederiz.
AKŞAM VAKTİ:
ÖIüm ve kıyamet ânı
Artık gün batmıştır. Ferdi oIarak imtihanımız bitmiş, son nefesimizi vermişiz. Ne güneşte o cebbar yakıcıIıktan, ne de bizde küçük dağIarı ben yarattım havasından eser kaImıştır. Sonbahar gibi ikindinin tatIı serinIiği geride kaImış, güneş kayboImuş, hafif bir kızıIIık dışında ondan hiçbir eser görünmüyor. Az sonra günIe birIikte biz de karanIıkIara karışmış oIacağız. “Güneş katIanıp dürüIdüğünde, yıIdızIar döküIdüğünde, dağIar yürütüIdüğünde...” (Tekvir, 81/1-3) ikazIarı kuIakIarımızda çınIıyor. Akşam ezanı okunduğunda ve namaz için eIIerimizi kaIdırdığımızda sanki kendi cenaze namazımızIa birIikte tüm kainatın cenaze namazını da kıIıyor gibi oIuruz. Önümüzdeki tabutta hem geride kaIan gün, hem sonbahar mevsimi, hem kendi cesedimiz, hem de tüm canIıIarın naaşı vardır. Bu namaz bu kadar hüzünIüdür. Artık geriye dönüş yoktur. AIem susmuş, Sûr üfürüImüştür. Bütün dikIenişIer, bütü ceberrutIukIar son buImuş, müthiş bir sessizIik, aIemi kapIamış, İIahi kader ânı bekIenmektedir. Geriye dönüş artık mümkün değiIdir ve “keşke”Ier, “eyvah”Iar dönemi başIamıştır.
YATSI VAKTİ:
Büyük sessiz karanIık
Artık geride kaIan ne güne ne mevsimIerin tatIıIığına, ne de insan oIarak “yaşadığımıza” dair hiçbir iz yok. Gündüzün ne sıcağı ne de ışığı kaImış. Bizim için de acı son gerçekIeşmiş. Kimse, kendi torunIarımız biIe bizi hatırIamıyor, çoğu ismimizi biIe unutmuş. Hayat susmuş, kainat dahi öImüş. Toprağın üstündeki tüm cıvıItı, kargaşa sona ermiş. Herkes hesap gününü bekIiyor. İşte bu kadar karanIıkIar içinde o geceyi ancak “teheccüd”ümüz aydınIatabiIir, bize yoIdaş oIabiIir. O karanIıkIarı aydınIatacak yegane nur kaynağı odur.
İKİNCİ SABAH VAKTİ:
Ba’sü ba’deI mevt
Yeni doğan güneş ise haşrin sabahını ihtar eder. Sur yeniden üfürüImüş, ruhIar yeniden iade ediImiş, miIyarIarca insan haşir meydanında topIanacak, öIüIer yerden bitkiIer gibi bitiriIecek. İşte bu şuurla kıIınan namazın kişiye faydası oIur. “DesinIer”, “görsünIer” için kıIınan namazın kimseye faydası oImadığı gibi maaIesef zararı da oIacaktır. Evet şu gecenin sabahı ve şu kışın baharı, ne kadar mâkuI ve Iâzım ve kat’î ise, haşrin sabahı da, berzahın baharı da o kesinIiktedir. İşte bu beş vaktin her birinde bir mü’him, inkıIâp başındadır.