Hicretin ikinci yılında Bedir savaşı başlayacağı sırada Peygamberimiz Eshâbın ileri gelenlerini toplayıp onlarla istişâre etti. Henüz Müslümanlar çok azdı.



Harp için hazırlıkları yok sayılırdı. Maddî imkânları azdı. Önce Hz. Ebû Bekir’in ve Hz. Ömer’in fikirlerini aldı. Onlardan herbiri:



- Hiçbir hizmet ve fedâkârlıktan geri durmayız Resûlullahın dilediği gibi hareket etmesini istediler.



Ne ise bize bildir



Hz. Mikdâd şöyle konuştu:



-Ey Allahın Resûlü! Cenâb-ı Hakkın emirleri ne ise arkanda harp etmeye hazırız.



Bu sözleri işiten sevgili Peygamberimizin mübârek yüzleri aydınlandı. Çok memnun oldular. Çünkü kuvvetli bir müşrikler ordusu üzerlerine geliyordu.



Onun ona duâ etti.



Hz. Mikdâd’ın söyledikleri çok te’sîr etti. Diğer Eshâb da İslâmın ilk harbi ve ilk zaferi gerçekleşti.



Bedir savaşında büyük bir kahramanlık gösteren Mikdâd bin Esved Resûlullahın süvârisi denilirdi.



Hz. Mikdâd binicilikte son derece mâhir bir yiğitti. Bedir’deki kahramanlıkları siyer ve hadîs kitaplarında anlatılmaktadır.



Hz. Mikdâd Müslümanlığı kabûl eden ilklerdendir.



Sütleri paylaşınız



Bir gün Hz. Mikdâd ve iki arkadaşı perişân hâlde görünce buyurdu ki:



- Şunları sağınız da sütleri paylaşınız!



Sevinerek öyle yaptılar ve açlıktan kurtuldular. Sonraki günlerde de aynı şekilde hareket etmeye başladılar.



Her akşam hâne-i saâdete Peygamber efendimizin paylarını da ayırırlardı.



İki cihânın Sultânı süt kabındaki kendi paylarına ayrılan sütü içerlerdi.



Bir akşam Peygamber efendimiz ihtiyaç duymayacaklar!..” diye düşündü.



Bir türlü uyuyamıyordu



İşte o duygularla sütlerini içmek isterlerse. Sütü bulamayınca da üzülürlerse...” diye düşünmeye başladı.



Yattığı yerde başı açıkta kalıyordu.



Nihâyet Peygamber efendimiz teşrîf ettiler. Her zamanki gibi yavaşca selâm verip gece namazlarını kıldılar. Süt kabına baktılar. Tabiî kap oştu!..



Hz. Mikdâd’ın yüreği hızlı hızlı çarpıyordu. Peygamber efendimiz ellerini kaldırdılar ve;



- Yâ Rabbî! Bize yedirenlere Sen de içir! diye duâ ettiler.



Kulaklarına inanamıyan Hz. Mikdâd keçilerin bulunduğu yere vardı.



Az önce onları sağmıştı Peygamber efendimize takdîm edeyim” diye karar verdi.



Hayretle gördü ki üzeri süt köpükleriyle süslenmişti.



Dökmeden getirdi. Kâinâtın Efendisine dedi ki:



- İçiniz yâ Resûlallah!



Peygamber efendimiz hayretle sordular:



- Yâ Mikdâd! Sizler bu gece süt içmediniz mi?



O tekrar ricâda bulundu:



- İçiniz yâ Resûlallah!



Ne oldu yâ Mikdâd?



Sevgili Peygamberimiz alıp içtiler. Sonra da süt kabını o içti.



Büyük lezzet ve haz duymuştu. Peygamber efendimizden artan sütün harareti söndürücü olduğunu hissedince güldü. O zaman Resûl-i ekrem sordular:



- Ne oldu yâ Mikdâd?



O da bütün yaptıklarını ve üzüntüsünü bir bir anlattı. İki Cihân Güneşi tebessüm ettiler ve buyurdular ki:



- Bu hâl cenâb-ı Hakkın bizlere rahmetidir. Allahü teâlâya şükredelim!



Hz. Mikdâd Peygamber efendimize bildirdi.



Çok kırıldığını anlayan sevgili Peygamberimiz Allahü teâlânın Resûlüyle akrabâlık şerefine erişmiş oldu.



Hz. Mikdâd bütün müşküllerini Peygamber efendimize sorarak hallederdi. Bir gün Peygamber efendimize sordu:



- Yâ Resûlallah! Ben bir kâfirle dövüşürken benim için câiz midir?



Peygamber efendimiz buyurdular ki:



- Hayır! Onu öldürme!



- Fakat o onu öldürmiyeyim mi?



Onu öldürme!



Allahü teâlânın Resûlü tekrar buyurdular ki:



- Onu öldürme! Çünkü onu öldürmenden önceki hâline döner.



Hz. Mikdâd Kur’ân-ı kerîm okuyarak da coşturuyordu.



Hz. Ebû Bekir devrinde yapılan İslâm askerlerine heyecan ve şevk veriyordu.



Hz. Ömer zamanında ona gönderdiği mektupta şunları yazdı:



“Sana yardım için Allah yardımcınız olsun.”



“Bin kişiye bedel” Müslümanlardan biri de İslâm ışıklarıyla nûrlandı.



Peygamber efendimizin Medîne’ye hicretlerinden 24 yıl sonra idi. Hâinin biri halîfe Hz. Ömer’i hançerledi. Hayatından ümit kesildi. Yerine geçecek halîfeyi bildirmesini istediler. O da en kıymetli altı Müslümanı seçti. Onların hepsi sevgili Peygamberimiz tarafından Cennetle müjdelenmiş kimselerdi...



Halîfe daha sonra Hz. Mikdâd’ı çağırdı. Kendisine;



- Ey Resûlullahın süvârisi! Beni kabrime koyar koymaz emrini verdi.



Hz. Ömer’in bu derece güvenini kazanan Hz. Mikdâd halîfe seçildi.



Toprakla bulayınız!



Bir müddet sonra Halîfenin huzûruna yerden bir avuç toprak aldı. Övücülerin yüzlerine fırlattı.



Niçin böyle yaptığını soranlara da buyurdu ki:



- Çünkü Resûl-i Kibriyâ; “Yüzünüze karşı sizi övenlerin yüzlerini toprakla bulayınız” buyurmuşlardı.



Hz. Mikdâd Kur’ân-ı kerîm âyetlerinin bir araya getirilip toplanması için kurduğu heyete Hz. Mikdâd bin Esved’i de almıştır.



O devirde yaşasaydınız!



Hz. Mikdâd gittiği her yerde bu gözlere ne mutlu!” deyiverdi. Hz. Mikdâd biraz da üzülerek şunları söyledi:



- Sizleri bunu söylemeye sevk eden nedir? O devirde yaşasaydınız kendisine uymayan ve tasdîk etmeyen pek çok kavimle karşılaşmıştı.



Hâlbuki Allahü teâlânın sizi bu devirde yaratması sebebiyle yalnız Allahı biliyor ve ona îmân ediyorsunuz. Sizin sıkıntılarınızı başkaları çekti.



İnsanların azgınlıkları sebebiyle Peygamberler gönderilmiştir. Resûlullah efendimiz insanların puta tapmaktan başka hiçbir şey tanımadıkları câhiliyet ve vahşet devrinin en şiddetlisinde gönderilmiştir.



O Kur’ân-ı kerîmi getirdi çocuğunun veya kardeşinin küfürde olduğunu görüyor ve karşı duruyordu.



Kimsenin Cehenneme gitmesine katiyyen sevinmezdi ve îmân etmesini arzûlar bizi sevindirecek olanları bahşet.”



Sevmemi emir buyurdular



Hz. Mikdâd 653 yılında 70 yaşlarında hastalandı. Çok geçmeden Hakkın rahmetine Resûlünün hasretine kavuştu. Hz. Osman buyurdu ki:



- Ey Müslümanlar! Sevgili Peygamberimiz bizlere bildirdiler ki:



“... Allahü teâlâ Selmân ve Ebû Zer’dir...”



Cenâze namazını bizzat Hz. Osman kıldırdı.



Hz. Mikdâd’ın doğum yeri olan Behrâ sonra da Mekke’ye geldi.



Mekke’de Esved’in oğlu olarak tanındı.



Hz. Mikdâd ilk Müslümanlardandır. Müslüman olduğunu gizlemeyen yedi mücâhidden biri oldu. Mekkeli müşriklerputlara tapınmaktan vazgeçerek Müslümanlığı yeni kabûl edenlerin hepsine eziyet ve işkence etmeye başladılar.



Hicrete izin verildi



İslâmiyeti kabûl eden Hz. Mikdâd ve diğer kimsesiz Müslümanları yakalayıp işkenceleri artırarak devam ettiler.



Müslümanları her gördükleri yerde yakalayıp hapsediyorlar Habeşistan’a hicret eden ikinci kâfilenin içinde yer aldı. Peygamberimizin Medîne’ye hicretine kadar orada kaldı. Buradan Medîne’ye döndü.



Mikdâd bin Esved Medîne’ye gelince bu maksatla Mekke’ye gönderilmişti.



İşte bu sıralarda Mekkeli müşrikler Medîne’ye döndüler.



Hz. Mikdâd cesûr Kur’ân-ı kerîme ve sevgili Peygamberimize uygun hareket ederdi. Kur’ân-ı kerîmi baştan başa ezberlemişti. Hâfız idi. Çünkü Resûl-i ekrem buyurmuştu ki:



(Kur’ân-ı kerîme sarılınız! Çünkü o şefâ’at eden ve şefâ’ati kabûl edilendir. Kendisine uymayanların yenilmeyen hasmıdır. Kim Kur’ân-ı kerîmin emirlerine uyarsa onu Cennete götürür.



Kim de Kur’ân-ı kerîmin emirlerine sırt çevirirse hayrete düşüren bir Kur’ân dinledik ve hemen inandık ve artık Rabbimize hiçbir şeyi ortak koşmayacağız” dedikleri hakîkattir.)



İnsan kalbi



Hz. Mikdâd bin Esved herkesin hakkında son derece ihtiyatlı konuşurdu. Ancak işlerini netîcesine bakarak hüküm verirdi. Bu husûsta kendisi şöyle bildiriyor:



Ben şu cevâbı vermişti: “İnsan kalbi kadar değişen bir şey yoktur!”



Cenâb-ı Hak bizleri de âmin.