“ -susmak aşkın dilidir- diyen sevgili
konuş şimdi kelimelerine ihtiyacım var…”





Parça tesirli sancılar düşüyor kalbime…
düştükçe uçurum sancıdıkça aşk…
ve aşklaştıkça kalp
daha çok parçalanıyor hayat
yaklaştıkça daha bir özlüyorum
kabul ediyorumgalibimsin
ve ben her şeyini savaş alanında bırakan
maglup bir komutan gibiyim şimdilerde..
tüm zaferlerimi sende yitirmişim
kör bir şahinin gözleriyle yol arıyorum kendime
sana çıkmayacagını bildigim yolları görmekten korkuyorum belki de kim bilir?..



çıkmaz sokaklarda kısır kalıyorum döngülere..
ve ben dönemezken kendime
labirentlerinde kaybolmuşken
sagım sen solum sen yolum sen yönüm sen olmuşken
senden gayrısına yokyokluguna râm olmuşken
susma ömrüm!...



yol kesil cehenneme...



keskin bir virajsın içimde bir türlü alamadıgım..
ne zaman geçmeye kalksam senden
ya bir uçurum boşlugu ya bir şarampol oluyor sonum..
uzanan elleri tutmuyorum..
yüregime taktıgın alyans tutuyor içimi
içini bırakmıyorum..
dul bir hasrete yâd/igar kalıyorum ötelerde
Yar dedigimi agyar yaban dedigimi yar sanıyorlar..
Sancılanıyorum sessizligine
Tam vakti;
susturucu takılmışken yüregime
haykıramazken
her kurşun içimi parçalarken
infilak ederken isyanlarım sensizlige
ve akarken gözümden ırmak ırmak
susma ömrüm!...



ateş kesil cehenneme...





tüm piyonlarım tükendi.
Elimde bir şah…
nereye koysam kendine mat çekiyor..
Cemreler ihanet ediyor adına
Aslı hükümsüz..
kendini bile ısıtmıyor..
adım lâl kalıyor zemheri ayazlarına..
d-üşüyorum..
muhaciri degilim gayrı bu Arafın..
ne cennet kokabiliyorum ne cehennem yanabiliyorum..
kendimsiz bir kent kuruyorum yoklugunun sokagına..
baykuşlara sakinlik yapıyor kentimin ıssızlıgı…
sesine parazit yapan bir sesle yıkılıyorum
ugraşma aşk..!
kal(n)dıramazsın;
kumdan kaleler gibi bir rüzgarlık degil bir cümlelik yıkımlarım..
bilmem ki hangi rihter ölçer sarsıntılarımı..
artçı sellere verirken sitemimi
sana “sus”arken
ölüme “su”sarken
müptelâsıyken kahramanı bıçaklanmış masalların
aşk için aşıkları ezip geçmişken
susma ömrüm!...



şehâdet getir cinnetime...





öznesi sen olan bir ömre verdim adını
ki ölüm yar olana kadar tek yar dedigim ol diye..
sana geldim ölüme yar etme diye.
Susma diye çırpınışlarımın tek müsebbibisin..
Biliyorum aldırmıyorsun
Dönmeyeyim istiyorsun sultanlıgına
Ve aslında aşk’tan korkuyorsun
Zulmetin sırtımda yama olurken yar’alarıma



Hani olur da geldigimde bir gün
kapanacaksa yüzüme şehrinin kapıları
her lisanı lâl bırakan bakışlarım anlamını yitirecekse eger
ve el elini tutacaksa ellerin
Elimde degil yanacagım




O vakit gülüp geçeceksen yangınlarıma
Sarmayacaksan
Benimle kınanıp benimle yanmayacaksan
Cennetten kovulmayı göze almayacaksan
Bir sözüne çölde vaha gibi susarken
öyle umarsız susacaksan…
sen de sus ömrüm!...




Sus!..
Sus ki ölüm bana yar
ben ölüme YAR olayım…
sen toprak kesil cesedime:redface: