Kısmet Değilmiş | Ezgin Kılıç
İnsan bir hayatının en güzel günlerini, bir de en kötü anlarını ömrünün sonuna kadar asla unutmaz..
Unutamaz...
Bu yüzden bazılarını gülümseyerek hatırlarsın, bazılarını da nefretle..
Ben seni gülümseyerek hatırladım sevgilim.
Yine de en çok senden nefret ettim..
Hayat insana ne verir belli olmaz elbette..
Ama insan bir kere alıştı mı birine hiç gitmesin istiyor,
Üstelik bir gün biteceğini bilse bile..
Yani sevgilim gönül bir kere sevince insan bile bile giriyor ateşe..
Ben de sevgilim, ben de...
Ömrüm ömrüne eklensin istedim..
Sesim senin, gözlerim senin, nefesim senin olsun isterdim..
Olmadı işte, hayırlısı diyelim..
Şimdilerde nasılsın, ne yapıyorsun bilmiyorum.
Sanma ki meraktan çıldırıyorum...
Öyle olduğu zamanlarda oldu muhakkak, ancak büsbütün unuttum desem yalan olur ama alıştım..
Biliyorum, ne sen gelirsin bu saatten sonra ne de gelsen bile eski sıcaklığıyla ben seni sevebilirim.
Çünkü bir yerden sonra bir şeyler eksik kalıyor hep ve ne yaparsan yap bir daha tamamlanmıyor.
Nasıl anlatsam bilemiyorum...
Vazgeçilmiş bir bağımlılık gibi düşün, sigara gibi mesela...
Ama ben dudak tiryakisi değilim bilirsin.
Bu yüzden kafama değil gönlüme vuruyorsun..
Ve sen bunu çok sık yapıyorsun...
İsyan etmemek lazım bir yerden sonra...
Ve en önemlisi daha fazla dağılmadan toparlamak gerek..
Hayat devam ediyor sonuçta ölenin ardından bile üç günlük yas tutulan bu çağda terk edip giden birinin yası daha ne kadar tutulabilir ki.?
Ben seni daha ne kadar aklımda tutabilirim, ne kadar bekleyebilirim, seni daha ne kadar sevebilirim.?
Geçer...
Acım da yasım da geçer..
Mutlaka geçer zamanla..
Belki başka bir aşkla, belki yeni bir başlangıçla...
Ama elbet geçer.
Mühim olan geçmesi falan da değil aslında, istesem şimdiye kadar çoktan alışmıştım yokluğuna.
Ama ben değil bir gün, bir an bile alışmak istemedim buna..
Sen, yokluğunu kabullenmediğim sürece aklımda olursun sevdiğim..
Bunu sakın unutma...
Meğer nasılda alışmışım sana, yüreğim seni nasıl da sevmiş..
Ama ne yapalım kısmet değilmiş...