Yaylı sazların en önemlisidir. Araplar'ın rebabından örnek alınarak geliştirilmiştir. 10. yüzyıla doğru Avrupa'ya geçmiştir. 16. yüzyılın başında da Italyan ustalar kemana bugünkü şeklini vermişlerdir. Venedik yakınlarındaki Cremona kasabasında yetişen Andreas Amati, Antonİo Stradivarİ ve Guarnieri tarihin en ünlü keman yapımcılarıdır. Kemanın 70 ayrı parçası vardır. Bunların yapıştırılmasında tutkal kullanılır. Sol, re, la, mİ sesleri veren dört teli vardır. Keman, ortalama 60 - 62 santim boyunda olur, bunun 25 santim kadarı saptır. Yay da 75 santim kadardır.
Keman Batı müziğinde piyanodan sonra en fazla tercih edilen virtüözlük çalgı aletidir. Keman (violon), alto (vlola), çello (violonsel) ve kontrbastan kurulu yaylı sazlar topluluğuna orkestrada «keman ailesi» adı verilir. Orta Asya Oğuz Türklerinin bir çalgısı olan Oğuz Kemençesi (kemençe-i guz) nin kemanın menşei olduğu ve Hindistana yayılmasından sonra Haçlı seferleri ile Avrupa tarafından tanındığı ve geliştirildiği bazı kaynaklarda belirtilmektedir. Avrupada, özellikle İtalyada gelişen keman, bu gelişmesini 16. yüzyılın başlarından 17. yüzyılın sonuna kadar olan süre içerisinde tamamladı.
İslam dininin harbe hazırlık dışında çalgılara müsaade etmemesinden keman, Osmanlılar zamanında hemen hemen hiç kullanılmamıştır. Ancak Tanzimatın ilanından sonra batı kemanı olarak girmeye başlamıştır. Keman, başlıca sekiz kısımdan ibaret bir çalgıdır. Bu kısımlar: Gövde, üst kısım, alt kısım, siyah tahta, telleri tutan köprü arkasındaki siyah abanoz kısım, eşik, salyangoz ve anahtarlardır. Yapımı zor olan kemanın boyu 60-62 santimetredir. Bunun 38 santimetresini gövde, 25 santimetresini ise sap teşkil eder. Keman yayı 75 cm uzunluğunda, reçinelenmiş at kılındandır, gövde, içi boş olup, ince tahtadan yapılır. Kemandaki teller sol, re, la ve mi (en kalın, kalın, ince, ve en ince) telleridir. Ekseriya kırmızımsı sarı, vişne çürüğü, bazen koyu sarı, turuncu, kahverengi, kırmızı cila ile renklendirilir.
İnce uzun şekilli olan keman ucu çeneye dayanarak, sapı sol elle tutulmak ve parmaklar tellere basmak suretiyle ve sağ elin tuttuğu yay tellere sürterek çalınır. Normal olarak keman öğrenimi dokuz senede tamamlanır. Virtüözlük için gerekli olan çalışmalar ise bunun haricindedir. Ses sahası 4,5 sekizlik olan keman için notalar sol anahtarı ile yazılır. Meşhur bestekar Boch ile başlayan, keman için müzik parçalarının (konçertoların) bestelenmesi, zamanla yaygınlaşarak çok büyük sayılara ulaşmıştır. Keman, çok geniş ses imkanlarına sahip olduğundan dolayı orkestra içinde veya tek başına (solo) olarak yaygın bir şekilde kullanılır.
Keman Batı müziğinde piyanodan sonra en fazla tercih edilen virtüözlük çalgı aletidir. Keman (violon), alto (vlola), çello (violonsel) ve kontrbastan kurulu yaylı sazlar topluluğuna orkestrada «keman ailesi» adı verilir. Orta Asya Oğuz Türklerinin bir çalgısı olan Oğuz Kemençesi (kemençe-i guz) nin kemanın menşei olduğu ve Hindistana yayılmasından sonra Haçlı seferleri ile Avrupa tarafından tanındığı ve geliştirildiği bazı kaynaklarda belirtilmektedir. Avrupada, özellikle İtalyada gelişen keman, bu gelişmesini 16. yüzyılın başlarından 17. yüzyılın sonuna kadar olan süre içerisinde tamamladı.
İslam dininin harbe hazırlık dışında çalgılara müsaade etmemesinden keman, Osmanlılar zamanında hemen hemen hiç kullanılmamıştır. Ancak Tanzimatın ilanından sonra batı kemanı olarak girmeye başlamıştır. Keman, başlıca sekiz kısımdan ibaret bir çalgıdır. Bu kısımlar: Gövde, üst kısım, alt kısım, siyah tahta, telleri tutan köprü arkasındaki siyah abanoz kısım, eşik, salyangoz ve anahtarlardır. Yapımı zor olan kemanın boyu 60-62 santimetredir. Bunun 38 santimetresini gövde, 25 santimetresini ise sap teşkil eder. Keman yayı 75 cm uzunluğunda, reçinelenmiş at kılındandır, gövde, içi boş olup, ince tahtadan yapılır. Kemandaki teller sol, re, la ve mi (en kalın, kalın, ince, ve en ince) telleridir. Ekseriya kırmızımsı sarı, vişne çürüğü, bazen koyu sarı, turuncu, kahverengi, kırmızı cila ile renklendirilir.
İnce uzun şekilli olan keman ucu çeneye dayanarak, sapı sol elle tutulmak ve parmaklar tellere basmak suretiyle ve sağ elin tuttuğu yay tellere sürterek çalınır. Normal olarak keman öğrenimi dokuz senede tamamlanır. Virtüözlük için gerekli olan çalışmalar ise bunun haricindedir. Ses sahası 4,5 sekizlik olan keman için notalar sol anahtarı ile yazılır. Meşhur bestekar Boch ile başlayan, keman için müzik parçalarının (konçertoların) bestelenmesi, zamanla yaygınlaşarak çok büyük sayılara ulaşmıştır. Keman, çok geniş ses imkanlarına sahip olduğundan dolayı orkestra içinde veya tek başına (solo) olarak yaygın bir şekilde kullanılır.