Kayıp
Bir nefes yakınımda, bir kaç ömür uzağımdasın.
Hangi ömrün hangi baharında, hangi baharın hangi ayında bulurum seni?..
Hangi dönmeyen dilde, hangi suskun gönülde, hangi soğuk eylülde bulurum?
Söyle!..
Kim bilir belki sakin bir türküde, belki yarım bir öyküde, belki derin bir uykuda, belki ağır bir korkuda…
Nerde bulurum seni, söyle!.
Şimdi yollara düşüp,kendimden başlasam aramaya,ortak bir acıda buluşsak seninle..
Aynı bardaktan çay içip,aynı sigarayı yaksak.
Önce sen bir nefes çeksen, sonra ben hiç gam çekmesem…
“Kim ne der”den vazgeçip, az geçebilsek sınırları.
İmkânsızın kalbine inse, sızlasa yasağın duvarları, saatler selam dursa, bakakalsa yalancı ümitler..
Gerçeğin ötesinde,yarınların ortasında, bir fırtına ertesinde, ortak bir yalnızlıkta mı bulurum, yoksa ortak bir yakınlıkta mı seni?
Nerde bulurum, söyle!..
Yalnızlığın fezasında,esaretin hizasında mı?
Meylerin ervahına düşmüş köhne bir içki masasında mı?
Ölümle yaşam arasında ya da Azrail’in asasında mı?
Şehadeti yetişmemiş, azledilmemiş çarpık suçların idam sehpasında mı?
Kimbilir, bir şiirin içine saklanmışsındır belki, bir çocuğun gülüşünde, bir yağmurun düşüşünde, bir mahkumun vedasında veya bir celladın baltasında.
Nerde arayım seni söyle, isimsiz şiirlerin yitik mahlasında mı, müebbet sevdaların gönül halâsında mı yoksa katledilmiş bir aşkın yanık selâsında mı?
Nerde bulurum seni?
Söyle!.
Kaç kere ölmem gerek, kaç ölüm seçmem gerek, sana ulaşmak için?
Kabre düşen bir ayışığından mı başlayayım,
Cehennemin kara kışından mı?
Araf’tan mı geçmeliyim, sırattan mı düşmeliyim?
Kaç kurban, kaç adak?
Baharı unutan kışlar bitti, utangaç bakışlar bitti, yerli yersiz dökülen yaşlar bitti.
Bedeli ne olursa olsun geri adım atmayacağım.
Dişe diş, göze göz.
Artık vazgeçmek yok.
öz mü?
Söz…
Ahmet Çabuk