*Halkın oluşturduğu ve halk içinde oluşan şiirlerdir.

*Halkın yaşama biçimini, acılarını, sevinçlerini, hayata bakış tarzını yansıtır.

*Dili konuşma dilidir. Yabancı etkilerden uzaktır.

*İçten bir anlatımı vardır.

*Nazım birimi genellikle dörtlüktür.

*Ritim millî ölçümüz olan hece ölçüsüyle sağlanır.

*Çoğunlukla yarım uyak kullanılır.

*Bu şiirler genelde saz eşliğinde söylenir.

*Bu şiir geleneğinde kullanılan belli başlı nazım şekilleri ve türleri şunlardır: Mani, türkü, ninni, tekerleme, destan, ağıt, koşma, semai, varğı, ilahi, nefes, nutuk, deme vb.

*Şair son dörtlükte takma adını (mahlas) söyler.

*Bu şiirlerin toplandığı defterlere "cönk" denir.

*Gelenek, usta-çırak ilişkisiyle bugüne kadar gelmiştir.

*Halk şiiri geleneğinin en güçlü temsilcileri Karacaoğlan, Âşık Seyrani, Pir Sultan Abdal, Dadaloğlu, Yunus Emre, Kaygusuz Abdal, Erzurumlu Emrah, Gevheri'dir.

*Bu geleneğin son dönem temsilcileri arasında Aşık Veysel, Murat Çobanoğlu, Aşık Reyhani, Aşık Şeref Taşlıova veAşık Mahzuni Şerif'nin önemli bir yeri vardır.

Örnek:

Estirir de seher yeli estirir
Kimini ağlatır kimini küstürür
Kısmet ise kadir Mevla'm gösterir
Çokça heves edip öğmeli değil (Karacaoğlan)