günlerden perşembeydi. desaneden çıkmış evime gitmek için tranvaya binmiştim. Tranvayda çok az kişi vardı. Etrafıma bakınıp duruyordum. Birden gözüme birisi takıldı.
Yırtık elbisesi, elinde büyük bir poşeti ile duran bir dilenciydi. Farketmiştim'ki herkez ona bakıyodu. Dilenciye karşı içim sızlamıştı, ona acımıştım. Ama ne yapabilirdimki. Belki param olsa düşünmeden verirdim ama benimde param o an yoktu. Biraz zaman geçtikten sonra
ineceğim durağa gelmiştim. Kapılar açılmıştı. Tam ben inecekken dilenci önümden geçip benden önce inmişti. Onun ardından da ben inmiştim. Evime doğru yürüyordum, dilencide önümde yürüyordu. Dilenci bir an bir köşeye oturup önüne poşetinin içinden mendilleri çıkarıp koydu. Ben çeplerimi yoklayıp para varmı ki diye baktım. Cebimi yokladığımda birazda olsa param varmış. Dilencinin yanına yaklaşıp bir tane mendil aldım. Yüzüme öyle bir bakıyordu ki sanki hiç kötü durumda değildi, yüzü gülümsüyordu. Şaşkın bir şekilde evime gitmiştim. Evde kardeşim hastaydı. Mendili ona verip sıcak bir çorba yapmak için mutfağa gitmiştim. Çorbayı yaparken birden bire kardeşim 'mendilin içinde birşey var.' dedi
koşarak içeri gidip mendilin içinde ne olduğuna bakmıştım. İçinde katlanmış küçük bir kağıt vardı. Kağıdın içini açıp baktığımda içinde
''NE OLURSA OLSUN GÜLÜMSEMEYİ HİÇ UNUTMA YAZIYORDU'' yazıyordu...

bu beni çok duygulandırmışdı. Ne durumda olursak olalım, yüzümüzdeki o gülümseme hiç eksik olmasın...