Fedakarlık..

Tam 4 yıl birbirimizi sevdik, ölürcesine, delicesine ve aramızda yüzük taktık. Ama ailelerimizden gizledik bunu.


Birgün ikimizde ailelerimize söyledik. Benim ailem karşı çıktı. Çünkü onun ne bir işi, ne de bana bakacak bir durumu vardı. Ben hemşireydim, o ise işsizdi. Ailem eğer onunla evlenirsem beni evlatlıktan reddedeceğini söyledi.


Bir tarafda ailem, bir tarafda mutluluğum, sevdiğim ve onlar başardı ayrıldık. Hem de birbirimizi ölürcesine severken...


Ailem beni bir öğretmenle tanıştırmak istedi. Ben istemesemde onlar istiyorlardı. Herşeyi onlar için yaptım, herşeyden vazgeçtim.


Tanıştık ve ben çok kötüydüm o zamanlar. Sadece onu, sevdiğimi istiyordum, ama o yoktu...


Neyse söz, nişan derken evleneceğimiz gün geldi çattı. Gelinliğimi giyince ona verdiğim sözler geliyordu hep aklıma ve utanıyordum kendimden.


Etrafıma sahte gülücükler dağıtıyordum. Birden salona biri girdi. Adeta donduğum andı o an... Oydu karşımda duran, sevdiğim karşımdaydı. Ben başkasının kolundayım... Meğer arkadaşının düğünüymüş. Beni görünce gözünden yaşların damladığını gördüm, bir an öldüğümü zannettim.


Onu çok seviyordum. Evleniyorum ama yüzüğü halen parmağımdaydı, o da gördü. Onunda parmağındaydı birbirimizle gizlice sözlenirken taktığımız yüzükler...


Peki bizim suçumuz neydi. Ailem için herşeyden vazgeçtim. Ama onlar sevdiğime vermediler beni. Şimdi bir türlü sevemediğim adamla aynı evde ve aynı yatakta uyuyup uyanıyordum.


Evet size soruyorum: Şimdi 1 yıldır evliyim ama parmağımda onun yüzüğü var. Bedenim başkasının olsa da ruhum, kalbim, sevgim herşeyim onun. İnşaAllah onu çok seven biri çıkar benim gibi yapmaz. O yani Mehmet bunları hakediyor.


Ben ise ailemin kurbanı oldum, onlar için herşeyimi feda ettim, kendimi bile...


Aileler evlatlarınızı sevdiklerine verin, yoksa benim gibi hayatlarını genç yaşta karartmayın...