Bu aralar ellerim hep üşür benim. Doktor 'kansızlık' der, ben 'sensizlik' derim .
Ne gelir elimizden insan olmaktan başka.
Bana kalbimdesin deme! Bilirsin, kalabalık yerleri sevmem.
Bazen diyorum ki onu kafama takmamalıyım. Sonra da diyorum ki; önce kalbimden atmalıyım .
Kim ne derse desin ben bu günü yakıyorum yeniden doğmak için çıkardığım yangından...
Bakmayın etrafımda çok insan dolandığına; sırılsıklam yalnızım aslında.
İnsan bazen ağlamaz mı bakıp bakıp kendine.
Sormayın artık her gün 'nasılsın' diye..! Nasılsa adet olmuş iyiyim demek. Kötüyüm ben hem de çok..! Kime ne ?
Acılar da acılaşıyor gittikçe sanki, bir azarlanmayla ölümünü düşünen çocuklar gibi.
Sevgiler gönderirdi nedense utanırdı da bundan Gönderir gönderir geri alırdı bir gücenikliği sonra.
Doğanın bana verdiği bu ödülden çıldırıp yitmemek için iki insan gibi kaldım. Birbiriyle konuşan iki insan.
Bu yüreğe bu kadar acı fazla dersin bazen kendine.. Ama hata bizde. Küçücük bir yürekle kocaman sevmek ne haddimize !
Arkana Bile Bakmadan Gitmek İstersin. Öyle Herşeyi Bırakmana Falan Da Gerek Yok. Anıları Bırakabilsen Yeter..!
Sanki hiçbir şey uyaramaz içimizdeki sessizliği, ne söz, ne kelime, ne hiçbir sey.
Kısa bir gülümseme yürüdü dudaklarından. Benim dudaklarıma da geçti...
Çünkü sen, Sen benim sevmemin başlangıcısın olsa olsa.
Tek ihtiyacım neydi biliyor musun? Bir papatya yaprağı daha.
ve mutluluk bir kibrit çöpü. Artık ne kadar yanarsa....
Biliyorsun, bizim her türlü yalnızlığımız Yeni bir dil olacak yarın.
Hiçbir dilde söylenmemiş, hiçbir dilde yazılmamış, sözler ve şarkılar içindeyim.
Anlıyorum Yaşam elbette uzun biz duyabildikçe sevgiyi Yalnızca bunun için uzun Yani sevgiyle de sevebilir insan, sevdayla da...
Bazen arkana bile bakmadan gitmek istersin. Öyle herşeyi bırakmana felan da gerek yok. Anıları bırakabilsen yeter .
Öyle bi çık ki karşıma Her baktığımda ilk defa görüyormuşum gibi, az kalsın ölüyormuşum gibi'' hissedeyim seni .
Elbette bir ustalıktır bizim sevgimiz.Mutlu bir yolcu gibi yol kenarlarındakilere el eden.
İnsanın insana verebileceği en değerli şey yalnızlıktır.
Nedensiz bir çocuk ağlaması bile Çok sonraki bir gülüşün başlangıcıdır.
Değilsek de yakın, birbirimize uzak da sayılmayız büsbütün...
İnsanın insandan başka dayanağı yok. Yalnızlık bile, başka insanların varlığı bilindikçe bir anlama kavuşuyor.
Oysa Allαh sevdiğine kαvuştursun. diyen hiç bir dilenciyi boş geçmemiştim ben.
Neden aklıma geliyor istasyon büfesindeki durusun.Hava soğudu -kasımın son günleri- kar yağacak, bembeyaz olacak unutulmuşluğum.
Sarılıp gövdesine sımsıkı, bir kadın kendini doğurabilir isterse.
Bir mektup, bir telgraf alındısı değil unutulmuş bir sevdadır kapısını çalan.
Ne çıkar siz bizi anlamasanız da.
Gökyüzü gibi şu çocukluk, hiçbir yere gitmiyor.
Çok uzaklara bakmaktır, diyoruz, durmadan saate bakmak.
Biliyor musun az az yaşıyorsun içimde ; oysaki seninle güzel olmak var...​