Bilgisayarımda senin adına yazılmış şiirlerin olduğu bir klasör duruyor. Sözde sana yollayacaktım onları. Şimdi ben klasörün adını mı değiştirmeliyim? Adını ne yazarsam içimi acıtmaz bulamıyorum.
Kendime anestezi yaptırmak istiyorum. Bitti değil mi? Şimdi kabul-lenme süreci. Kabul et desem kendime bin beş yüz kere işe yarar mı acaba?


Bu nasıl aşk? Gururun öyle yüksek ki aşkına göre ilgisizliğinin karşısında ezilmekten yoruldum. Kendimi o ilgisizlikten çekip almak istedim. Ben kendi buhranımı yaşarım ama bu biri benimle ilgilenmediğinden olmamalı. Nereye kadar? Bekliyorum sabır gösteriyorumseni olduğun gibi kabul ettim; ama nereye kadar?


El insaf! Hiç mi demiyorsun durup da kendine ‘Yahu kız nasıl çabalıyor bu ilişki için sonsuza kadar durur mu orada acababen de bir şey yapmalıyım o benim için değerli e gitmesini istemiyorum.’ Demediğini biliyorum çünkü sessiz kaldım.


Sessiz bir köleysem şayet bu ilişki devam edebilir evet. Aşk bu mu? Şahsiyetsizlik mi? Duyulmamak mı? Hem adına aşk denilmesi hem bu kadar canının acıtılması mı? Ömrümdeki en güzel varlıkla bugün yollarımız ayrılıyor. Bir ip/bağ var aramızda.



Giderek uzaklaşacak bugünden itibaren.


Öylece susup beklediğin ve tepki vermediğin halde bekledim.Bu halde dahi ilişkiye saygısızlık etmedim flört etmedim. Bu kadar yokmuşum gibi davrandığın onca zamanda dahi.
Ne gücüme gitti biliyor musun hem hayatımdasın hem değilsin. Nereye kadar? Gelecek misin? Yine canımı her defasında acıtacak mısınüzerine suçlu bir de ben olacağım.


Öyle rahat ve edimsizsin ki bu aşk için rüya gibi günlerden sonra insan nasıl böyle taş gibi tepkisiz olabilir diyorum; çıkamıyorum işin içinden.



Tek bildiğim bunu hak etmiyorum.​