Dua, Allah'a yalvarma, yakarma, ondan maddî ya da mânevi bir şeyler istemektir. Dua, kulu Allah'a yaklaştıran büyük bir ibadettir. Dua, Allah ile kul arasında bir iletişim yoludur. Aslında genel anlamıyla bütün ibadetler birer duadır. Namaz kılarak, oruç tutarak, zekât vererek, hac yaparak dua etmiş oluruz. Bunun dışında bir de daha dar ve özel anlamıyla dua vardır. Bu anlamıyla dua, kulun ihtiyacı olan şeyleri yaratıcısından istemesi, derdini ve sıkıntısını gidermesini talep etmesi, verdiği nimetler İçin O'na şükretmesi, O'ndan günahlarını affetmesini dilemesidir. Dua, yaratıcısı Allah'ın yüceliği, cömertliği, zenginliği ve kudreti karşısında insanın, kendi küçüklüğünü, çaresizliğini, mahrumiyetini ve acizliğini hissedip ifade etmesinin bir şeklidir. Peygamberimiz bir Hadis-i Şeriflerinde: “Allah'ın rahmet ve ihsanını talep ediniz. Çünkü Allah Teala kendinden bir şey istenmesini sever. İbadetlerin en faziletlisi duadan gelecek kurtuluşu beklemektir.” buyurmuşlardır. (Tirmizi).

insanın, yaratıcısı katındaki değerini belirleyen en temel etkenlerden biri duadır. Zira kişi, dua ederek kendi âcizliğini kabul etmekte, Allah'ın yüceliğini ifade etmektedir. Bundan dolayıdır ki Rabbimiz Kur'an-ı Kerîm'de şöyle buyurur: De ki: Duanız olmasa, Rabbim size ne diye değer versin! (Furkân 25 / 77).

Dua etmek, hiçbir şey yapmadan, elimiz kolumuz bağlı oturup ihtiyaçlarımızı peşpeşe sıralayarak Allah'tan sadece “istemek” değildir. Elbette ihtiyaç duyduğumuz şeyleri Allah'tan isteyeceğiz. Ancak elimizden gelenleri yapmak, imkânlarımızı kullanmak da fiilî bir duadır. Dua etmek, “Ben dua ettim” diyerek üstümüzden sorumluluğu atmak, ihmalkârlığa kapılmak değildir. Duada hal ve kal bir olmalı, fiilen yapılanlar sözlü dua ile, dil ile istenenler ameller ile desteklenmelidir.

Dua, insanın yalnızca kendisi için gerçekleştirdiği bir eylem değildir. Kendimiz için dua ettiğimiz gibi başkaları için de dua ederiz. Hatta sadece insanlar için değil, canlı cansız bütün varlıklar için dua ederiz. Bu yönüyle dua, gerek diğer insanlarla gerekse canlı cansız bütün varlıklarla daha güçlü ilişkiler kurmamızı sağlar, onlara karşı hissettiğimiz sevgiyi çoğaltır, aramızdaki yakınlığı arttırır.

“Bereket versin!”, “Allah şifa versin!”, “Hayırlı yolculuklar!”, “Eline sağlık!”, “Allah rahmet etsin!”, “Kolay gelsin!” gibi ifadeler başka insanlar için yaptığımız dualara birer örnektir.

Dua, bizi mânevî ve psikolojik açıdan geliştirir. Hiçbir zaman yalnız olmadığımızı dua ederek hissederiz. Dua, Allah ile kurduğumuz bağı güçlendirdiği gibi zorda kaldığımız durumlarda Allah'ın bize yardım edeceği duygusunu kazandırarak ümitsizliğe kapılmamıza engel olur. Dua, yalnızlık korkusuna, umutsuzluk uçurumuna, sıkıntı karanlığına, günahın ağırlığına karşı müminin devası ve ışığıdır.

Dua etmek âcizliğimizi dile getirmektir. Dua eden kişi alçakgönüllü olmayı, şeytanın en önemli özelliği olan kibir ve büyüklenmekten uzak durmayı öğrenmiş olur. Dua, kalemsiz ve kâğıtsız olarak dileklerimizi doğrudan Allah'a ilettiğimiz dilekçelerimizdir. Dua ederken Allah ile aramıza hiçbir kimseyi aracı kılmadığımız için İslâm inancının temeli olan “tevhid”, yani Allah'ın bir olduğu İlkesini de ortaya koymuş oluruz.

Peygamberimizin çok çeşitli ve güzel duaları vardır. Onları ezberleyerek, okuyarak Allah'a yakın olmaya çalışılmalıdır. Annenin, babanın ve mazlum insanların duaları kabul edilir. Bu sebeple onlardan beddua almamak lazımdır.​