Fahrüddin er-Razi: Dua edenin zihni, ALLAHtan başkasıyla meşgul olduğu sürece, ALLAHa dua etmiş olmaz. İnsan, her şeyden vazgeçince, hak olan bir (ALLAHın) marifetine dalmış olur. böylece de, bu makamda bulunmasından dolayı, kendi hakkını istemesi ve payını düşünmesi imkansız olur. Aradaki vasıtalar tamamen kalkınca, yakınlık meydana gelir. Kul, kendi nefsinin maksadlarına iltifat etmeye devam ettiği sürece, ALLAHa yaklaşamaz. Çünkü bu maksadlar onu ALLAHtan alıkoyar. Böylecve duanın, ALLAHa yakın olmayı ifade ettiği ortaya çıkmaktadır. Bu sebeple dua, ibadetlerin en üstünüdür. (Fahrüddin er-Razi, Tefsir-i Kebir, 4, 375)