SUÇ:
Ben, diğer yoksul yurttaşlardan farklı olmayan birisiyim. Elbisem onların elbisesi, midem onların midesi gibidir. Ben de onlar gibi korkuyorum.
Devlet bana, sahip olduğu bir fabrikada çalışma şerefini bağışladığında, ben bu bağşın değerini bilemedim. Birkaç ay sonra, düşmanlara karşı verilen savaşın gerektirdiği parayı görmezden gelerek ve kemer sıkmayı emreden resmî buyruklara aykırı olarak maaşımın artırılmasını istedim. İsteğim yerine getirildiği taktirde ülkeme ne kadar zarar vereceğime hiç dikkat etmedim. Eğer maaşımda artış olsaydı, devletin parası azalırdı; devletin parası azalırsa viskiye, kadın elbiselerine, arabalara, köşklere ödenen paralar azalırdı. Viski azalır, kadınlar darılır, araba ve köşkler görkemli olmazsa, ülke yöneticilerinin daha az mutlu olacakları tarihsel olarak ve objektif şekilde kanıtlanmıştır. Yöneti-cilerin mutluluğu azalınca da moralleri bozulur, açıklamaları, söylevleri, konuşmaları durgun, sıkıcı, düşmana korku salmayan bir hal alır. Bundan dolayı, maaşımın artırılmasını istediğim zaman, düşmana hizmet etmiş ve ülkemize açtığı psikolojik savaşında başarı kazanmasına katkıda bulunmuş oldum. Bu durumda en büyük cezaya çarptırılmalıyım.

NOT: Bu ani bilinçlenmemin, polis karakoluna götürülmemle bir ilgisi yoktur; çünkü orada bana üretimi artırmayı hedefleyen önerilerimden başka bir şey sorulmadı.

-Zekeriya Tamir-