Çocuğun baktığı ayakkabı

Ayakkabıcı, yeni getirdiği malları vitrine yerleştirirken, sokaktaki bir çocuk onuseyretmekteydi. Okullar kapanmak üzere olduğundan, spor ayakkabılara rağbet fazlaydı.Gerçi mallar lüks sayılmazdı ama küçük bir dükkân için yeterliydi. Onların en güzelini öntarafa koyunca, çocuk vitrine doğru biraz daha yaklaştı. Fakat bir koltuk değneğikullanmaktaydı. Hem de güçlükle...
Adam ona bir kez daha göz attı. Üstündeki pantolonun sol kısmı, dizinin alt kısmından sonrabostu. Bu yüzden de sağa sola uçuşuyordu. Çocuğun baktığı ayakkabılar, sanki onu kendindengeçirmişti. Bir müddet öyle durdu. Daldığı hülyadan çıkıp yola koyulduğunda, adamdükkândan dışarı fırlayıp: – “Küçüüük!” diye seslendi.”
Ayakkabı almayı düşündün mü? Bu seneki modeller bir harika!” Çocuk, ona dönerek: –“Gerçekten çok güzeller!” diye tebessüm etti, “Ama benim bir bacağım doğuştan eksik”. –“Bence önemli değil!” diye atıldı adam. “Bu dünyada her şeyiyle tam insan yok ki! Kiminineli eksik, kiminin de bacağı. Kiminin de akli veya vicdani.” Küçük çocuk, bir şeysöylemiyordu. Adam ise konuşmayı sürdürdü: – “Keşke vicdanimiz eksik olacağına,ayaklarımız eksik olsa idi.” Çocuğun kafası iyice karışmıştı. Bu sefer adama doğru yaklaşıp: –“Anlayamadım! Dedi. Neden öyle olsun ki?” – “Çok basit!” dedi, adam. “Eğer yoksa cennetegiremeyiz. Ama ayaklar yoksa problem değil. Zaten orda tüm eksikler tamamlanacak. Hattasakat insanlar, sağlamlara oranla, daha fazla mükâfat görecekler...” Küçük çocuk, bir kezdaha tebessüm etti.
O güne kadar çektiği acılar, hafiflemiş gibiydi. Adam, vitrine işaret ederek: – “Baktığınayakkabı, sana yakışır!” dedi. “Denemek ister misin?” Çocuk, başını yanlara sallayıp: –“Üzerinde 30 lira yazıyor” dedi, “Almam mümkün değil ki!” – “İndirim sezonunu senin içinbiraz öne alırım!” dedi adam, “Bu durumda 20 liraya düşer. Zaten sen bir tekini alacaksın, oda 10 lira eder.” Çocuk biraz düşünüp: – “Ayakkabının diğer teki ise yaramaz!” dedi, “Onukim alacak ki?” – “Amma yaptın ha!” diye güldü adam. “Onu da, sağ ayağı eksik olan birçocuğa satarım.”Küçük çocuğun akli, bu sözlere yatmıştı. Adam, devam ederek: – “Üstelik deörgencisin değil mi?” diye sordu. – “İkiye gidiyorum!” diye atıldı çocuk, “Üçe geçtimsayılır.” – “Tamam, iste!” dedi adam. “5 Lira da örgenci indirimi yapsak, geri kalır 5 lira. Oda zaten pazarlık payı olur. Bu durumda ayakkabı senindir, sattım gitti!”
Ayakkabıcı, çocuğun şaşkın bakışları arasında dükkâna girdi. İçerdeki raflar, onun beğendiğimodelin aynıyla doluydu. Ama adam, vitrinde olanı çıkarttı. Bir tabure alıp döndükten sonra,çocuğu oturtup yeni ayakkabısını giydirdi. Ve çıkarttığı eskiyi göstererek – “Benim satışişlemim bitti!” dedi, “Sen de bana, bunu satsan memnun olurum.” – “Saka mı yapıyorsunuz?”diye kekeledi çocuk, “Onun tabanı delinmek üzere. Eski bir ayakkabı, para eder mi?” – “Sençok cahil kalmışsın be arkadaş...” dedi adam, “Antika eşyalardan haberin yok her hâlde. Birantika ne kadar eski ise, o kadar para tutar. Bu yüzden ayakkabın, bence en az 30-40 lira eder.” Küçük çocuk, art arda yaşadığı şokları üzerinden atabilmiş değildi. Mutlaka bir rüyadaolmalıydı. Hem de hayatındaki en güzel rüya.
Adamın, heyecandan terleyen avuçlarına sıkıştırdığı kâğıt paralara göz gezdirdikten sonra, 10liralık banknotu geri vererek: – “Bana göre 20 lira yeterli.” dedi. “İndirim mevsiminibaşlattınız ya!” Adam onu kıramayıp parayı aldı. Ve bu arada yanağına bir öpücük kondurdu.Her nedense içi içine sığmıyordu. Eğer bütün mallarını bir günde satsa, böyle bir mutluluğubulamazdı.