Bir gün mahallelerine yeni bir komşu taşınmış. Zehra adında bir kızları vardı. Sevgi ile Zehra arkadaş oldular. Çok iyi anlaşıyorlar, birbirlerinden ayrılmıyorlardı. Hatta bir gün Zehra, Sevgi’ye çok güzel olduğunu bile söylemiş. Bunu duyduğuna çok sevinen Sevgi, arkadaşını daha da çok sevmeye başlamış.​

Bir gün yine okuldan döndüğünde Sevgi’yi ağlarken gören Zehra, neden ağladığını sormuş. Sevgi, okuldaki arkadaşlarının kendisine “çirkin” dediklerini ve buna çok üzüldüğünü anlatmış. Zehra da duyduklarına üzülmüş. Fakat arkadaşına şunu söylemiş.”Sevgi, Allah hiç kimseyi çirkin yaratmamıştır. Sen iyi ve güzel bir kızsın. Benim de en sevdiğim arkadaşımsın.” demiş. Buna çok sevinen Sevgi, Zehra’ya sarılmış.​

Sevgi, ertesi gün okulda yine kendisine “çirkin” diyen arkadaşlarına, Zehra’dan cesaret alarak “ben çirkin değilim! Allah kimseyi çirkin yaratmamıştır!” diye cevap vermiş.​

Onun bu sözü üzerine arkadaşları yaptıklarının ne kadar kötü bir davranış olduğunu anlamışlar. Hatalarından dolayı Sevgi’den özür dilemişler ve bir daha hiç “çirkin” dememişler.​