ÇAĞDAŞ HİKAYELER

ÇÖP TENEKESİ

Ben bir çöp tenekesiyim
Çöpü bana at sevineyim
Yerde bir tek çöp göreyim
İster misiniz üzüleyim

Benim adım çöp tenekesi
Kulağını aç duy bu sesi
Yerleri temiz tutmaya
Davet ederim herkesi

İşte yeni bir gün başlıyor. Bugün yine güzel bir gün olacağa benzer. Her taraf pırıl pırıl, her taraf yemyeşil. Ben parkın ortasında bulunan büyük bir havuzun yanında bulunuyorum. Yan tarafımda oturacak yerler var. Daha ilerde ağaçlar var, çiçekler var, çocuklar için salıncaklar var. Tanıtım için bu kadarı yeterli herhalde. Ben bir çöp tenekesiyim.

Şu an sabahın erken saatleri olduğu için parkta kimse yok. Birkaç saat sonra çocuklar bu parka gelmeye başlarlar. Bir ay oluyor, okullar kapanalı, yaz tatili başlayalı. O günden bu yana park gündüzleri hiç boş kalmadı. Bu böyle iki ay devam eder, eylül ayında okullar açılınca park yine tenhalaşır. Bu parka oyun oynamak için, salıncaklarda sallanmak için gelen çocuklar kavga etmezler, iyi geçinirler. Zaten kavga etmek için bir neden yok ki canım. Park çocuklar neşeli vakit geçirsinler, eğlensinler diye yapılır. Ben çocukların kavga etmeleri için park yapıldığını hiç duymadım. Kardeş kardeş, güzel güzel geçinin çocuklar. Birbirinize kötü söz söylemeyin. Daima iyi ilişkiler kurun. Davranışlarınızda samimi olun. Bakın o zaman her şey ne kadar güzel olacak. Hayatınız bir tat, bir anlam kazanacak. Eğer şimdiden iyi bir çocuk olmak için çaba sarf ederseniz, büyüdüğünüz zaman iyi bir insan olacaksınız demektir. İyi insan, terbiyeli, faziletli, güzel ahlaklı insandır. Bu parka gelen çocukların evde, okulda, sokakta aynen buradaki gibi iyi birer çocuk olduklarına yürekten inanıyorum.

Ben düşünceye daldım mıydı zamanın nasıl geçtiğinin farkına varamam. Şu şöyleydi, bu böyleydi diye düşünürken bir de bakarım aradan saatler geçmiş. İşte canlarım, ciğerlerim gelmeye başladılar. Aman, hem de üç tane. Üç tane tombik. Gelin çocuklar gelin, gelin de sallanın salıncaklarda, özgürce sallanın, kimse size karışamaz burada, çünkü bu park sizin, buranın sahibi sizlersiniz. Çöp tenekesi böyle düşünürken aniden düşüncesi yarıda kaldı. Bunun nedeni neydi? Çocuklar ellerinde bisküvi olduğu halde çöp tenekesinin yanından geçerken en küçük çocuk bisküvi ambalajını yere atıverdi. Bu durum çöp tenekesinin şaşırmasına neden olmuştu. Şaşkınlığı geçmeden düşüncesinde bir soru işareti beliriverdi. Tahminen on yaşlarındaki diğer iki çocuk nasıl bir davranış biçimi göstereceklerdi? Büyük çocuklardan biri çöp tenekesini fazla merakta bırakmadı ve ambalajı yerden alıp küçük çocuğu incitmemeye, gururunu kırmamaya özen göstererek:

“ Canım kardeşim, eğer biz yerleri temiz tutmak için çaba sarf etmezsek sonra her taraf çöpten geçilmez olur. Bunun zararı yine bizedir. Çevremizin temiz olmasını istiyorsak çöpleri yere değil, çöp tenekesine atmalıyız. İşte, bak böyle “ dedikten sonra ambalajı çöp tenekesine attı. Büyük çocuğun olası davranış biçimlerinden en iyisini göstererek ambalajı yerden alıp çöp tenekesine atması takdir edilmesi gereken bir hareketti. Hele hele kardeşini son derece nazik bir şekilde uyarması, kelimelerle anlatılamayacak güzellikteydi. Çocuklar, salıncakların bulunduğu tarafa doğru giderlerken, çöp tenekesi olanlar hakkında ne düşünüyordu? Dilerseniz bunu öğrenelim.

“ Kızmadım canım, hiç kızmadım. Ben küçük çocuğa sahiden de hiç kızmadım. Bilemedi, bisküvilerini yemek isterken, ambalajı ne yapacağını bilemedi. Ambalajı yere atıverdi işte. O daha çok küçük, aklı ermiyor onun daha. Öğrenecek, çöpleri yere değil de çöp tenekesine atması gerektiğini öğrenecek. Yoksa beni üzmek isteyeceğini hiç sanmıyorum. “


SON



GELİNCİK İLE DÖRT KARGA

Bir gelincik varmış. Kavga etmez, kötü söz söylemez, herkesle iyi geçinirmiş. Günlerden bir gün bir tarlada giderken karşısına karga çıkmış.
Karga: “ Benim tarlamda ne işin var? “ diye sormuş.
Gelincik: “ Tarlanın çiftçinin olduğunu sanıyorum. İnsanlar bu tarlayı ekip-biçiyor. “
Karga: “ Onun orası öyle de, tarla benim bölgemde, yani tarla benim sayılır. Bu tarlanın tohumlarını yalnızca ben yerim. “
Gelincik: “ Çalışmadan hazıra konuyorsun. Bak ben buna karışmam ama tarladan geçip gitmeme neden engel oluyorsun, onu anlayamadım. “
Karga: “ Çünkü ayakların toprağı kirletiyor. Bu suretle de tohumlar kirleniyor. Geçiş için bana para ödemen gerek. “
Gelincik: “ Para mı? Ne parası bu? “
Karga: “ Ayak kirası. “
Gelincik: “ Ayak kirası mı? Güldürme beni. “
Karga: “ Para ver dedim sana. “
Gelincik: “ Ya param yoksa? “
Karga: “ O zaman canını alırım.”
Karga üstüne atılınca gelincik koşmaya başlamış. Bağırmış: “ Hadi gel yakala beni. “ Karga hem gelinciğin peşinden uçuyormuş, hem de avazı çıktığı kadar “ gak…gak…” diye bağırıyormuş. Biraz sonra kargaya üç karga daha katılmış. Gelincik kaçmış, kargalar kovalamış. Bir saatten fazla sürmüş kovalamaca ama kargalar gelinciği yakalayamamışlar.

Aradan aylar geçmiş. Gelincik yine aynı tarladan geçmek zorunda kalmış. Yanında parası varmış. Tam tarlanın ortalarına gelmiş ki, karga karşısında belirivermiş. Karga tohum yiyormuş, gelinciği görmemiş:
“ Oh yarasın, karga kardeş! Dalmışsın tohumlara beni görmedin. “
“ Öhö..Kim o? Vay gelincik, sen ha? “
“ Evet benim. Ne olmuş yani, tarladan geçiyorum. Parası ne tutar? Öncekini de hesap et. “
“ Defolsana sen. Gelme buralara. Başımın belası. “
“ Ya kötü mü ettim. Para vereceğim, ayak kirası vereceğim. Öyle diyordun ya.”
Karga gelinciğin üstüne atılmış. Gelincik kaçmış. Karga gelinciğin arkasında “ gak…gak…” diye bağırmış. Diğer üç karga da gelinciğin peşine takılmış. Kargalar, gelinciği yakalayamamışlar ama gelincik sonraki günlerde düşünmüş. Olanlarda kendinde hiç suç bulamamış. Siz ne dersiniz?


SON



RALLİ * ARABASI

Caddenin kenarındaki *boş arsanın birinde eski bir taksi duruyordu. Plakası sökülmüş, boyası dökülmüş, direksiyonu küflenmiş, koltukları deşilmiş. Caddeden gelip geçenlerden bazıları bu arabayı görüp dalgasını geçerdi.
“ Şu *araba *yepyeni *alsana.”
“ Bedavaya *verseler *almam. “
Hey gidi günler hey! *Yıllar önce acenteydi. *Fabrikadan yeni çıkmıştı. Bir oto galerisine getirildi ama çok beklemedi. Hemen ertesi gün rallici bir genç tarafından satın alındı. Rallici gençti ama ustaydı. Bileği direksiyona, ayağı gaz pedalına tam uyum sağlamıştı. Arabanın bazı yerlerinde değişiklikler yaptı, bir de modifiye yaptırdı ki arabaya, görenlerin ağzı açık kaldı. Gökkuşağının yedi rengi hâkimdi arabanın dış görünümüne.

Rallici genç bir süre antrenman yaptı arabasıyla yolda, dağda, bayırda. Arkadaşlarına iyi bu araba, güzel iş yapacağım bu arabayla diyordu. O şehirdeki orta çapta bir yarışa girdi rallici genç ve sonuç zafer. Birinciliğin peşinden bir şirket sponsorluğu üstüne aldı, bütün masrafları karşılayacaktı. Şirket arabanın çeşitli yerlerine reklâm yazıları yazdırdı. Aksesuarlar yenilendi. Lastikler değişti. Motorun gücü büyük yarışlar için yeterli değildi. Motor da değişti ama araba yine bizim araba. Rallici genç bu arabayla o ülkede pek çok yarış kazandı. Uluslar arası yarışlara girmek için kolları sıvarken şirket ona dış ülkeden bir araba getirdi ve şart koştu: Artık yeni arabayla yarışacaktı. Rallici genç gözyaşları içinde bizim arabayı evin garajına çekti ve yeni arabasıyla yurtdışına gitti. Birliktelikleri sadece fotoğraflarda asılı kalacaktı.

Aylar sonra gencin ailesi bizim arabayı sattı. Araba garajda dura dura küflenecekti. Satın alan da ralliciydi ama zevk için yarışa giriyordu. Bizim araba zor durumdaydı. Aylardır garajda kapalı kalmıştı. Bırak yarışı bir kez olsun yollarda tur atmamıştı. İyi bir bakım devresi ve kısa bir antrenman sürecinden sonra girdiği ilk yarışını zor da olsa bitirdi. 25 arabadan yarışı tamamlayan 14 araba vardı ve bizim araba 12. oldu. Yarışı tamamlamayı başaran arabasını bol bol öptü sürücüsü. Daha sonra pek çok yarışa giren ve hiç yolda kalmayan bizim araba birkaç şehrin bir araya gelmesiyle oluşan bir bölge yarışını 3. olarak tamamlayınca her tarafı çiçeklerle süslendi. Aradan zaman geçiyor, modeller değişiyor, çekişi kuvvetli arabalar piyasaya çıkıyor ve yarışlara giriyordu. Bu etkilemedi bizim arabayı da, sürücüsü mimardı ve bir baraj yapımı için görevlendirilince ibre tersine dönmeye başladı. Yaşam kalitesi hızla düştü. Önce bir seyyar gömlekçiye satıldı. Birkaç yıl sonra da bu caddenin kenarındaki arsaya atıldı.

SON



SEPETÇİ İLE ZENGİN ADAM

Vaktiyle bir ülkenin bir şehrinde bir sepetçi adam yaşıyormuş. Bu sepetçi sabahtan akşama kadar dükkânında sepet yapmakla uğraşırmış. İşine saygı duyar, en ucuza satacağı sepetleri bile büyük bir özenle hazırlarmış. Bundan dolayı yaptığı sepetler çok sağlam ve dayanıklı olurmuş. Başka şehirlerden, kasabalardan, köylerden onun yaptığı sepetleri almak için dükkânına gelenler bile varmış. Bu sepetçi yalnız salı günleri dükkânında bulunmazmış, çünkü salı günleri o şehirde pazar yeri kurulurmuş ve sepetçi pazarda sergi kurar, sepet satarmış.

Bir gün sepetçi dükkânına çok zengin bir adam gelmiş. Zengin adam sepetçiden işlemeli, süslemeli, rengârenk boyalı, dünyada bir eşi ve benzeri yapılamayacak güzellikte üç tane sepeti üç ay içinde yapmasını istemiş. Sepetçi ise, istenen özelikleri taşıyan üç sepeti üç ay içinde tamamlayabileceğini, fakat bunun için üç yüz altın istediğini söylemiş. Zengin adam istediği parayı fazla bulduğunu söyleyince sepetçi:

“ Aslında üç yüz altını emeğimin karşılığı olarak istiyorum. Daha sırada birçok sipariş var, bunları ertelemem lazım. Ayrıca yeni siparişler gelebilir. Bu üç ay içinde pazara çıkmamam gerekir. Siz de takdir edersiniz, pazara çıkmamak kazancımın önemli bir kısmını kaybetmeme neden olacaktır “ deyince zengin adam sepetçiye hak vermiş ve ücretin yarısını peşin ödemiş. Sepetleri alırken kalan yüz elli altını ödeyeceğini söyleyip gitmiş. Sepetçi gündüzlerine gecelerini de katarak uğraşmış, göz nuru dökmüş. Sağlam ve incecik sazları birbirinin üstüne örmüş. Bunların üzerlerini resimlerle, boyalarla süslemiş. Bu arada neden pazara çıkmadığını soranlara durumu anlatmış. Sipariş için gelenlere de sürenin sonunda tekrar uğramalarını söylemiş.

Sonunda, üç aylık süre dolmuş. Sepetçi, zengin adamın geleceği günden bir önceki gün sepetlerin yapımını tamamlamış. İkindi vaktine doğru kahveye çay içmeye gitmiş. Kahvede zengin adamın sabaha karşı öldüğünü öğrenmiş. İyiliksever, dürüst bir tüccar olarak tanınıyormuş. Sepetçi onun nerede oturduğunu öğrendikten sonra üzgün bir şekilde dükkânına geri dönmüş. Yarın olmuş, öbür gün olmuş, aradan bir hafta geçmiş. Sepetleri arayan soran olmamış. Bu arada sepetçi eskisi gibi sepet yapmaya, pazara çıkmaya başlamış, ama dükkânının bir köşesinde duran üç sepeti gördükçe sepetçiyi bir düşüncedir alıp gidiyormuş.

“ Sepetleri adamın evine götürsem karısı, oğlu, kızı vardır, yüz elli altın ödeyip alıverirler belki. Sepetleri biraz ucuza başkalarına satmaya kalksam, gelirlerse bu dükkana, sepetçi, bizim üç sepet hani? Bak bu torbada yüz elli altın var. Ver sepetleri al paranı derlerse, ben ne yaparım? “ Bakmış bu böyle olmayacak bir sabah sepetleri bir çuvala koymuş, zengin adamın konağına gitmiş. Sepetçiyi konakta zengin adamın üç oğlu karşılamış ve olanları öğrenince çok şaşırmışlar. Gençler, babalarının işlerine yardımcı olduklarını ve onun kendilerinden gizli saklısının bulunamayacağını, sepetlerin gerçekten güzel olduğunu, fakat yüz elli altın verip bunları almalarının mümkün olmadığını, babalarının sepetleri üç yüz altına alıp da ne yapacağını bilmediklerini söylemişler. Bunun üzerine sepetçi sepetlerini alarak dükkânına dönmüş.

Aradan günler, haftalar, aylar geçmiş. Bu zaman zarfında üç sepetin hikâyesini duyan pek çok kişi sepetçinin dükkânına gelip sepetleri görmüş ve çok beğenmiş. Sepetçi üç sepet için yüz elli altın istediğinden kimse sepetleri almaya yanaşmamış. Bir gün o ülkenin padişahı ününü duyduğu üç sepeti görmeye gelmiş. Sepetlerin güzelliğine hayran kalan padişah yüz elli altın ödeyip sepetleri almış. Zamanla üç sepetin ünü dünyanın birçok ülkesine yayılmış. İmparatorlar, krallar, prensler.. Padişahtan üç sepeti alabilmek için yarış içine girmişler. Sepetçi bir kralın padişaha üç sepet için on bin altın teklif ettiğini duyunca hayretler içinde kalmış. Sepetçi yapmış olduğu sepetlerin bu derece ünleneceğini ve bu kadar pahaya çıkacağını beklemiyormuş. Bu durumun nedeninin sepetlerin çok güzel olmasının yanı sıra onların meydana geliş hikâyesindeki değişik şartların ve zengin adamın üç sepeti neden yaptırmak istediği sorusunun bir türlü cevaplandırılamamasının etkili olduğunu biliyormuş.

Günlerden bir gün zengin adam sepetçinin rüyasına girmiş ve üç sepeti, üç oğluna hediye olarak yaptırdığını söylemiş. "Oğullarım evlenirken, sepetleri altınla doldurup düğün hediyesi olarak verecektim." demiş.

Sepetçinin, canım efendim, tanesi yüz altına özel sepet yaptıracağınıza, benim dükkandaki beş altınlık güzel sepetlerden neden almadınız, sorusuna zengin adam şu cevabı vermiş:

" Zenginliğim fark edilsin, herkes tarafından bilinsin istedim. Ben altınları normal bir sepete koysaydım zenginliğimin ne kıymeti kalırdı? Altınların konacağı sepetler de altın gibi kıymetli olmalıydı."

SON



ÇAKAL GORO İLE SİNCAP METO

Çakallar istasyonundan yolcularını alan tren hareket etmişti. Trenin düdüğünü sincap son kez çaldı ve tren maymunlar ormanına doğru yol almaya başladı. Çakalların başkanı Goro buraya bir tren hattı yapılması fikrini ortaya attığında maymunların sert tepkisiyle karşılaşmıştı. Fakat Goro kuru gürültüye pabuç bırakan cinslerden değildi. Projesini gözden geçirdikten sonra Ormanlar Kralı aslanın huzuruna çıkarak yapmak istediklerini anlattı. Hazırladığı planın taslaklarını gösterdi. Bunun üzerine aslan bir haberci göndererek maymunların dört temsilci yollamalarını istedi.

Temsilciler Goro’yu dinleyince neden daha önce bu projeye karşı çıktıklarını anlayamadılar. Öyle ya, maymunların tüketmediği sebze ve meyveler çürüyüp, ziyan oluyordu. Çürümüş sebze ve meyvelerin kokusu bazı zamanlar öylesine çekilmez oluyordu ki, maymunlar, ağaçların üst dallarına tırmanarak bu pis kokunun etkisinden kurtulmaya çalışıyorlardı. Proje sayesinde ihtiyaç fazlası sebze ve meyveler satılıp, kazanç sağlanacak ve koku sorunu çözümlenecekti. Bundan daha güzel ne olabilirdi ki?

Ormanlar Kralı aslanın başyardımcısı kara panter toplantı dağıldıktan sonra kendini saraydan dışarı zor attı. Toplantı yapılırken kıskançlık duyguları içini kemirmişti. Bu Goro ne çekilmez bir çakaldı. Konuştukça açılmış, projesini anlatmış, herkesi ikna etmeyi başarmıştı. Kral aslan ise, ağzı açık dinlemişti Goro’yu ve ona hayranlığını söylemekten geri kalmamıştı. Eğer tren hattı kurulursa kral aslanın Goro’ya olan hayranlığı artacak ve belki de başyardımcısı yapacaktı. Hemen gidip eski dostu boz ayıyı bulmalıydı ve bu projeyi engellemeliydi. Bunun başka çıkar yolu yoktu.

Kara panter boz ayıyı mağarasında buldu, olanları anlattı ve yardım etmesini istedi. Fakat boz ayı kara panterle aynı görüşte değildi. Projenin pek çok orman hayvanına faydası büyük olacaktı. Kendisi de mağarasının önünde sergi kurup armut satacaktı. Hem ne biliyordu ki, kral aslanın Goro’yu başyardımcısı yapacağını? Kara panter boz ayının yanından ayrılırken kuş gibi hafiflediğini hissetti. Sanki sırtında yükle gelmişti ve yükü mağarada bırakmış gidiyordu.

Tren hattının ulaşıma açılması altı ay sürmüştü. Daha sonra tren törenle maymunlar ormanına doğru yola çıkmıştı. Goro, trenin makinisti sincap Meto’nun yanına gelerek:
“ Vay Meto, nasılsın? Nasıl gidiyor tren? “ diye sordu.

Meto:
“ İyiyim, sağ ol ” dedi, gülümsedi. “ Tren tıkır tıkır gidiyor.”
“ Meto, sence kötü mü ettik tren hattını kurmakla? “
“ Bak şimdi. Sana kötü ettin diyen oldu mu? Tabii ki, iyi ettin. Çakallar birbirleriyle hırlaşmaktan, maymunlar birbirleriyle didişmekten kurtuldu. Tren hattı sayesinde pek çok orman hayvanı iş sahibi oldu. “
“ Meto, şu derin vadideki ırmağın nasıl hızla akıp gittiğini görüyorsun değil mi? “
“ Evet, görüyorum. Ne olmuş yani akıp gidiyor işte? “
“ Akıyor, akıyor da boşa akıyor. “
“ Ne yapacak yani doluya mı akacak? “
“ Tabii doluya akacak. Bak tam şuraya bir baraj yapılsa ovaya akan su kontrol altına alınır, yağmur mevsiminde her yanı su basmaz. Ayrıca elektrik elde edersin. Ormanı lambalarla donatırsın, orman ışıl ışıl olur. Geceleri ormanlılar birbirini yiyor, ortalık aydınlanınca katliam yavaşlar. Bazı hayvanların neslinin tükenmekte olduğunu sen de biliyorsun. Hani senin sincap arkadaşların? Birkaç yıl önceye kadar yüzlerceydiniz, şimdi kaç tane kaldınız? Tavşan doluydu, kuş doluydu buralar, hani şimdi neredeler? Yazık değil miydi onlara? İşte ben bu kötü gidişe dur diyeceğim. Tren işi ormanlılara sevgiyi aşıladı, baraj işi sevmeyi öğretecek. Muhakkak ki gerisi gelecek, ama bunu sana söylemek için çok erken. Sen kafa yapın almasa da yanlış desen de bütün söylediklerimin doğru olduğunu kabul etmeye çalış. “

“ Kafa yapım almasa da doğru olarak kabul etmeye çalışıyorum işte. “
“ Bravo Meto, çak elden. Tren işinde olduğu gibi baraj işinde de beraberiz değil mi? “
“ Sen hep başkalarına yararlı olabilmek amacını güttüğün sürece daima yanındayım. “

Goro, hazır olduğuna inandığı an harekete geçti. Baraj yapımı pek çok ormanlıya iş imkânı sağladı. Sponsor yine Goro’ydu. O, tren işinden kazandığını barajın yapımına harcıyordu.

Baraj üç yıl süren yorucu bir uğraş sonunda tamamlandı. Goro önüne çıkarılan engelleri zorlukla aşmasını bildi. Yırtıcı hayvanlar yüreği sevgiyle çarpan Goro’yu parçalamak için bir araya geldiler. Nefretle, kinle üstüne gittiler. Goro bunlara şiddetle karşı koydu. Barajın yapımından vazgeçmek istediği zamanlar oldu, ama vazgeçmedi ve barajın yapımını bitirdi. Orman şimdi geceleri ışıl ışıl…Katliamlar azalmış durumda ve tamamen bitmesi için ne yapması lazım geldiğini düşünüyor, Goro:

“ Yakın bir gelecekte sevgi çiçekleri yeşerecektir ormanda ve her şey çok daha güzel olacak. Ben buna inanıyorum “ diyor.


SON


Serdar Yıldırım - Bursa - 1993



LOLİTA

Saraydaki çamaşırhanede çalışan çamaşırcı kadının genç ve güzel bir kızı vardı. Bu kızın adı Lolita idi. Lolita annesinin yanında çalışıyor, günlerini çamaşır yıkamakla geçiriyordu. Boş zamanlarında çamaşırhanenin penceresinden sarayın bahçesini seyreden Lolita, kralın kızları olan üç prensesi ve kralın oğlu prensi bahçede gördüğünde, onlara hayranlık dolu bakışlarla bakmaktan kendini alamıyordu. Prensesler ne kadar güzel elbiseler giyiyorlardı. Her gün bir başka elbise ve her elbisenin modeli değişik. Prensin ise, yakışıklılıkta üstüne yoktu. Lolita da bir prenses olmayı istiyordu, ama her an bunu düşünmesine karşın şimdiye kadar kendisini bir prenses olarak görmek rüyasında bile mümkün olmamıştı.

Komşu ülkelerden birinin genç kralı,bu ülkeye yaptığı bir ziyaret sırasında onuruna düzenlenen ziyafette görüp beğendiği ve dans ettiği en büyük prensese, kendisiyle evlenmek istediğini söyleyince prenses, bu teklifi reddedemeyeceğini bildirdi ve babasıyla durumu görüşmesini rica etti. Bu görüşme olumlu sonuçlanınca sarayda yapılan nişan töreninde iki gencin nişan yüzükleri takıldı ve genç kral ülkesine geri döndü. Aradan bir ay geçmeden prensesin nişan yüzüğünü kaybettiği haberi duyuldu. Sarayda bulunanlar aradılar taradılar, köşe bucağa baktılar, çıktılar, sarayın bahçesini didik didik ettiler, fakat ne çare, günlerce süren bu arayış bir türlü sonuçlanamıyor, nişan yüzüğü bir türlü bulunamıyordu. Nişan yüzüğü sır olup uçmuştu sanki.

Nişan yüzüğünün kaybolduğu gün prenses için her günkü gibi olağan bir gündü. Sabah erkenden kalkmış, iki kız kardeşiyle birlikte saray bahçesinde gezinti yapmış, daha sonra bir banyo almış ve sabah kahvaltısı için yemek salonuna geçmişti. İşte prenses bu kahvaltı sırasında nişan yüzüğünün parmağında olmadığını fark etmişti. Acaba nişan yüzüğü elbisesinin ceplerinde olabilir miydi? Olabilirdi. Etrafındakilere hissettirmeden sağ ve sol cebini kontrol eden prenses nişan yüzüğünün ceplerinde olmadığını görünce telaşa kapılmamış ve herhalde yüzüğü odamda unuttum diye düşünerek kahvaltının sona ermesini beklemişti. Kahvaltıdan sonra acele olarak odasına çıkan prenses çok aramasına karşın, yüzüğü bulamayınca durumu kabul etmek zorunda kalmış ve krala giderek yüzüğün kaybolduğunu söylemişti.

Çamaşırcı kız Lolita aradan günler geçmesine karşın yüzüğün bulunamamasına üzülüyordu. Her geçen gün üzüntüsü biraz daha artıyordu, çünkü düğün günü giderek yaklaşıyordu. Güzel prensesin nişanlısı genç kral geldiğinde müstakbel eşinin parmağında nişan yüzüğünün olmadığını görünce ne olacaktı? Ya bir de genç kral bunu hakaret olarak kabul eder de evlenmekten vazgeçerse…koca bir ülkenin itibarı on paralık olmaz mıydı? “ Ah, keşke yüzük bulunuverse de iki genç evlenip mesut olsalar “ diye düşündü Lolita. “ Sarayda yapılacak düğüne katılmak benim hayallerimin bile ötesinde ama sevgili prensesi düğünün ertesi günü saray bahçesinden geçerken gelinliğiyle bir defa görürüm ya bu da bana yeter. “

Bir gün Lolita çamaşırhanedeki odasında saraydan gelen elbiseler arasından kendisine uygun bir elbise seçmekle meşguldü. Seçeceği elbisenin bazı yerlerini söküp, bazı yerlerinde değişiklikler yaparak giyebileceği biçimde tekrar dikecekti. Prenseslerin bir gün giyip bir daha giymedikleri yepyeni elbiseleri gözden geçirirken, elbiselerden birinin astarı içinde küçük, yuvarlak bir cisim eline temas etti. Lolita hemen elbisenin astarını söktü. Astardan çıkan şeye dikkatlice baktığında bunun bir yüzük olduğunu gördü. Acaba bu prensesin kayıp yüzüğü olabilir miydi? Tabii ya neden olmasındı; prenses yüzüğü kaybettiği gün belki on defa üstündeki bu beyaz elbiseyle sarayın bahçesine çıkıp yüzüğü aramıştı. Elbisenin bir cebi delikti zaten. Lolita sevinç içinde odasından çıktı ve hızlı adımlarla saraya doğru yürüdü.

Nişan yüzüğünün bulunmasıyla birlikte herkesin yüzü gülmeye başladı. En çok yüzü gülenlerden biri olan Lolita, kralın düğüne katılabileceğini söylemesi üzerine tarifsiz bir heyecana kapıldı ve çok mutlu oldu. Sarayda yapılan düğün törenine özel olarak hazırlanmış elbiseyle katılan Lolita güzelliğiyle göz kamaştırıyordu. Prens Lolita’nın yanından ayrılmıyor, onu dansa kaldırıyor, övgü dolu sözler söylüyordu. Davetliler ise prens ile Lolita’nın birbirlerine çok yakıştıklarını konuşuyorlardı. Ertesi gün genç kral eşi ile birlikte ülkesine gittikten sonra, davetliler de birer ikişer ülkelerine geri döndüler. Tabii ki Lolita da çamaşırhaneye geri döndü. Aradan birkaç ay geçmişti ki annesi Lolita’nın yanına gelerek saray bahçıvanının onu oğluna istediğini söyledi. Lolita annesi ile bir süre konuştuktan sonra bahçıvanın oğluyla evlenmeye razı oldu. Lolita ile bahçıvanın oğlu çamaşırhanede yapılan mütevazi bir düğünle evlendiler ve mutlu da oldular.

SON



Serdar Yıldırım