Yükünü biraz hafifletelim






Peygamber efendimiz

amcalarının en zengini olan Hz. Abbâs'a bir gün şöyle teklifte bulundular:






- Ey Amcam

birisini de sen alırsın. Evlâtlarından iki tanesini onun üzerinden almak kâfi gelir.






Hz. Abbâs

Ebû Tâlib'in yanına vardılar. Ona dediler ki:






- Halkın

senin çocuklarından bir kısmını yanımıza alıp yükünü hafifletmek istiyoruz.






Ebû Tâlib de onlara dedi ki:






- Oğullarımdan Ukayl ve Tâlib'i bana bırakıp

istediğinizi alabilirsiniz.






Böylece Peygamber efendimiz Hz. Ali'yi

Hz. Abbâs da Hz. Ca'fer'i yanına aldı.






Birgün Ebû Tâlib

oğlu Ca'fer'e:






- Git

dedi.






Ca'fer gidip

Ona duâ ederek buyurdu ki:






- Hak teâlâ

sana iki kanat versin. Cennette onlar ile uçarsın.






Allahü teâlâ bu duâyı kabûl etti. Hz. Ca'fer

ona iki kanat verdi. Firdevs Cennetinde uçmaktadır. Bunun için Ca'fer-i Tayyâr diye meşhûrdur.






Kureyş müşriklerinin Eshâb-ı kirâma karşı revâ gördükleri zulüm ve işkenceden sonra

Hz. Ca'fer'in başkanlığında hareket etti. Habeşistan'da çok iyi karşılandılar.






Teslim edilmesini isteyiniz






Mekkeli müşrikler bu durumdan haberdar olunca toplandı. Habeşistan meliki Necâşî'ye iki elçi göndermeye karar verdiler. Son derece kıymetli hediyeler hazırladılar. Necâşî'nin din adamlarına

devlet erkânına hediyeler ayrıldı. Bu işe Abdullah bin Rebia ile Amr bin Âs vazifelendirildi. Bu iki elçiye Neçâşi'nin huzurlarında neler söyleyeceleri öğretildi. Onlara denildi ki:






- Hükümdar ile konuşmadan evvel onun patriklerine ve kumandanlarının her birine

hediyesini verdikten sonra Necâşî'nin hediyesini takdim ediniz. Bu işi yaptıktan sonra oradaki Müslümanların size teslim edilmesini isteyiniz. Necâşî'nin Müslümanlar ile konuşmasına imkân bırakmayınız.






Mekkeli müşriklerin elçileri Habeşistan'a geldiler ve devlet erkânının hediyelerini verdikten sonra Mekkeli muhâcirlerin kendilerine teslim edilmesi hususunda yardım etmelerini istediler.






Memleketinize sığınmışlardır






Patrikler bunu kabûl ettiler. Bundan sonra

Mekkeli elçiler Necâşî'nin hediyelerini takdim ettiler. Melik Necâşî'ye şöyle söylediler:






- Ey Melik! İçimizden birtakım kimseler sizin memleketinize sığınmışlardır. Bu gelenler

bu dîni tanımazsınız.






Bizi

bunların hâllerini daha yakından tanır. Onların kendi öz dînlerinde hoş görmediklerini daha iyi bilirler.






Gerek Amr bin Âs ve gerekse Abdullah bin Rebia'nın en çok arzû ettikleri şey

şöyle demişlerdi:






- Bunlar çok doğru söylediler. Bunların milletleri

bunlar onları memleketlerine ve milletlerine götürsünler.






Melik Necâşî bu sözlere çok kızdı ve dedi ki:






- Vallahi hayır! Ben bu adamları teslim etmem. Bana iltica eden

ülkemde kaldıkça onlara iyilik ederim.






Kime inanırlar






Daha önceleri Necâşî semâvi kitapları incelemişti. Muhammed aleyhisselâmın gelme zamanının yakın olduğunu

kavminin ona yalancı deyip inanmayacaklarını ve Mekke'den çıkaracaklarını biliyordu.






Necâşî

Mekkeli elçilere sordu:






- İnandıkları kimse kimdir?






- Muhammed'dir.






Necâşî bu ismi işitince

O'nun Peygamber olduğunu anladı ve belli etmedi. Gelenlere tekrar sordu:






- Onun dîni ve mezhebi nedir ve neye da'vet eder?






- Onun mezhebi yoktur.






- Mezhebi ve dînini bilmediğim bir topluluk ki

gelip bana sığınmışlardır. Ben onları size nasıl teslim ederim? Meclis kuralım. Onları da getirelim. Sizlerle yüzleştirelim. Hepinizin de durumları belli olsun. Onların da dînini bileyim.






Necâşî

"Habeş hükümdarının hoşuna gidecek ve mizaçlarına uygun olacak şekilde neler söyleyelim" diye konuştular. Hz. Ca'fer dedi ki:






- Bizim bu husûstaki bildiklerimiz

deriz. Netice neye varırsa râzıyız.






Hepsi kabûl ettiler. Sadece Hz. Ca'fer'in konuşması için ittifak ettiler.






Büyük bir divan kuruldu






Necâşî de âlimlerini topladı. Büyük bir divan kuruldu. Sonra muhâcirleri getirdiler. Müslümanlar geldiklerinde selâm verdiler ve secde etmediler. Necâşî

Müslümanlara sordu:






- Neden secde etmediniz?






- Biz Allahü teâlâdan başkasına secde etmeyiz. Peygamber efendimiz bizi

yalnız Allahü teâlâya mahsûstur" buyurdu.






Necâşî dedi ki:






- Ey huzuruma getirilmiş olan topluluk! Bana söyleyiniz. Ülkeme ne için geldiniz? Hâliniz nedir? Tüccâr değilsiniz

bir istediğiniz de yok. Sizin şu ortaya çıkmış olan Peygamberinizin hâli nedir?






Hz. Ca'fer şöyle cevap verdi:






- Ey Hükümdar! Ben

diğerleri sussun!






Mekkeliler adına Amr bin Âs dedi ki:






- Ben konuşayım.






Necâşî bunun üzerine:






- Ey Ca'fer

önce sen konuş! dedi.






Hz. Ca'fer konuşmaya başladı:






- Benim

yakalanıp efendilerimize iâde edilecek köleler miyiz?






Necâşî sordu:






- Ey Amr! Onlar köle midirler?






- Hayır! Onlar köle değil

hürdürler!






Hz. Ca'fer tekrar konuştu:






- Acaba biz haksız yere bir kimsenin kanını mı döktük de

kanı dökülenlere iâde mi edileceğiz?






Birinin kanını mı döktüler






Necâşî

Amr'a sordu:






- Bunlar

haksız yere birinin kanını mı döktüler?






- Hayır

bir damla bile kan dökmediler.






Bu sefer Hz. Ca'fer

Necâşî'ye hitaben dedi ki:






- Başkasının mallarından haksız yere aldığımız

üzerimizde ödemekle mükellef olduğumuz mallar mı vardır?






Necâşî de Amr'a sordu:






- Ey Amr! Eğer

ben ödeyeceğim! Söyleyin!






- Hayır

bir kuruş bile yok!






- O hâlde siz bunlardan ne istiyorsunuz?






- Onlar ile biz bir dinde idik. Onlar

bunları bıraktılar. Muhammed'e ve dînine uydular.






Necâşî

Hz. Ca'fer'e dedi ki:






- Siz bulunduğunuz dîni bırakıp ne diye başkasına uydunuz? Kavminizin dîninden ayrıldığınıza

sizin edindiğiniz bu din hakkında bilgi veriniz?






Hz. Ca'fer şöyle cevap verdi:






- Ey hükümdar! Biz câhil bir millet idik. Putlara tapardık. Ölmüş hayvan leşini yer

komşularımıza kötülük yapardık. Kuvvetli olanlarımız zayıf olanlarımızı ezerdi.






Allahü teâlâ bize

O'na ibâdete; bizim ve atalarımızın tapınageldiği taşları ve putları bırakmaya da'vet etti.






İftirâdan alıkoydu






Doğru sözlü olmayı

namuslu kadınlara dil uzatmaktan ve iftira etmekten bizi alıkoydu.






Allahü teâlâya eş

helâl kıldığını helâl olarak kabûl ettik.






Bu yüzden kavmimiz

dînimizin arasına girdiler ve bizi dînimizden ayırmak istediler.






Biz de yurdumuzu yuvamızı bırakarak senin ülkene sığındık. Seni başkalarına tercih ettik. Senin himâyene

haksızlığa uğramıyacağımızı ummaktayız.






Necâşî

Hz. Ca'fer'e dedi ki:






- Sen

Allahın bildiklerinden biraz biliyor musun?






- Evet

biliyorum.






- Ondan bana biraz oku!






Tatlı ve güzel kelâm






Hz. Ca'fer de Meryem sûresinin ilk âyetlerini okumaya başladı. O okudukça Necâşî ağlıyordu. Gözlerinden akan yaşlar sakalını ıslatıyordu. Rahibler de çok ağladılar. Necâşî ve Rahibler dediler ki:






- Ey Ca'fer! Bu tatlı ve güzel kelâmdan biraz daha oku!






Hz. Ca'fer

kendisini tutamıyarak:






- Vallahi

dedi.






Necâşî daha sonra Kureyş elçilerine döndü:






- Gidiniz! Vallahi ben ne onları size teslim eder

ne de onlara bir kötülük düşünürüm.






Bunun üzerine Abdullah bin Ebî Rebia ile Amr bin Âs

Necâşî'nin huzurundan çıktılar.






Amr bin Âs

arkadaşı Abdullah'a dedi ki:






- Onların bir kabahatini Necâşî'nin yanında ortaya koyup

Meryem oğlu İsâ'yı bir kul olarak bildiklerini ihbar edeceğim.






Ertesi günü

Necâşî'nin yanına varıp:






- Ey Hükümdar! Onlar Meryem oğlu Îsâ hakkında ağır sözler söylüyorlar. Onlara Hz. Îsâ için ne söylediklerini sor

dedi.






Ne cevap vereceğiz?






Bunun üzerine Necâşî

tekrar bir araya toplandılar. Birbirlerine sordular:






- Îsâ aleyhisselâm hakkında sorarlarsa ne cevap vereceğiz?






Hz. Ca'fer dedi ki:






- Hz. Îsâ hakkında Allahü teâlânın buyurduğunu

Peygamber efendimizin bize getirdiğini söyleriz.






Necâşî'nin huzuruna çıkınca

Necâşî sordu:






- Siz Meryem oğlu Îsâ hakkında ne biliyorsunuz?






Hz. Ca'fer şöyle cevap verdi:






- Biz Hz. Îsâ hakkında

dünyadan ve erkeklerden vazgeçerek Allaha bağlanmış afîfe bir kız olan Hz. Meryem'den babasız olarak dünyaya geldiğini kabûl ederiz. Allahü teâlâ Hz. Âdem'i topraktan yarattığı gibi Hz. Îsa'yı da babasız yaratmıştır deriz.






Necâşî

yerden bir saman çöpü aldı ve dedi ki:






- Yemîn ederim ki Meryem oğlu Îsâ da sizin söylediğinizden fazla bir şey değildir. Arada bu çöp kadar bile fark yoktur.






Siz ne derseniz deyin






Necâşî bunu söylediği zaman etrafındaki hükûmet erkânı ve kumandanları

onlara:






- Yemîn ederim ki

dedi.






Sonra Müslüman muhacirlere dönerek devam etti:






- Sizi ve yanından geldiğiniz zâtı tebrik ederim! Ben şuna inandım ki; O Allahın Resûlüdür. Zâten biz

sizlerden birini üzüntüye sokmam.






Necâşî

Kureyş elçilerinin getirdikleri hediyeler için:






- Benim bunlara ihtiyacım yoktur! Başkalarının gaspettiği bu mülkümü

diyerek hediyelerini kendilerine geri verdi.






Necâşî İslâmiyeti seçmiş ve Eshâb-ı kirâmı ziyâdesiyle sevindirmişti.






Bir gün

Hz. Ca'fer'e dedi ki:






- Ben etrafa haberciler gönderdim. Bana müjde haberi getirdiler. Allahü teâlâ

Ümeyye bin Halef cümlesi helâk olmuşlar ve bir çoğu da esir olmuşlar.






Hz. Cafer sevincini açıklayıp şükrettikten sonra sordu:






- Ey Melik! Böyle eski elbiseler giymenize sebep nedir?






Hangisine sevineyim






Necâşi şöyle cevap verdi:






- İncilde gördüm ki

Sevgili Peygamberine zafer ihsân eylemiş. Ben de bunu size haber vermek için böyle yaptım.






Hz. Ca'fer ve beraberindeki Müslümanlar

onu alnından öpüp bağrına bastı ve buyurdu ki:






- Ben Hayber'in fethine mi

hem de yurduma hicret ettiniz.






Hz. Ca'fer Habeşistan'dan döndükten iki yıl sonra Mûte seferi kararlaştırıldı. İslâm Ordusu kısa zamanda hazırlandı. Resûlullah efendimiz

mübârek sancağı Hz. Zeyd bin Hârise'ye teslim etti ve buyurdu:






Zeyd bin Hârise'yi

aralarında uygun birini seçip onu kendilerine kumandan yapsınlar!






Çok kalabalık idiler






Peygamber efendimiz tarafından uğurlanıp yola çıkan mücâhidler yollarına devam ettiler. Şam topraklarından Maan denilen yere varınca biraz dinlendiler. Mücâhidler ilerlerken Meşârif diye anılan köyde düşman askerlerinin yaklaşmakta olduğunu görünce

savaş düzenine girdiler.






İki taraf arasında çok şiddetli bir savaş başladı. Müslümanların başında bulunan Hz. Zeyd bin Hârise'nin elinde Peygamber efendimizin sancağı bulunuyordu. Rum askerlerinin mızrak darbeleriyle

kahramanca saldırıp dövüşmekten geri durmadı ve şehîd oldu.






Bundan sonra Hz. Ca'fer hemen sancağı kaptı. Elinde sancak

atını düşmana doğru sürdü. Düşman askerleri Hz. Ca'fer'in heybetinden korkup aralarında şöyle konuştular:






- Bunun hakkından kim gelecek?






Sancağı yere düşürmedi






Hz. Ca'fer

pazılarıyla göğsüne kaldırdı.






Nihayet mızrak ve kılınç darbeleriyle şehîd oldu. Şehîd olduğunda

kılınç ve ok yarası görülmüştü ve hepsi de vücudunun ön kısmında idi. Sonra sancağı Abdullah bin Revâha almış o da şehîd olunca Hâlid bin Velid almıştır.






Rumlarla yapılan bu savaşta kumandanların şehîd olduklarını

Peygamber efendimize bildirmiş. Hz. Peygamberimiz de mescidde Müslümanlara haber vermişti. Peygamber efendimiz çok üzülmüşlerdi. Eshâb-ı kirâm dediler ki:






- Yâ Resûlullah! Sizi üzüntülü görmek bizi daha çok üzüyor.






Bunun üzerine üzüntülerinin

karşılıklı tahtlar üzerinde oturduklarının kendisine gösterilmesine kadar devam edeceğini beyân ettiler.






Ca'fer-i Tayyâr'ın hanımı Hz. Esmâ binti Umeys anlatıyor:






"O gün ekmek yapacağım hamuru yoğurduktan sonra

güzel kokular sürdüm. Resûlullah teşrif etti. Buyurdu ki:






- Ey Esmâ! Ca'fer'in çocukları nerede? Onları bana getir!






Çocukları getirdim. Onları sevdi

okşadı ve mübârek gözlerinden yaş aktı. Bunun üzerine kendilerine sordum:






- Ey Allahın Resûlü! Niçin ağlıyorsunuz? Yoksa Ca'fer ve arkadaşlarından size bir haber mi geldi?






Peygamber efendimiz buyurdu ki:






- Evet

onlar bugün şehîd oldular.






Bunu duyunca ağlamaya başladım. Peygamberimiz

evlerine gittiler."






Bundan sonra Peygamber efendimiz

kerîmesi Hz. Fâtıma'nın yanına vardı. O da ağlıyordu.






Peygamberimiz Hz. Ca'fer'in âilesi için yemek yapılmasını emretti. Üç gün ev halkına yemek yedirildi ve bu sünnet oldu.






Fakirlerin babası






Peygamber efendimizin üzüntüsü devam ederken

Hz. Ca'fer'in ailesine;






- Ey iki kanatlı mesûd kimsenin çocukları

diyerek bu durumu müjdelemişti.






Bunun için

Tayyâr=Uçan ismiyle tanınmıştır.​