Her çağın en iyi edebiyatından ders alan Kosinski kendi üslubunu ve tekniğini kendi geliştirmektedir.
Bunu hayatımızla ve içinde yaşadığımız dünyayla ilgili yeni yeni şeyleri ifade etme
ihtiyacıyla uyum içinde yapabilmekte, ifade edilmeyeceği ifade edebilmektedir. Kendine de, okuruna da aynı yorum şansını tanıyan Kosinski, gerçeği eve ve dışarı hayatımızın en derin köşelerine doğru izlemekte,
dış görünüşle iç gerçeğimizi ortaya koymaktadır. Yazarlık mesleğinin sınırlarını daha uzağa,
daha görünmeze, daha dokunulmaza doğru itmekte, soğuğa ve karanlığa sürmektedir.
Böyle yapmakla da, dayanılabilir olanın sınırlarını genişletmektedir.