- Konum
- İzmir
-
- Üyelik Tarihi
- 9 Tem 2013
-
- Mesajlar
- 12,310
-
- MFC Puanı
- 5,925
Günümüzde boşanmaların çoğaldığı ve gittikçede artan bir grafik gösterdiği çevremize baktığımızda rahatlıkla gözlemlenebilir.. Boşanmış anne babaların bilmesi gereken, çocuklarını hala sevdiklerini onlara söylemeleri ve davranışlarıyla göstermeleri gerektiğidir. Çocuk için anne baba arasında seçim yapmak çok zordur. Anne babalar çocuğu yan tutmaya, arabuluculuk yapmaya zorlamamalıdırlar.
Bazen anne babalar çocuğu diğerine göstermeyerek öç almaya çalışırlar. Bu çok tehlikelidir. Bu durumdan çocuk çok zarar görür. Çocuk kimde kaldıysa öbür eş tarafından görülmeye devam etmesi çocuğun ruh sağlığı açısından gereklidir. Bazen babanın anneye olan öfkesi ve kırgınlığı çocuğu görmesini engellemektedir. Bu da yapılmaması gereken yanlış bir yoldur.
Boşanma kararı ve boşanmanın nedenleri, çocuğa en yakın olduğu ebeveyn tarafından, boşanmanın kesinleşmesinden önce, çocuğun anlayabileceği biçimde anlatılmalıdır. Ayrıntıya girilmemeli, anlatılanlar açık ve basit olmalıdır. Her iki eş bu durumda, çocuğa birbirlerini kötülememeye dikkat etmelidir. Yeniden bir araya gelme umudu yoksa çocuk umutlandırılmamalıdır.
Çocuklar boşanma olayında kendilerini suçlayabildikleri için anne baba çocuğa bunda rolü olmadığını söylemelidir. Çocuktan üzgün olduklarını saklamaya çalışmamalıdırlar. Çocuğun bu konuda sorular sorması, konuşması teşvik edilmelidir. Yani çocuk üzülür diye konuşmaktan kaçınılmamalıdır.
Çocuk, eşler arasındaki anlaşmazlığın dışında tutulmalı,eşlerin arasında kalmamalı çocuktan eşleri barıştırması beklenmemelidir. Her iki taraf da çocuğu kendisine çekmeye çalışmamalıdır. Bu uğurda alınan hediyeler, gösterilen aşırı tolerans çocuğun kafasını karıştıracaktır.
Boşanmadan sonra çocuğun kalacağı ev belirlenmelidir. Hangi ebeveynde kalacağını çocuk bilmelidir. Onun için iyi olan, ayrı yaşayan anne ya da babanın sık görülmesi değil, düzenli aralarla sürekli görülmesidir.
Bazen anne babalar çocuğu diğerine göstermeyerek öç almaya çalışırlar. Bu çok tehlikelidir. Bu durumdan çocuk çok zarar görür. Çocuk kimde kaldıysa öbür eş tarafından görülmeye devam etmesi çocuğun ruh sağlığı açısından gereklidir. Bazen babanın anneye olan öfkesi ve kırgınlığı çocuğu görmesini engellemektedir. Bu da yapılmaması gereken yanlış bir yoldur.
Bazen de çocuktan ayrı kalan eş, çocuğu aşırı hediyelere boğarak rahatlamaya çalışır. Her iki eş de çocuğa onu hala sevdiklerini ve daima seveceklerini söyleseler bu hediyelerden daha fazla işe yarar. Çocuk bu tavrı anne babaya karşı kullanmaya başlayabilir.
Çocuk boşanmadan önce evdeki tatsızlığın farkındadır. Bu tatsızlığa kendisinin neden olduğunu düşünebilir ve bu durumdan kendisini suçlayabilir. Kendisinin yaptığı bir yaramazlık sonucu bu durumun ortaya çıktığını sanabilir. Böyle durumlarda çocuklar ya yaramazlıklar yaparlar ya da bedensel şikayetler ortaya çıkarabilirler.
Okul öncesi dönemlerdeki çocukların boşanmadan anladıkları anne veya babayı tamamen kaybettikleridir. ilkokul döneminde ise boşanma çocuğun gözünde ayıplanacak bir durum olarak düşünülür. Ve herkesten saklanır. Özellikle okulda arkadaşlarına bu durumu anlatmaz. Yalan üzerine yalan söylemek zorunda kalır, arkadaşlık ilişkileri bozulur. Çocuk için acı verecek sorunlar çıkabilir.
Bazı çocuklar da evde kalan ebeveyne aşırı yapışkanlık geliştirirler. O ebeveynin de gideceği paniğini yaşarlar.
Boşanmaya rağmen anne babasının ilgisinden ve sevgisinden yoksun kalmayan çocuğun yine de ruh sağlığının bozulacağı düşüncesi yanlıştır.
BOŞANMALARDA DİKKAT EDİLMESİ GEREKEN DURUMLARÇocuk boşanmadan önce evdeki tatsızlığın farkındadır. Bu tatsızlığa kendisinin neden olduğunu düşünebilir ve bu durumdan kendisini suçlayabilir. Kendisinin yaptığı bir yaramazlık sonucu bu durumun ortaya çıktığını sanabilir. Böyle durumlarda çocuklar ya yaramazlıklar yaparlar ya da bedensel şikayetler ortaya çıkarabilirler.
Okul öncesi dönemlerdeki çocukların boşanmadan anladıkları anne veya babayı tamamen kaybettikleridir. ilkokul döneminde ise boşanma çocuğun gözünde ayıplanacak bir durum olarak düşünülür. Ve herkesten saklanır. Özellikle okulda arkadaşlarına bu durumu anlatmaz. Yalan üzerine yalan söylemek zorunda kalır, arkadaşlık ilişkileri bozulur. Çocuk için acı verecek sorunlar çıkabilir.
Bazı çocuklar da evde kalan ebeveyne aşırı yapışkanlık geliştirirler. O ebeveynin de gideceği paniğini yaşarlar.
Boşanmaya rağmen anne babasının ilgisinden ve sevgisinden yoksun kalmayan çocuğun yine de ruh sağlığının bozulacağı düşüncesi yanlıştır.
Boşanma kararı ve boşanmanın nedenleri, çocuğa en yakın olduğu ebeveyn tarafından, boşanmanın kesinleşmesinden önce, çocuğun anlayabileceği biçimde anlatılmalıdır. Ayrıntıya girilmemeli, anlatılanlar açık ve basit olmalıdır. Her iki eş bu durumda, çocuğa birbirlerini kötülememeye dikkat etmelidir. Yeniden bir araya gelme umudu yoksa çocuk umutlandırılmamalıdır.
Çocuklar boşanma olayında kendilerini suçlayabildikleri için anne baba çocuğa bunda rolü olmadığını söylemelidir. Çocuktan üzgün olduklarını saklamaya çalışmamalıdırlar. Çocuğun bu konuda sorular sorması, konuşması teşvik edilmelidir. Yani çocuk üzülür diye konuşmaktan kaçınılmamalıdır.
Çocuk, eşler arasındaki anlaşmazlığın dışında tutulmalı,eşlerin arasında kalmamalı çocuktan eşleri barıştırması beklenmemelidir. Her iki taraf da çocuğu kendisine çekmeye çalışmamalıdır. Bu uğurda alınan hediyeler, gösterilen aşırı tolerans çocuğun kafasını karıştıracaktır.
Boşanmadan sonra çocuğun kalacağı ev belirlenmelidir. Hangi ebeveynde kalacağını çocuk bilmelidir. Onun için iyi olan, ayrı yaşayan anne ya da babanın sık görülmesi değil, düzenli aralarla sürekli görülmesidir.