Kaybolduk kendi yalnızlığımızda. Unuttuk bir tene sarılmanın sıcaklığını. Bahanelerimiz oldu kendimizce; kimseye güvenemiyorum, kimseyi hissedemiyorum…

Yalancı sarılmalarımız oldu bu yüzden. Ama için için her defasında daha sıkı sarılmak istedik, daha sıkı… Sonra korkup vazgeçtik, incitmekten incilmekten. Vazgeçtikçe kaybolduk, kayboldukça yalnızlaştık. Sıcak bir sarılmanın tadını sözlerde şiirlerde ve şarkılarda aradık. Oysa bazı şeylerin çaresi yoktu bu dünyada.

Dermanı bilinen ama dermanımızın olmadığı bir dertti bizimkisi. Suçlular aradık kendimizce, kendimizin suçlu olduğunu bile bile. Yalnızlık maharetmiş gibi güzelmiş gibi anlattık çevremize. Bir tek kendimize anlatamadık bir tek kendimize…

Bırakalım bahaneleri; sarılalım hadi!


içimizdeki insanlardan...​