İyi kalpli yalnız bir adam,
birgün bir koza bulur. İçinde küçük bir tırtıl vardır. Adam çok sever
bu tırtılı, onunla tüm yalnızlığını, tüm sevgisini paylaşır. Gel zaman
git zaman tırtıl büyür, güzel bir kelebek olur. Adam kelebeğine
hayran... Bırakamaz bir türlü... Aslında kelebeğin aklında dağlar,
kırlar, çiçekler vardır da; kıyamaz bir türlü adama ve sevgisine,yalnız
bırakamaz onu... Üç günlük ömrünü sevildiği ve sevdiği yerde geçirmeye
hazırdır. Ama adam bilir ki; '' Sevmek bazen vazgeçmeyi de
bilmektir''... Kelebeğine son kez bakar ve onu salıverir özgürlüğüne,
kırlarına, çiçeklerine doğru.

Kelebek mutlu olmasına mutlu olur ama hiçbir meltem, hiçbir çiçek
yaprağı adamın avucunun sıcaklığını andırmaz. Aklında adam, o çiçek
senin bu çiçek benim dolaşır saatlerce. Adam bir kelebeğe sevdalı, bakıp
durur boşluğuna. Kelebekse hala konacak sıcak bir avuç aramakta...
Böylece kelebek şunu anlar: Bazen ait olduğumuz yer orasıdır; sıcak bir
avuçtur biliriz ama o yerin bize ait olma ihtimali bir hiçtir. Böylece
adam şunu anlar: Hiçbir sevdayı yalnızca sevgiyle yaşatamazsınız. O
günden sonra kelebek, adama duyduğu özlemi gömecek bir dağ aramaya
başlar, ama gücü tükenene dek arayıp bulamayınca anlar ki hiçbir dağ bir
özlemi gömebileceğimiz kadar büyük değildir. Adamsa artık sevdasını
koyar sımsıcak avuçlarına kelebeğin yerine. Herkes birşeyler yaşar, iyi
ya da kötü, doğru ya da yanlış. Yaşadıklarından bir çıkarım yaparak
hayatına yol verir. Aynı zamanda düşüncelerine de...

BIRAK SEVGİ SENİ BULSUN...