Bu kadar ayak diremen niye? Niye hep karanlığa dönüyor cümlelerin? Bırak seveyim seni, kısa veya uzun zamanlarda ama bırak seveyim. Kalbimin misafiri ol bir müddet…


Evim bulutların ardında, yatağım pamuktan yumuşak, gemiler geçiyor aklımın denizinden, gönlüm sende, tenim sende, nefesim sende hızlanıyor, gel misafiri ol evimin. Birkaç gün sevişelim, el ele uzanalım başka bir isteğim yok!


Sonra giderken bütün cümlelerimi götür istersen yanında, varsa diş fırçan ve pijamanla. Koyu bir özlem bırak bana giderken ama sen mutlu ol.


Bırak seveyim seni, gözyaşlarım erisin kollarında. Kalbimin kurtuluş savaşı seni sevmek, seni severken özgürleşeceğim, bilemezsin…


Aklımı yarım bırak bir yerlerde, bedenimiz birleşsin bir akşamüstü, öp beni, içinde sevgiden başka hiçbir tutkuyu barındırmayan o amansız sadeliğinle öp.


Bir anda aydınlansın yüreğimin hangi kuytu karanlığı kaldıysa, tek başına bir bahar havası gelsin yüzüme, dilime keyifli bir türkü. Geç yanımdan usulca, rüzgarın kokunu getirsin omuzlarıma, bir göz kırp, gülümse, içim erisin.


Bırak seveyim seni, kimsenin sevmediği yerlerini, kimsenin görmediği yerlerini seveyim. Senin ormanında kaybolayım, senin derelerinde yüzeyim. Bırak kendini, kararsın hava akşama dönsün yüzüm.


Tutkun, ihtirasım yansısın aynalara ve sen sarıl bedenime, ruhum akıp gitsin ellerinden sen öptüğünde.Kapat gözlerini, sadece dokun bana, sarıl ve hisset! Seni seven bir kadının kollarında uyumanın hazzını yaşa, sonra hiç bilmediğin rüyalara dal koynumda.


Dişlerini geçirdiğin bedenimde, bütün zehrini kusarak sevişmenin kurtul yüklerinden. Düş yanıma, kolların, zihnin açık, sevilmeyi bekle.


Bırak seveyim seni! Aslına bakarsan bunu da teklif etmezdim eskiden olsa ama hadi neyse….​