Bir Yaz Gecesi..

Soğuk bir yaz gecesiydi,

Hava karanlık olduğundan etraf görülmüyor, sadece ay'ın izin verdiği kadar ışıkla ağaçlar birer gölge olarak duruyordu.

Delikanlı, karşısında duran ve uzun zamandır hasretini çektiği genç kıza bakıyor. Genç kız da bu bakışları gecenin karanlığında tam seçemediği hâlde karşılık veriyordu. Bu iki sevdalı birbirlerine bakarken, kulaklarında yankılanan gece böceklerinin ötüşüydü...

Delikanlı kıza biraz daha yaklaştı. Onun gözlerini net seçebilmek ve içlerine durmaan bakabilmek istiyordu. Fakat güneş yoktu, zaten de olmasındı. eğer güneş olsaydı bu tılsım bozulacak, bu efsun dağılacaktı. Bu delikanlı ve kız, şimdi 2 yıldan sonra ilk kez bir gecede karşılaşmışlardı. Ne çok hâyaller kurarlar, neler düşünürlerdi. Artık birbirlerine kavuşmuşlardı ve hayallerini gerçekleştirmelerini önleyecek hiç bir şey kalmamıştı.

Kız, suskun ve utangaç bir edayla:

- Beni özledin mi? dedi.

Delikanlı, gözlerinin görünmediğini bildiğinden sessizce ağlamakta bir sakınca görmüyordu:

- Bir çöl ortasındaki nar ağacı kadar... cevabını verdi.

Gecenin karanlığında birbirlerinin göremedikleri yüzüne bakan bu iki âşık, şimdi hayallerinden bahsetmeye başlamışlardı. İlk önce kız konuştu:

- Tüm sorunlar halloldu, artık evlenmemizde hiç bir engel yok. 2 yıldır askerliğin için bekliyorum seni, daha fazla beklemek de istemiyorum. Artık kavuşmalıyız birbirimize. Eminim bunu en az benim kadar sen de istiyorsun.

Delikanlının gözündeki yaşlar biriktikçe birikiyor, fakat delikanlı bu yaşları genç kıza belli etmemek için geri içine akıtıyordu. Kız devam etti:

- Gerçek aşk çok zor oluyor. İşte bizim aşkımız da bu gerçek aşklardan. Artık sen bana, ben sana kavuşalım. Bunca hasret ve ayrılık yetişir.

Delikanlı artık dayanmıyordu. Ayağa kalktı, sağ kolunu öne uzattı. Kız bu manzara karşısında ne yapacağını, ne söyleyeceğini şaşırmıştı. Delikanlının sağ kolunun dirsekten sonrası kesilmişti. Kızın gözlerinden akan yaşlarla delikanlı cevap verdi:

- Askerliğim bitti ama kolumu kışlamda bıraktım!

Şimdi her ikisi de ağlıyordu. Delikanlı bir ara durup karşı ağaçlara baktı. Usulca fısıldadı:

- Vatan sağolsun...